6 มีนาคม 2549 15:04 น.
แค่ปลายปากกา
เจ็บจริงๆ
กับทุกสิ่งที่พวกได้ทำกับฉัน
คนหนึ่งเป็นเพื่อนที่รักและเข้าใจกัน
และคนในฝันที่ฉันไว้ใจ
แล้วอะไรกันในวันนี้
เห็นตำตาสักทีปิดฉากอย่างร้าวไหว
เดินจูงมือเข้ามาทำหน้าเศร้าอย่างกะอะไร
บอกเราเสียใจแต่ว่าเราสองคนรักกัน
พวกเธอบอกขอโทษนะเพื่อน
แต่เธอกลับย้ำเตือนความเจ็บช้ำของฉัน
ถ้ามีคนอื่นคงพอเข้าใจในสักวัน
แต่นี้เพื่อนกันทำกันได้ลงคอ
เธอก็เหมือนกันพ่อตัวดี
สำนึกที่มีหายไปไหน
หนอยทำเป็นท่าโน้นท่านี้ปากบอกไม่มีอะไรๆ
แต่สุดท้ายเป็นไงทำฉันเจ็บสะใจพอรึยัง
6 มีนาคม 2549 14:04 น.
แค่ปลายปากกา
บนถนนสองข้างทาง
ยังมีกลิ่นไอจางๆของความอบอุ่นครั้งก่อน
ยังมีร่องรอยของความอาทร
ถึงไม่มากมายเหมือนครั้งก่อนก็ตามที
ช่วยแต่งต่อด้วยค่ะ
6 มีนาคม 2549 13:36 น.
แค่ปลายปากกา
ฉันมันคงบ้าบอ
ที่เคยร้องขอให้เธอไม่ไปจากฉัน
ถือว่าสมองฉันเลอะเลือนไปก็แล้วกัน
เรื่องของฉันช่างเถอะอย่าสนใจ
ไม่ต้องห่วงนับแต่นี้
รับรองไม่มีให้เธอได้หวั่นไหว
ไม่มีแน่นอนที่จะตามรังควานใจ
ไม่มีอะไรที่เธอต้องกังวล
ฉันคิดได้แล้วล่ะคนดี
นับแต่นี้เจอกันจะไม่สน
จะทำเย็นชาเหมือนเธอไม่มีตัวตน
ฉันจะอดทนถึงจะเจ็บแต่เพื่อความสบายใจของเธอ
6 มีนาคม 2549 13:22 น.
แค่ปลายปากกา
กลับมาที่เดิมๆตรงนี้
ในห้วงเวลาที่เคยมีเราเคียงใกล้
แต่วันนี้เหลือเพียงเงาบางๆในใจ
รู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายเลือนลาง
วันที่ฉันกลับมาเดินที่เก่า
ทีที่มีเรากลับเงียบเหงาอ้างว้าง
ความทรงจำเก่าๆกับความเหงาข้างทาง
และร่องรอยจางจางที่ไม่อาจลบไป
เดินไปรอบด้วยน้ำตาอาบสองแก้ม
ไร้ร่องรอยยิ้มแย้มที่เคยแจ่มใส
แต่ก่อนมีเธอเลยไม่รู้สึกเหงาใจ
แต่ตอนนี้เพียงอุ่นใอบางก็ไม่มี
หน้าส่วนตัว
1841
