19 ตุลาคม 2548 11:07 น.
แดดเช้า
เหตุแห่งฝันนั่นคือสื่อสี่อย่าง
ที่กล่าวอ้างเอาไว้ให้แตกฉาน
ฝันดีร้ายกรายมาคราพบพาน
ล่วงหลับผ่านการณ์ก่อเป็นฝันตรึง
กรรมนิมิต ลางสังหรณ์วอนให้รู้
วิบากสู่กรรมดลผลจะถึง
เหตุเตือนให้ทำใจให้คำนึง
ระวังซึ่งเหตุการณ์บันดาลดล
เทพสังหรณ์ เทพารักษ์มารักษา
สื่อบอกว่าสิ่งร้ายดีจะมีผล
เทพเมตตาเอ็นดูอยู่พร้อมพล
ยามสับสนชี้ทางกระจ่างใจ
จิตอาวรณ์ หนอใจไยเจ้าเอ๋ย
คิดเกินเลยเพ้อพร่ำจนหลับใหล
สร้างความฝันหวานซึ้งตรึงภายใน
กังวลไว้ฝันร้ายกรายเข้ามา
ธาตุกำเริบ อาหารผ่านสู่ร่าง
สันดาปต่างหน้าที่แสนหนักหนา
เกิดอาการขานรับกับฝันล้า
ก็แปลกตาฝันเฟื่องเป็นเรื่องราว
จึงเกิดก่อบทฝันนั้นแตกต่าง
หากจิตคว้างฝันรู้เป็นครู่คร่าว
จิตสงบพบกรรมนำเกริ่นกราว
เทพบอกกล่าวได้ง่ายใจใสจริง
จิตวุ่นวายหลายเรื่องก็เฟื่องฝัน
หลายเรื่องพลันหลากคิดจิตไม่นิ่ง
อาหารผลาญขับไม่ดีร่างไหวติง
ฝันก็วิ่งตามจิตที่คิดไป
เหตุแห่งฝันนั่นคือสื่อสี่อย่าง
ความแตกต่างลองจำแนกแผกเหตุใหญ่
ฝันที่พบยามสงบกลบเรื่องใด
จงมั่นใจนิมิตฝันนั้นคงจริง.
19 ตุลาคม 2548 02:07 น.
แดดเช้า
กว่าจะเข้าถึงใจใครสักคน
ต้องดั้นด้นสร้างสะพานสานให้ถึง
เชื่อมสัมพันธ์ฝันหวานหว่านซาบซึ้ง
ไมตรีตรึงคล้องค่ามาพานพบ
เมื่อยิ้มให้ไม่ใส่ใจในยิ้มนี้
มีท่าทีบิดเบือนเหมือนหลีกหลบ
ก่อกั้นใจระแวงเริ่มเร้น-ลบ
สะพานจบจุดกั้นเกิดกำแพง
กว่าจะเข้าถึงใจในมิตรขวัญ
สะพานสานถูกกั้นกำแพงแกร่ง
สายสัมพันธ์สะบั้นแคบแทบสิ้นแรง
หวั่น-ระแวง ไม่ไว้ใจ ... ได้บดบัง
สะพานสวยด้วยถัก รัก-ห่วงใย
กำแพงใหญ่กั้นมิดปิดความหลัง
ความทรงจำล้ำค่ามาหยุดยั้ง
เริ่มบาดฝังเจ็บลึกเร้นเกินคิด
กว่าจะเข้าถึงเธอ ... ฉันเก้อเขิน
สูงเหลือเกินวางท่าเหมือนสิ้นสิทธิ์
เมื่อสะพานสานถึงต้องรอนริด
แม้สักนิด หนึ่งเข้าใจ ... คงไม่มี.
18 ตุลาคม 2548 19:52 น.
แดดเช้า
จบจุดสิ้นสุดจุดจบ
จุดทบ ณ เส้นเป็นเป้าหมาย
ลากรอยเชื่อมต่อพอคลี่คลาย
จบจุดเกิด-วาย อยู่รวมกัน
สูงสุด จุดจบ ทบสามัญ
คงมั่น คือสิ่งแท้ที่แปรผัน
สลายหายจากพรากชีวัน
จวบจากดินลงพลันจบลงดิน
จบจุดสุดสิ้นจุดจบ
จุดทบทวนวนบนสิ่งสิ้น
ลากจุดย้ำรอยพอยลยิน
จุดจบผันผิน ณ ดินใด.
17 ตุลาคม 2548 17:44 น.
