ในเงาราตรี ... ผีเสื้อ กับ หิ่งห้อย

แดดเช้า

ไล่คว้าแสงสาดโลกล้างโศกลึก
ซ่านสำนึกซุ่มซ่อนเงาอ่อนไหว
มารยาแต้มแย้มยิ้มเอิบอิ่มนัย
แท้หิวโหดเกินใจจะรับเงา

แสงราตรีประดิดประดอย ... หิ่งห้อยช้ำ
ผีเสื้อเริงระบำย่ำรอยเหงา
แสงหิ่งห้อยน้อยนิดปีกบางเบา
ซ่อนมุมเศร้าเดียวดาย ... คล้ายไม่มี

เริงจันทร์ฉายกระจ่างฟ้าท้าลมหวน
ดับรัญจวนใจลึกลืมศักดิ์ศรี
หิ่งห้อยเฝ้าพิศเงารายทอดกายพลี
ท่ามราตรีผีเสื้อเอื้ออาทร

ท่ามภัยมืดคืนยืดยาวแสนหนาวเหน็บ
ต่างก็เจ็บหวนหาและล้าอ่อน
เจ้าหิ่งห้อยค่อยปลีกตนพ้นจากจร
ปล่อยผีเสื้อบินว่อน ... อ้อนมารยา

แสงระยับกับป่าเขาและเงาไม้
คืนถิ่นใหญ่สงบง่ายงามคุณค่า
มิต้องมีปีกสดสวยสะดุดตา
แต่ต้องกล้ารับความจริงยิ่งสิ่งใด

ปีกผีเสื้อเรื่อเงาวันเหงาหนัก
คว้าความรักราตรีที่ยิ่งใหญ่
ท่องเมืองหลวงห่วงหาเกินห้วงใจ
ปกปิดเงาปวงภัยในจิตตน

ไล่คว้าแสงสาดโลกใต้โศกลึก
นิ่งสำนึกแสงในตัวไม่มัวหม่น
หากเริงแสงมารยาราตรีดล
ฤๅจะพ้นเงาภัยในความจริง.