2 พฤษภาคม 2552 21:39 น.
แจ้นเอง
สามพฤษภาเวียนมาถึง
ใครคนหนึ่งถือกำเนิดเกิดวันนี้
เป็นหญิงเก่งมุ่งมั่นทำการดี
เป็นคุณครูคอยชี้นำด้วยช่ำชอง
ตั้งใจไว้แน่วแน่เผื่อแผ่ทั่ว
ความรอบรู้ที่ตัวคอยสนอง
ปลูกและปั้นเด็กนั้นตามครรลอง
และประครองส่งด้วยอวยพรชัย
ทั้งหาทุนให้ทานไม่หวั่นจิต
ไปทุกทิศร่วมบุญเกื้อหนุนใหญ่
ทั้งทำตัวเป็นแบบอย่างให้เด็กไทย
ได้นำไปปฏิบัติพัฒนา
ครบรอบวันเกิดเวียนมาคราครั้งนี้
ขอกุศลผลความดีช่วยรักษา
ให้ครูพิมเจริญด้วยปัญญา
สมปรารถนาทุกสิ่งอย่างดังตั้งใจ
ให้มีสุขสดใสไร้มัวหมอง
อีกสินทรัพย์เนืองนองมากองให้
สุขภาพแข็งแรงทั้งกายใจ
เป็นแม่พิมพ์ที่ยิ่งใหญ่ไปชั่วกาล
9 เมษายน 2552 23:58 น.
แจ้นเอง
หอบบุญมายื่นให้ เด็กดอย
จารรอยยิ้มน้อยน้อย เก็บไว้
ตาสบตาค่อยค่อย รู้สึก
กระพริบพร่างพราวไห้ ร่วงแล้ว น้ำตา
ซาบซึ้งใจยิ่งแล้ว จดจำ
เด็กดอยตาดำดำ ยากไร้
ขาดที่พึ่งชักนำ ผาสุข
ต่อแต่นี้คงได้ สุขบ้าง เถอะเรา
บางครั้งโรครุมเร้า ระบาด
สารอาหารก็ขาด ไป่สิ้น
ขมขื่นกับรสชาติ ชีวิต
จิตใจแทบขาดวิ่น อยู่คล้าย คนตาย
ครูจันทร์แรมช่วยให้ ลืมตา
คุณนีโน่อาสา ช่วยไว้
อีกทั้งครูกันนา ร่วมจิต
ครูพิมคนเก่งได้ ร่วมเนื้อ นาบุญ
ก่อทุนไว้เพื่อให้ ศึกษา
เป็นทุนพัฒนา เด็กด้อย
ชาวเขาจะได้หา โอกาส
ลบรอยจารด่างพร้อย แต่ดั้ง เดิมมา
28 มีนาคม 2552 09:03 น.
แจ้นเอง
นั่งอยู่หน้าจอทีวีฤดีมั่น
ตั้งใจพลันดูละครตอนที่ว่าง
แต่ละครน้ำเน่าไม่เข้าทาง
จึงเปลี่ยนช่องอื่นบ้างแล้วนั่งดู
นั่ง นั่งอยู่ดูแล้วพาน้ำตาไหล
ด้วยหัวใจถูกบีบเค้นภาพเห็นอยู่
ชายชราหน้าดำน้ำตาพรู
ชี้ให้ดูที่เคยได้อาศัยกัน
แล้วเล่าเรื่องแต่ต้นจนสุดท้าย
ไม่เคยพ่ายแก่ชะตาดูน่าขัน
เฝ้าหักร้างถางไร่ไม่เว้นวัน
แล้วรัฐพลันมาไล่ให้ไปโพ้น
บอกจะสร้างระยองให้ยิ่งใหญ่
เกษตรไทยล้าหลังอย่าหวังผล
ปรับเกษตรเป็นอุตสาฯให้น่ายล
ปรับเสียจนธรรมชาติหาดเปลี่ยนแปลง
ชาวประมงจนง่อยด้อยทรัพย์สิน
โรครุมกินแขนขาน่าแขยง
เป็นปุ่มปมผมเผ้าร่วงโรยแรง
รัฐตะแบงไม่เคยผิดใครคิดทำ
นายทุนยังเบียดบังไม่ยอมเลิก
ลุงบุกเบิกที่ใหม่ด้วยใจช้ำ
ยังตามติดคิดเอาดูเขาทำ
ยังขย้ำตามรอยไปอยู่ใกล้กัน
พืชผลลุงเสียหายหลานชายเอ๋ย
ลุงมิรู้จะลงเอยอย่างไรนั่น
ผลละหมากรากไม้ฉิบหายพลัน
อนาคตลุงนั้นสะบั้นแล้ว
ลุงสะอื้นกลืนกล้ำน้ำตาไว้
ลุงเสียดายธรรมชาติชายหาดแก้ว
เกษตรกรถูกเขาทำจนไร้แวว
หมดสิ้นแล้วด้วยร้างหนทางเดิน
ปรับระยองให้ระย้าไฟฟ้าสวย
พัฒนาให้ร่ำรวยไม่ขวยเขิน
ทั้งเทคนิค เทคโนโก้เหลือเกิน
รัฐทำเมินปล่อยเกษตรกรให้นอนตาย
๒๘ มีนาคม ๒๕๕๒
25 มีนาคม 2552 14:15 น.
