16 ตุลาคม 2548 00:00 น.
แดดเช้า
บางเช้า .. เหงานักรักขม
กาแฟชงข่มความเหงา
พริ้มแดดแผดอ่อนซ่อนเงา
คลุ้งเคล้าหมองหม่นดลใจ
บางเช้า .. รักทักรำเพย
เอื้อนเอ่ยบทกวีหวานใส
กาแฟถ้วยเดิมหวานไป
ฟ้าใสยังหวานกว่านัก
บางเช้า .. เศร้าตรมขมขื่น
ตาตื่นตรมทุกข์รุกปลัก
กาแฟขมยิ่งกว่าทัก
ฟ้าหม่นจนหนักเกินใจ
บางเช้า .. เริงร่ากว่ามาก
สิ่งยากคลายคลี่ดีได้
กาแฟกรุ่นกลิ่นละไม
ลมไกวฟ้ายิ้มอิ่มทัก
บางเช้า .. วุ่นวายรายล้อม
ยากยอมยุติเรื่องหนัก
กาแฟขื่นฝาดกว่านัก
ฟ้าคลุ้มเมฆมักเคลื่อนคล้อย
บางเช้า .. อาจระยับพยับแดด
บางเช้า .. ปลดแอดสิ่งเศร้าสร้อย
บางเช้า .. พริ้มหวานบางริ้วรอย
บางเช้า .. หยดย้อยรอยยิ้มทา
ทุกเช้า .. ตะวันขึ้นเหมือนกัน
ทุกเช้า .. อรุณสรรค์ทองอุษา
ทุกเช้า .. แดดดวงเดียว ณ ฟากฟ้า
ทุกเช้า .. คุณค่าคงเดิม
เพียงต่างแห่งห้วงความรู้สึก
เร้นสำนึกลึกรอยคอยส่งเสริม
อาจรัก อาจร้าง อาจลงเอย
อาจเผย ผลิบาน อาจโรยรา
เพียงเช้ายังอยู่ในทุกเช้า
ต่างแต่เงาของใจให้คุณค่า
กาแฟถ้วยเดิมเติมมนตรา
ตะวัน-ฟ้า แห่งเดิม ทุกวัน.
15 ตุลาคม 2548 13:37 น.
แดดเช้า
ฉันหรือที่ใครใครไม่อาจกล้า
จะเข้าท้าทายรักปักใจให้
อารมณ์ฉันหวั่นไม่เป็นไม่เห็นใจ
ข่มโศกได้ไม่เศร้าเหงาไม่เคย
ฉันหรือที่ใครใครต่างไถ่ถาม
ถ้าจะงามงามตามความเปิดเผย
ไม่มีหน้าไม่มีหลังบังใจเลย
ไม่มีเอ่ยคำเพ้อเพื่อรำพัน
ฉันหรือที่มีนามนิยามใหญ่
เป็นนารีไร้ใจไร้ใฝ่ฝัน
มีชีวิตติดอยู่ ณ ปัจจุบัน
ไม่ไหวหวั่นวานนี้ที่ผ่านไป
ลิ้มรสขมเพียงเห็นว่าเป็นขม
จมูกดมเพียงซับกับกลิ่นใหม่
สัมผัสชัดศรัทธาธรรมล้ำใดใด
ก็เทิดไว้แต่จิตพินิจตาม
ฉันหรือที่หน้าที่คือสิ่งตรง
พร้อมดำรงไร้ใจไม่ไถ่ถาม
งานเบื้องต้นบนล่างกลางย่อมงาม
ทุกท่วงท่ามเบื้องท้ายความหมายมี
ฉันหรือคือนารีที่ใช่งาม
แต่กล้าข้ามอุปสรรคด้วยศักดิ์ศรี
ความเป็นไป ความเป็นมา สิ่งชั่วดี
ทั้งโลกนี้วางไว้ในที่เป็น
เรียกฉันว่านารีไร้ใจครอง
จะขุ่นหมองขื่นขมชมชื่นเห็น
ทุกสัมผัสศรัทธาค่าร่มเย็น
ไม่เคยเร้นบังใส่สิ่งใดเลย
ฉันหรือที่ใครใครไม่เคยคิด
เพียงเท้าติดดินดอนก่อนผลิเผย
บานดอกรักปักใจใสคุ้นเคย
หากจะเอ่ยทักทายความหมายมี
แค่เป็นนารีหนึ่งซึ่งไร้ใจ
อย่าคว้าไขว่ให้รักมักหลีกหนี
โลกส่วนตัวมัว-สว่างกลางชั่ว-ดี
พร่างราศีเพียงเพรียกสำเนียกใจ
หากรอยยิ้มทิ่มใจใครทั้งโลก
ขอลบโศกทุกข์ตรมขื่นขมได้
เพียงแตกต่างห่างฝันอันอำไพ
ยิ้มที่ให้เพียงสวม ... รวมใจคน.
15 ตุลาคม 2548 01:26 น.
