19 พฤศจิกายน 2548 22:49 น.
แดดเช้า
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem83533.html
ประสาน ความรู้ สู่ ทักษะ
จึงมาเป็น ตำนาน
ตำนานแล่นใบ เป็นบทกวีนิพนธ์แนวสัญลักษณ์ ที่สร้างสรรค์โดย เวทย์ โดยภาพรวมเล่าถึงประสบการณ์แล่นใบเรือ เปิดเรื่องจากการสืบค้นประวัติการแล่นใบ แสดงธรรมชาติของมนุษย์ที่พยายามเอาชนะธรรมชาติโดยอาศัยประสบการณ์ ทักษะ และหล่อหลอมออกมาเป็นความรู้ ต้องอาศัยองค์ประกอบหลายอย่าง ทั้งในสภาวะที่เป็นปัจจัยภายนอกอันไม่อาจควบคุมได้ และอาศัยปัจจัยภายในในอันที่จะบรรลุจุดประสงค์ที่ต้องการ
จากเรือเล็กถึงลำสำเภาใหญ่ นับย้อนไปกระทั่งหลังยุคหิน บทแรกเป็นการเชื่อม ยุคสมัย และประสานภาพให้เกิดจินตนาการพอที่จะทำให้รู้เรื่องราวของการแล่นใบมากขึ้นว่า ต้อง พึ่งแรงลมท่องโลก อย่างไรบ้าง
เพียรหล่อหลอมความรู้สู่ทักษะ หมายชนะธรรมชาติที่กราดเกรี้ยว ผู้เขียนมีแนวคิด มนุษยนิยม ที่เชื่อในเรื่องสมองของมนุษย์ เชื่อว่า มนุษย์มีความสามารถเพียงพอที่จะเอาชนะธรรมชาติได้ คนบนลำเรือก็ต้องคอยเกี่ยวประสบการณ์ที่ผ่านมาในระหว่างระยะทาง
สิ่งที่สำคัญสำหรับการ แล่นใบ อันดับแรกคือ แผนที่ และการคุมหางเสือ สัญลักษณ์ หางเสือ สิ่งที่ผู้เขียนต้องการสื่อนั่นก็คือการคุมเป้าหมาย และการปรับวิธีการให้เหมาะสมกับเหตุการณ์ต่างๆ มิใช่เพียงพึ่งพายถากรรม เป็นจุดหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่า มนุษย์ไม่ระย่นย่อต่อชะตากรรม ด้วยความเชื่อมั่นและปรารถนาจะเอาชนะธรรมชาติ
อุปสรรคมากมายที่พบเจอระหว่างทาง นั่นก็คือ คลื่นลม กระแสน้ำ รวมทั้งทุกข์ที่กล้ำกลืนภายในจิตใจด้วย เป็นบทเรียนอันใหญ่ยิ่งที่ต้องใช้สติปัญญาในการควบคุมสถานการณ์เหล่านี้ และเมื่อประสบอุปสรรคเหล่านี้ จึงมีสติพอที่จะคุมหางเสือ ไม่ปล่อยให้ลอยคว้างไร้จุดหมาย และ จุดหมาย เป็นสิ่งสำคัญที่ต้องเป็นหลักยึดไว้สำหรับการเดินทาง ประกอบกับความศรัทธาและกล้าหาญพอที่จะนำพาเรือไปสู่เป้าหมายท่ามกลางอุปสรรคมากมายเหล่านั้น
ผู้เขียนสามารถพรรณนาภาพของผู้ประสบความสำเร็จได้อย่างละเมียดละไม นับว่า เป็นการ คลายปมปัญหา ตลอดเรื่องราวได้อย่างลงตัวทีเดียว ในระหว่างคืนที่จะถึงคราวปลดระวางเรือนั้น คือตำนานแห่งความสำเร็จที่ผ่านทุกอุปสรรคมาด้วยความทระนง
