24 มีนาคม 2548 14:28 น.

แม่

ทุกสิ่งทุกอย่างดูหยุดนิ่ง
รักจริงนั้นอยู่แห่งใดหนอ
ยามเราเจ็บเราช้ำน้ำตาคลอ
ใครกันหนอที่คอยปลอบใจ
คนแรกที่เรานึกนั้นคือเพื่อน
ยามแชเชือนเขาไม่รู้หายไปใหน
แม้เราเจ็บเราช้ำสักปานใด
เพื่อนก็ได้รับรู้ไม่ถึงครึ่งของตัวเรา
แต่หากเอื้อนเอ่ยบอกพรหมของลูก
แม้นผิดถูกอย่างไรแม่ไม่สน
หากเราเจ็บแม่เจ็บกว่าในบัดดล
มิต้องกระเสือกกระสนหนีไปหลบหน้าใคร
แม่จะปลอบลูกน้อยแก้วตาแม่
เจ้าจะให้จิตใจเจ้าย่ำแย่ไปถึงไหน
มิต้องสนหน้าอินพรหมที่ใด
ลุกขึ้นได้แล้วสู้มันมิต้องกลัว