แดดเช้า
มีพื้นที่กว้างกว้างให้สร้างสรรค์
มีความฝันสวยสวยช่วยเกื้อหนุน
มีดอกไม้ไหวไหวละไมละมุน
มีไออุ่นกรุ่นกรุ่นยามครุ่นคิด
มีความรักงามงามมาถามไถ่
มีห่วงใยใสใสให้เสรีสิทธิ์
มีแววตาหวานหวานหว่านชีวิต
มีดวงใจชิดชิดไม่ปิดบัง
ณ ที่นี่มีมิ่งมิตรจิตอาทร
ใช่เพียงฉากละครซ่อนสิ่งหวัง
ใช่เพียงหลงงงงวยด้วยภาพบัง
ใช่เพียงชังแต่เร้นทำเป็นรัก
ที่นี่คือสิ่งปลูกต้นผูกพัน
ที่หมายมั่นสรรค์สร้างวางเสาหลัก
โลกส่วนตัว ... มิใช่โลกใหญ่นัก
เพียงทายทักดาวบนฟ้าใกล้มาแล้ว
มีพื้นที่กว้างกว้างถางทางไป
มีน้ำใสเย็นเย็นเห็นผ่องแผ้ว
มีหมอกเมฆเงาเงาเป็นเนาแนว
มีเสียงแจ้วเจื้อยเจื้อยเอ่ยจำนรรจ์
จึงเป็นโลกส่วนตัวที่ทั่วรอบ
ไร้กฎกรอบเกณฑ์บังคับกับสิ่งฝัน
ขยายจินตนาการผ่านคืนวัน
มีห้องแห่งสร้างสรรค์ ... วันเปิดใจ.
14 ตุลาคม 2548 20:39 น.
แดดเช้า
บางใครค้นคิดทิศทาง
อ้างว้างห่างฝันวันใส
มืดมิดติดกรอบเกราะใจ
ทางไปไร้แสงแรงรา
เหมือนหลงดงพงดงใจ
หวั่นไหวคล้ายหลงดงป่า
มองข้างต่างกันอ่อนล้า
มองหน้าไม่เห็นทางวาง
บางใครได้หาทางออก
คำบอกคำกล่าวเปล่าว่าง
คลำเส้นเร้นหมายคลำทาง
เลือนลางไม่พบทางไป
จนใครพบแสงแห่งหวัง
จงตั้ง "ปลายทาง" สดใส
จึงเห็นเส้นทางทันใด
ทางไกลไม่ท้อต่อทาง.
14 ตุลาคม 2548 11:20 น.
แดดเช้า
เพื่อนรัก ...
ขอบคุณนักที่อยู่คู่เคียงข้าง
ยามเดียวดายร่ำไห้ใจอ้างว้าง
เธอไม่ห่างสักนิดไม่คิดแปร
เป็นมิ่งมิตรชิดใกล้ให้อบอุ่น
ช่างชินคุ้นสัมพันธ์วันเจ็บแผล
เธอปกป้องรองรับกับดูแล
เป็นเพื่อนแท้เคียงข้างไม่ห่างไป
ที่รัก ...
แม้เธอจักจากฉันยังฝันใฝ่
มีเพียงเธอเพ้อชิดสนิทใน
แนบดวงใจดวงฝันวันคำนึง
ยามฉันท้อรอรักถักไออุ่น
หยาดละมุนแห่งหวังยังคิดถึง
ไกลซีกฟ้าคราโลกโบกไกวดึง
กระแสใจยังซึ้งถึงคนดี
เพื่อนรัก ...
เธอยังทักทายฉันไม่หันหนี
แต่ขอโทษโปรดอภัยเปิดไมตรี
ฉันคนนี้มิอาจรัก ... เกินทักทาย
ที่รัก ...
ฉันคงจักเจ็บร้าวคราววนว่าย
คิดวนเรื่องรักเราเหงาเดียวดาย
ไม่มีเธอข้างกายคล้ายเจ็บเกิน
กับทางเลือกเยือกเย็นที่เร้นลับ
เหมือนถูกทับอึดอัดนับนานเนิ่น
อยากเร้นกายหายสูญอาดูรเมิน
อยากซ่อนเหินห่างหนี ... ไม่มีเรา
ไม่มีเขา ไม่มีเธอ ไม่มีฉัน
ไม่มีกัน สัมพันธภาพอันขลาดเขลา
อยากเก็บตัวมัวหม่นบนร่างเงา
ไม่มีใจไร้เรื่องเก่า ... ที่ผ่านมา
ฝนโปรยปราย .. โอ้เอ๋ย ใจเคยคิด
ท้อชีวิตเรื่องรักจักไร้ค่า
โลกแปรผันวันผ่านกาลเวลา
ฝนเคยซาใจไม่เคยเผยเรื่องราว
รักของเธอหวานค่ามากกว่านัก
แต่ฉันปักแน่นจิตเกินเอื้อมสาว
เขาอยู่ไกลไหวหวั่นพรั่นทุกคราว
กลัวใจร้าวเจ็บเกินรับ ... อยากกลับใจ
คนข้างกาย ... คล้ายรักเป็นหลักมั่น
แต่ใจฉันครุ่นคิดมิตรร่วมใฝ่
ไม่เคยล่วงทะลวงฝันอันห่างไกล
ให้เธอใกล้หัวใจฉัน ... กว่านั้นเลย
คนใกล้ใจ ... ไกลห่างอ้างว้างนัก
ใจยังรักเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ย
โอ้ชีวิตจะปลิดฝันวันลงเอย
ฉันจะเผยความในใจอย่างไรดี
ล่วงผ่านวันผันคืนฉันขื่นจิต
ระทดคิดหวนไห้อยากปลีกหนี
อยากสลัดเชือกมัดรัดใจนี้
ไม่อยากมีใครสักคน ... บนหัวใจ.
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแดดเช้า
หน้าส่วนตัว
1766