ตำนานแล่นใบ สิ่งที่นับว่าเป็น อนุสาวรีย์วีรกรรมนักสำรวจ อย่างแท้จริง อันใครๆ ละเลยที่จะเอ่ยถึง นั่นก็คือ ร่องรอยแห่งความมานะพยายาม อันเป็น คุณสมบัติ ของผู้ต้องการประสบความสำเร็จ แต่ทว่า การสร้างตำนานแห่งการบรรลุเป้าหมายได้นั้น จะต้องอาศัยองค์ประกอบอีกมากมาย ผู้เขียนเลือกที่จะสื่อภาพ การแล่นใบ หมายถึง เรือใบ ซึ่งโอกาสผู้ที่จะสามารถเป็น นักสำรวจ โดยอาศัยเรือใบนั้น จำเป็นต้องอาศัยความกล้าหาญ ความหยั่งรู้กระแสลม ทิศทางลม กำลังสติและปัญญา
นักสำรวจ คือภาพของผู้ที่ไม่เคยรู้เส้นทางมาก่อน บุกเบิกเพื่อไปให้ถึงเป้าหมาย ฉะนั้น การที่ใครสักคนจะได้เป็น นักสำรวจ ได้และประสบความสำเร็จที่แท้จริง จำเป็นที่ต้องมี วิญญาณแห่งการสำรวจ
งานสัญลักษณ์ที่ผู้เขียนได้ทิ้งท้ายเป็นกุญแจสำคัญ นั่นก็คือ ในระหว่างทางอาจจะมี เรือหลายลำ ที่ไปไม่ถึงฝั่ง เหลือเพียง ซาก ที่จารึกไว้ให้เห็นว่า เคยออกเดินทะเล เพียงแต่เป็นเพียง ร่องรอยแห่งความพยายาม ที่ไร้คนกล่าวขวัญถึง
การดำเนินเรื่องของกวีนิพนธ์บทนี้ จึงเป็นการเรียงลำดับตามความสำคัญของเรื่อง ปมปัญหาอยู่ที่ว่า จะเอาชนะอุปสรรคหนักหนานั่นได้อย่างไร และผู้ชนะได้ต้องอาศัยปัจจัยใดบ้าง สุดท้ายแล้ว สิ่งที่เป็นตำนานก็คือ ผู้ที่สามารถผ่านอุปสรรคและไปถึงฝั่งได้อย่างปลอดภัยด้วยความทระนง เท่านั้น
แนวความคิดมนุษยนิยมนี้ ผู้เขียนสื่อให้เห็นว่า มนุษย์พยายามเอาชนะธรรมชาติ เอาชนะชะตากรรมอย่างไม่ยอมจำนน ผู้เข้มแข็งเท่านั้นที่จะสามารถประคองเรือใบไปถึงฝั่งได้ เป็นการสะท้อนความเชื่อในความสามารถและคุณสมบัติของมนุษย์ เชื่อในเรื่องของการเรียนรู้ ทักษะ ประสบการณ์ มากกว่าแรงบันดาลจากสิ่งอื่นใด ธรรมชาติเป็นสิ่งที่เป็นอุปสรรค เป็นสิ่งที่ท้าทายยิ่งนักที่ทำให้มนุษย์นับแต่สมัยยุคหินล่วงมาแล้วพยายามเอาชนะให้ได้
คุณค่าของงานนี้ ทำให้ผู้อ่านได้เกิดกำลังใจในการต่อสู้ เกิดความตั้งใจ และดึงคุณสมบัติที่ตัวเองมีออกมาใช้ได้อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะกระบวนทัศน์ การรู้จักคิดวางแผนงาน การควบคุมสถานการณ์ การใช้สติปัญญา การฝึกทักษะ และการเรียนรู้หลักการ
กวีนิพนธ์นี้ จึงเป็นกวีนิพนธ์เชิงสัญลักษณ์ที่ผู้เขียนซ้อนแง่มุมไว้สองมิติ ที่ผู้อ่านอาจจะอ่านเอาแง่มุมการแล่นใบเรือ หรือลึกลงไปกว่านั้นคือ กระบวนการใช้ชีวิตไปสู่ความสำเร็จโดยกระบวนการแล่นใบชีวิต ที่ไม่ต่างกันนัก
ตำนานแล่นใบ จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย ถ้าผู้เขียนขาดทักษะในการเข้าใจ กระบวนการแล่นใบเรือ และกระบวนการแล่นใบชีวิต.
16 พฤศจิกายน 2548 17:23 น.
แดดเช้า
เอ่ ... เอ สงสัยแดดเช้าคงต้องกลับไปอ่านทบทวนวิชา วรรณคดีวิจารณ์ สมัยที่เรียนหลักสูตรปริญญาตรีซะใหม่แล้วละมั้ง .....
