26 เมษายน 2551 00:47 น.
แขม่วแมน
วันนี้เป็นวันธรรมดาวันนึง ในช่วงปิดเทอมใหญ่หัวใจว้าวุ่น (อิอิ) ของสมหมาย(เจ้าเก่า) หลังจากจบ ม.6 อันหฤโหด ก็ต้องมานั่งลุ้นรอคำพิพากษา จากผลแอดมิชชั่นอีก โอ้..ชีวิตวัยรุ่น
ถ้าจะพูดถึงวัยรุ่น สมหมายเค้าก็ยังเป็นวัยรุ่นอยู่ แล้วเรื่องของวัยรุ่น ก็คงจะไม่พูดถึงเรื่องหัวใจก็คงยังไงอยู่ สมหมายเค้าก็มีเหมือนกันนะ ผู้หญิงที่เค้าอยากจะเรียกว่า..แฟน
" จ๋า ปิดเทอมจบไปแล้วจะคิดถึงกันมั้ย" วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วจริงๆที่เราจะได้มาพร้อมหน้ากันอย่างนี้ เพราะเป็นวันรับสมุดพก "ทำไมหมายถามอย่างนั้นล่ะ" จ๋าพูดแค่นั้น ผมก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ แล้วก็ฉากไปเล่นบาสอำลากับเพื่อน อยากสนุกสนาน จนเลยบ่ายโมงไปแล้ว
"อ้าว กลับไปเมื่อไหร่วะไม่บอกไม่กล่าวกันเลย" "แล้วใครเค้าจะมารอมึง"เสียงเพื่อนก็สวนมาด้วยความหมั่นไส้ (ต้องขออภัยที่ใช้คำแบบนี้ เพราะมันเป็นเหตุการณ์จริงคำพูดจริง อาจจะดูไม่สุภาพต้องขอโทษด้วยครับ) "เอ้า ก็แฟนกันก็ต้องรอกันดิวะ " "แหวะ กูอยากจะอ้วก" แล้วพวกเรา ก็เดินกลับบ้านกันเป็นฝูงคุยกันไปอย่างสนุกสนาน
กิจวัตรประจำวันของเด็ก ม.ปลาย จะมีอะไรดีไปกว่า ออนmsn เล่นเกม
เหอๆ สมหมายก็เช่นกัน "จ๋า ทำไมวันนี้ไม่รอเราอ่ะ" ผมเจอจ๋าพอดี "ก็เห็นเล่นบาสอยู่สนุกๆก็เลยไม่อยากไปกวนน่ะ" "เราว่าเราจะชวนจ๋าไปหาอะไรกินสักหน่อย เหอๆ " สมหมายก็ได้แต่กลบเกลื่อน จริงๆเค้าแค่อยากจะหาโอกาศบอกรักจ๋าก็เท่านั้นเค้าไม่เคยบอกให้จ๋ารู้เลยตลอดเวลาที่คุยกันมา "ไม่ต้องลำบากหรอกหมาย" สมหมายก็ได้แต่หัวเราะ แล้วไปคุยกับเพื่อนๆต่อ"ไอ้ท๊อป กูคงไม่ได้ออนนานเลยนะเว้ย กูต้องช่วยพ่อทำงาน " "เออดีแล้วล่ะ คนดีนะมึงเนี่ย" "เหอๆ" แล้วหลังจากนั้นสมหมายก็ต้องช่วยพ่อทำงานแทบทุกวัน
สมหมายก็ขาดการติดต่อกับเพื่อนๆกับจ๋าไปเป็นเดือน จนวันหนึ่งเค้าก็ว่าง "โห หายหน้าหายตาไปนานนะมึง" "เหอๆ กูทำงานว่ะ เลิกมากูก็ขี้เกียจแล้ว"
แล้วผมก็คุยกับเพื่อนๆอีกหลายคน แต่คืนนี้น จ๋าไม่ได้เล่น "ไอ้ท๊อป จ๋าเค้าถามถึงกูมั่งป่าววะ กูไม่ได้โทรไป ไม่ได้ออนเนี่ย" ไอ้ท๊อปเงียบไปสักพักนึง "ไม่รู้ว่ะ กูก็ไม่เจอนานแล้วเหมือนกัน" แล้วผมก็คุยกับเพื่อนคนอื่นต่อ ด้วยเรื่องสัพเพเหระ เรื่องเรียนต่อเป็นส่วนมาก จนใกล้จะเลิก "ไอ้หมาย มึงเช็คเมลบ้างนะเว้ย ไม่ได้เข้าเป็นเดือนมันจะตัดนา" "กูเบือ่เมล hi5 พวกมึงว่ะ เออๆเดี๋ญวกูจะไปเช็ค ขยันเล่นจริงๆนะ"
"กูว่าแล้ววว มีแต่ขยะ ลบมานนนน" สมหมายก็ลบเมลขยะไปเรื่อยๆ จนมาถึงเมลๆนึง "จดหมาย ของสมหมาย" " อุ๊ย จ๋าส่งมานี่หว่า อ่ะอ้าๆๆ อะไรวะ เดี๋ยวอ่านดีกว่า" สมหมายก็โหลดมาเป็นไฟล์เวิล์ด
ตุ๊งหนุ่ง!! "ไอ้หมายกูจะเลิกแล้วนะ มึงเช็คเมลรึยัง" "เออ ดูแล้ว มีแต่เมลขยะ เออนี่ มีเมลจ๋าด้วยว่ะ เค้าไม่เคยส่งอะไรมาให้กูเลยนะนี่ ทำไมไม่โทรมาวะ ท่าทางจะมีเซอร์ไพรซ์" "เออๆ เค้าอาจจะมีอะไรที่บอกมึงทางโทรศัพทืไม่ได้มั้ง มีอะไรก็ใจเย็นๆค่อยคิดค่อยทำนะเว้ย" ท๊อปบอกแค่นั้นแล้วก็ออกไป สมหมายก็คิดในใจว่าเพื่อนๆคงแกล้งทำเซอร์ไพร์ซ์แน่ๆ จึงเปิดอ่านจดหมายนั้น