แจ้นเอง
เมื่อเราขว้างก้อนหินออกไปแล้ว
คงไม่แคล้วหล่นหายในกลางหน
เหมือนบางสิ่งได้หายไปในบัดดล
และหลุดพ้นเหมือนก้อนหินที่บินไป
เหมือนคำพูดพูดไปแล้วไม่คิด
เสียจริตคิดพูดใหม่คงไม่ได้
พูดไม่ถูกพูดพล่อยๆพูดบ่อยไป
คำพูดไซร้ให้ระวังหมั่นชั่งตวง
อีกเวลาวารีมิรอท่า
ปล่อยเวลาล่วงไปไม่แหนหวง
ครั้นจะหมุนคืนใหม่เสียดายดวง
ก็เลยล่วงเสียไปไม่หวนคืน
อันโอกาสเสียไปก็หายสูญ
จะเกื้อหนุนสิ่งใดให้รู้ตื่น
รู้สติรู้หยั่งให้ยั่งยืน
โอกาสขืนให้หลุดไปเสียดายแท้
ใคร่ครวญคิดอย่าด่วนตัดสินใจ
พูดบวกไว้ได้กำไรหลายเท่าแน่
เวลาเวียนเปลี่ยนหมุนไปวัยชะแร
โอกาสแท้คว้าไว้ให้ได้เอย
16 มีนาคม 2552 19:21 น.
แจ้นเอง
สวรรค์พลันล่มแล้ว ล้านนา
น้ำตาหลั่งไหลมา อาบแก้ม
ทั่วพื้นพสุธา แดงเถือก
ไฟป่าจุดแต่งแต้ม ทั่วพื้น พงพี
มองเห็นผืนป่าท่าว ด่าวดิ้น
เลือดในกายแทบสิ้น คราวนี้
มึงปลูกสักผีกลิ้น หรือเล่า
มึงเผาจนป่นปี้ ไม่เหลือ แม้ตอ
เผาป่าป่าถูกเผา นานวัน
ชวนปลูกต้นไม้กัน ไม่เว้น
คนจิตหยาบหยามหยัน รุกป่า
แฝงประโยชน์เหลือบเร้น ซ่อนไว้ นายตัว
เจ็บแค้นไอ้คนชั่ว ชาติยับ
ให้ตายสักร้อยกัปป์ ยังน้อย
ต้องจับมาหั่นสับ ให้สิ้น
สมกับที่มันร้อย ป่าไว้ ในมือ
สวรรค์ล้านนาล่ม แล้วเอย
ไฟป่าผลาญอย่างเคย สุดช้ำ
งบเงินไม่มาเลย เผาป่า
กรรมใดจึงตอกย้ำ แต่ผู้ ไม่ทำ
ฝากฝันฝากถ้อยไว้ จำนรรจ์
ทุกคำล้วนรำพัน เศร้าสร้อย
ล้านนาดุจสวรรค์ ปั้นแต่ง
คงเหลือเพียงเรียงร้อย บทไว้ ท่องจำ
แรงบันดาลใจจากบทกลอนของคุณฝากฝัน
๑๖ มีนาคม ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
4425
Lovers
0 คน เลิฟแจ้นเอง