เนื่องจาก เห็นใครบางคนที่ใช้ชื่อว่า "นักวิจารณ์" มาวิจารณ์แบบไม่ตรงหลักที่เคยร่ำเรียนมาเลย หรือแดดเช้าจะต้องคืนเกรดอาจารย์ไปให้หมด แล้วลงทะเบียนเรียนใหม่
ที่เคยร่ำเรียนมา อาจารย์ท่านเป็นราชบัณฑิตย์ ท่านสอนวิชานี้อย่างง่ายๆ แล้วเข้าใจได้ไวมาก และแดดเช้าก็นำหลักนี้มาเป็นหลักใช้สำหรับประเมินงาน ตัดสินงาน และอ่านงานมาโดยตลอด
แต่มีผู้รู้ที่ใช้นามว่า นักวิจารณ์ มาวิจารณ์กลอนของใครๆ ซึ่งบางคนได้คะแนนเต็ม 10 แล้วบอกว่า ไม่มีที่ติเลยนั้น ยิ่งทำให้แดดเช้าเกิดอาการสนเท่ห์ยิ่งนัก นักวิจารณ์สำนักใดกันละเนี่ย แล้วเกณฑ์ของเขาคืออะไรกันหนอ ....
ขุดคุ้ยหาหลักที่เขาใช้วิจารณ์ ค้นตำราแล้วค้นตำราอีก ไม่เห็นมีปรากฏ ...
ประเมินค่าวรรณกรรมร้อยกรอง ... ท่านสอนให้ไม่ด่วนสรุป ประเมินงาน ท่านให้ดูคุณค่า ทั้งทางสังคม ทั้งทางวรรณศิลป์ แต่ท่านนักวิจารณ์ในบ้านกลอนไทย กลับประเมินเพียงในแง่ของ "การใช้คำ" เท่านั้น
แถมใช้คำแบบอ่านแล้วนั่งตีลังกาหลายตลบอ่าน ยังไม่เข้าใจสิ่งที่เขาเขียน แล้วยังให้คะแนนเต็มนี่ หมายถึงอะไรหนอ?
แดดเช้าสนใจอยู่อย่างหนึ่งว่า ใครกันนะที่ให้ความสำคัญกับบุคคลนี้ ถึงขนาดที่เขากล้าบอกในกระทู้ของแดดเช้า กระทู้ ขอเป็นนางเอก ว่า ใครได้รับคำวิจารณ์ ถือว่า โชคดี .... แดดเช้าว่า โชคร้ายซะมากกว่า
คนที่เขียนไม่ดีอยู่แล้ว ได้รับคำวิจารณ์อย่างมั่วๆ ไร้หลักการ แล้วให้คะแนนเต็ม ทำให้เขาขาดการพัฒนา ถือว่าตัวเองถึงที่สุดแล้ว
คนที่พยายามสื่อสารคุณค่าให้ถึงจุดหนึ่ง ให้เกิดคุณค่าทางวรรณศิลป์ ซึ่งอาจจะมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่หลักการของเขามิได้เป็นหลักการที่สมควร มาประเมินค่างานชิ้นนั้นอย่างขาดความเข้าใจ แสดงภูมิสติปัญญาของ นักวิจารณ์ ได้อย่างเห็นชัด ... ถ้าเขายึดหลักการมั่วๆ อันนั้น ก็ทำให้งานถดถอยลงไปได้ หาแนวทางไม่เจอ
หรือ อาจจะเป็นปัญหาของแดดเช้าเองก็ได้นะ แดดเช้าคงต้องขอตัวหลบไปอ่านตำราวิจารณ์วรรณกรรม เงียบๆ สักพักหนึ่งแล้วละ ... เผื่อจะได้ค้นหาเจอว่า คุณนักวิจารณ์ผู้อาจหาญ อ้างตำราของท่านใด
เอ... หรือแดดเช้าจะติดต่ออาจารย์ที่เป็นราชบัณฑิตย์ท่านนั้น เชิญให้มาอบรมสอนวิชาวรรณคดีวิจารณ์แดดเช้าอีกสัก 10 รอบ
ไปดีกว่าค่ะ ... เข้ามาบ่นเฉยๆ อิอิ
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแดดเช้า
หน้าส่วนตัว
4782