แดดเช้า
ผิงดาวพร่างกลางดินหลังแนบพื้น
น้ำค้างชื่นพรมพรำน้ำมนต์ฝัน
พริบดาวยิ้มพริ้มพราววาวนวลจันทร์
ลมแหวกไกวรับขวัญเพรียกราตรี
เล็กเล็กน้อยน้อย ... ณ รอยใจ
ง่ายง่ายงามใส เป็นสักขี
พริ้มหยดบทกลอนอักษรกวี
ว่ายวนศักดิ์ศรีที่ห้วงใจ
ผิงดาวพร่างกลางดินหลังแนบพื้น
ขอใจตื่นแต่งตามความฝันใฝ่
อิ่มพริบดาวพราวชัดรหัสนัย
กุญแจไขขานสิ่งจริง ... ยามผิงดาว
ง่ายง่ายงามงาม นะ ความรัก
เล็กเล็กแน่นหนักแห่งห้วงหาว
เรา - อณูฝุ่นฟุ้ง ณ ทุ่งพราว
แห่งห้วยวาวไร่ฟ้าอันกว้างไกล
ผิงดาวพร่างกลางดินหลังแนบพื้น
ตราบคนยืนตั้งฉากอยากหลงใหล
แนบหลังลงตรงธรณีน้อมดวงใจ
ลดตนไว้แนบคืน ... ณ ผืนดิน.
16 ตุลาคม 2548 23:58 น.
แดดเช้า
ฟังเขาว่า ... ฉันหวานปานน้ำผัก
ใบบัวบกต้มตักรินใส่แก้ว
ลืมน้ำตาลหวานปะแล่ม .. ขื่นฝาดแล้ว
รักษาแผลที่ส่อแววอักเสบใจ
จะหวานแบบชื่นใจเป็นไม่มี
หวานอย่างนี้รักษาแผลหายได้
ต้องหวานอมขมกลืนขื่นฤทัย
เจ็บหายไปจึงซึ้งฝันที่ฉันมี
ฟังเขาว่า ... ฉันหวานขื่นไม่ชื่นใจ
หวานอมในฝาดฝื่นยื่นหน้าหนี
สรรพคุณหนุนพกบัวบกนี้
เยียวยาทุกใจที่เจ็บเกินทน
จะอกหักรักร้าวเหงาเดียวดาย
ฉันปลอบคล้ายคลายคลี่หนีสับสน
ทุกปมเขื่องเงื่อนงำล้ำเล่ห์กล
เพียงทนบ่นคำพร่ำฉันรำพัน
จะแนะทางห่างไกลใจปวดร้าว
ไม่มีผ้ากันหนาวคราวเหน็บสั่น
ไม่มีพัดซัดพรมลมแบ่งปัน
ไม่มีวันปลอบโอ๋ ... โอ้ขวัญมา
มีแต่คำพร่ำบอกไม่หลอกลวง
จากห้องห้วงใจฉันอันรู้ค่า
ค่าแห่งจริงอิงซ่อนอ่อนมารยา
เพื่อบอกว่าทางออกอยู่แห่งใด
ฟังเขาว่า ... ฉันหวานปานน้ำผัก
ทั้งความรักฉันขื่นตื่นใจได้
คล้ายสิ่งฝันพลันหายคลายจากใจ
เพียงสิ่งจริงอิงไว้ .. ในทุกคำ
แสดงออกบอกรักได้มากกว่า
ลึกเกินค่าพรรณนามาเพ้อพร่ำ
ปากว่า "ไม่" หัวใจให้กายทำ
ปรากฏฉ่ำซึ้งจิตถึงมิตรแท้
ไม่บอกว่า ... จะเป็นเพื่อนเหมือนผูกมัด
ไม่บอกว่า ... ร้อยรัดเธอมั่นแน่
ไม่บอกว่า ... จะอยู่คอยดูแล
ไม่บอกว่า ... ยามแพ้ จะยืนเคียง
มีเพียงหน้ามาเสนอแทนเพ้อคำ
เต้นระบำยามเหงาเปล่งแผดเสียง
ขนมฝากจากใจให้วางเรียง
จะอยู่เพียงยามเธอไม่มีใคร
แล้วจะหายไปตามทางความคิด
ไม่ใกล้ชิดตลอดเวลาเหมือนบ้าใบ้
หากเธอสุขฉันหลบเร้นมิเห็นใจ
เรียกเท่าไรอาจรำคาญ .. อย่ามากวน
ฟังเขาว่า ... ฉันหวานปานน้ำผัก
ค่อยแน่นหนักยืนยันคำถี่ถ้วน
คงจะใช่อย่างเขาว่าทุกกระบวน
กี่ทบทวนทุกสิ่ง ... ก็จริงใจ.
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแดดเช้า
หน้าส่วนตัว
791
