12 มีนาคม 2548 12:36 น.

มืด เหงา เศร้าจาง

พอตะวัน พลันลับลา จากฟ้ากว้าง
ความเลือนลาง ย่างกรายมา ฟ้าสลัว
ความเงียบเหงา ที่เข้ามา ช่างน่ากัว
ทุกถิ่นทั่ว เริ่มมืด อย่างยืดยาว
ไม่มีแล้ว แสงไฟ ในคืนหม่น
ไม่มีแล้ว ซ้ากคน ในคืนหนาว
ไม่มีแล้ว แสงไฟ ที่พร่างพราว
ชีวิตเศร้า ถูกเขาตัด กระแสไฟ