เป็นข้อความพิมพ์เวิล์ดธรรมดาๆ ในรูปจดหมายใจความว่า
ถึง สมหมาย
เวลา3 ปีมานี้ที่เราได้รู้จักกับหมาย เราดีใจมาก หมายเป็นคนดี คอยปลอบ คอยให้กำลังใจเรามาเสมอ เราเคยได้ยินคนอื่นว่าหมายคิดกับเราเกินคำว่าเพื่อน เราก็ไม่รู้ว่าพวกนั้นแค่แซวเล่นกันหรือ เธอคิดกำเราอย่างนั้นจริงๆ แต่เราก็ไม่เห็นเธอเคยพูดอะไร แต่ถ้าเธอคิดอย่างนั้นก็ขอบใจนะ แต่เราคงรับไว้ไม่ได้ หมายเป็นคนดี หมายต้องเจอคนทีดีแน่ๆเลย เราแน่ใจ หมายเธอจะเป็นเพื่อนที่ดีของเราเสมอไปนะ ขอบคุณความรู้สึกดีๆของเธอนะหมาย
ขอโทษนะที่เราไม่กล้าบอกด้วยตัวเอง
จ๋า
สมหมายอึ้ง ตัดเน็ต ชัดดาวน์เครื่อง อย่างเหม่อลอย ก่อนล้มตัวลงนอนทั้งน้ำตา ก่อนเค้าจะหลบเค้าก็ พึมพัมว่าขอโทษนะจ๋า ที่เราไม่กล้าบอกด้วยตัวเอง
การคิด เป็นสิ่งเริ่มที่จะมีสิ่งใหม่ๆ แต่การทำคือการทำให้เกิดสิ่งใหม่ๆ คิดอะไรแล้วมันดี ก็รีบๆทำเถอะครับ ก่อนที่มันจะสายเกินไป
24 เมษายน 2551 15:24 น.
แขม่วแมน
"สมหมาย" "สมหมาย" "นายสมหมาย" "คร้าบบบบ" ผมสะดุ้งสุดตัว จาการถูกกระตุ้น ให้สะดุ้งในฉับพลัน "ข้างนอกนั่นมันมี คำตอบรึไง หัดตั้งใจเรียนมั่งสิเรา " ครูแป๋ว ครูสอนเลข วิชาที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิตผม เธอยังบ่นผมไม่ยั้ง ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคัก ของพวกผู้หญิงในห้อง "เอ้าๆ พอที เรียนต่อ "ห้องกลับสู่ความเงียบ มีเพียงเสียงชอล์กขีดกระดานกับเสียง ขยับตัวของเด็กๆเท่านั้น แม้ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติแล้ว แต่ผมก็ยังคงหันไปมองนอกหน้าต่างเป็นพักๆ เพราะทำเลขไม่ได้ ก็ต้องรอให้เพื่อนทำแล้วค่อยลอก
นอกหน้าต่างนั้น มีแมลงอะไรไม่รู้ตัวใหญ่มากๆ บินขึ้นมากินน้ำหวานของดอกไม้ตรงต้นไม้แถวเรือนเกษตร กลุ่มดอกไม้ทั้งกลุ่มนั้น มีมันตัวเดียวที่ขึ้นมากิน ผมเฝ้ามองมันอยู่นาน จนบ้างครั้งเพื่อนต้องสะกิดให้หันกลับมาสนใจหนังสือ เพราะครูเธอมองอยู่
ผมนึกสงสัย ทำไมนะ ดอกไม้ข้างล่างมันก็มีเยอะแยะ มันจะถ่อบินขึ้นมากินอะไรถึงชั้น4นี่ ดอกข้างบนมันมีอะไรดีหรือไง แล้วถ้ามันมีอะไรดี ทำไมไอ้พวกแมลงอื่นๆมันถึงไม่ขึ้นมาบ้างล่ะ
คงเป็นเพราะไอ้แมลงตัวนี้ มันตัวใหญ่ แข็งแรง มันถึงเป็นแมลงตัวเดียวที่ได้ชิมน้ำหวาน ที่แมลงน้อยตัวนักจะได้ลิ้มลอง จริงอยู่ ดอกล่างๆน้ำหวานยังไงก็เป็นน้ำหวาน มันก็คงหวานเหมือนกัน แต่มันคงผ่านขี้ปากแมลงตัวอื่นมาเยอะแล้วล่ะ
แล้วถ้าน้ำหวานเป็นความสำเร็จล่ะ น้ำหวานบนดอกสูง กับน้ำหวานบนดอกต่ำ ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ กับความสำเร็จธรรมดาทั่วไป อย่างไหน มันจะอร่อยชื่นใจกว่ากันนะ
" ไอ้ท๊อป กูไม่ลอกมึงแล้วล่ะ สอนกูหน่อยดิ๊ กูจะทำเอง"
"อะไรของมึงวะ ห้าวจริงๆ เออๆ เดี๋ยวกูสอน แต่มึงลอกกูมันจะไม่ไวกว่าเรอะ"
"ไม่เอา กูจะทำเอง"
ผมเริ่มฝึกบินแล้ว พัฒนาตัวเองให้โตพอที่จะบินไปกินน้ำหวานข้างบนแล้ว
คุณล่ะครับ ยังจะกินน้ำหวานธรรมดาๆอยู่อีกหรอ
หน้าส่วนตัว
1598
