14 พฤษภาคม 2551 12:29 น.
แขม่วแมน
นานเหลือเกิน ที่เราเดิน บนทางนี้
ผ่านมาแล้ว ตั้งกี่ปี ในทางเหงา
มีเพื่อนเดิน ก็เป็นแค่ เงาของเรา
ช่างน่าเศร้า ช่างหน้าเหงา เกินเข้าใจ
อยากเปลี่ยนทาง ไม่อยากเดิน ทางนี้ต่อ
แต่ไม่รู้ ว่าต้องรอ อีกนานแค่ไหน
อยากจะมี คนช่วยชี้ ทางให้ไป
อยากจะมี เพื่อนร่วมใจ เพื่อนร่วมทาง
เดินทางนี้ คนเดียว มันเปลี่ยวนัก
อยากจะมี คนที่รัก เดินเคียงข้าง
อยากจะมี รักมั่งคง ไม่จืดจาง
อยากมีบ้าง อย่างใครเค้า หายเศร้าใจ
มีไหมหนอ คนทีรอ อย่างเราอยู่
มีไหมหนอ คนไร้คู่ มีบ้างไหม
มีไหมหนอ คนไม่มี เจ้าของหัวใจ
ถ้าใครมี ยกมือไว้ จะไปดู..
12 พฤษภาคม 2551 20:15 น.
แขม่วแมน
หยดน้ำฟ้า หยาดน้ำตา เลอะพวงแก้ม
ดวงหน้าเจ้า ไม่ยิ้มแย้ม ไม่ผ่องใส
เหมือนเจ้าคิด อะไรอยู่ ภายในใจ
ดูมันเหมือน เป็นเรื่องใหญ่ ในสายตา
เจ้านั่งนิ่ง ริมหน้าต่าง ปล่อยฝนสาด
ถอนหายใจ ใจแทบขาด ดูอ่อนล้า
เจ้าหันมา มองดูพี่ ทั้งน้ำตา
เจ้าบอกว่า คนที่รัก เค้าจากไป
เจ้าลุกขึ้น วิ่งมา ซบอกพี่
ร้องไห้จ้า บอกว่าพี่ อย่าหนีไปไหน
เค้าทิ้งน้อง ไปแล้ว ไม่อาลัย
เค้าทิ้งไป ไม่สนใจ ไม่อาวรณ์
พี่ทำได้ แค่ยืนนิ่ง ให้เจ้าซบ
ปล่อยเสียงฝน เสียงฟ้ากลบ เศร้าสุดถอน
เห็นน้องนี้ ที่พี่รัก ใจรอนรอน
ในอกพี่ เศร้าสะท้อน กว่าผู้ใด
ในหัวใจ ของพี่ คือพี่เจ้า
คอยคลายเศร้า ให้เจ้าสุข ลุกขึ้นได้
พี่คนนี้ รักเจ้ายิ่ง กว่าสิ่งใด
มอบให้เจ้า ทั้งกายใจ พี่ยอมทน
ตอนเจ้าเศร้า เจ้าทุกข์ มีใครช่วย
ยามเจ้าสุข เจ้าสวย ร้อยคนสน
นี่ล่ะหนอ น้องรัก สันดานคน
ใครจะสน คนอ่อนแอ แม้หางตา
พี่คงปลอบ เจ้าได้ เพียงเท่านี้
เจ้าโตขึ้น จะรู้ดี วันข้างหน้า
เช็ดเสียเถิด เช็ดเสีย เช็ดน้ำตา
อย่าร้องน่า เป็นน้องพี่ อย่าขี้แย
อย่าคิดเลย ว่าไม่มี คนรักเจ้า
ยังคงมี คนเก่าเก่า รักเจ้าแน่
ยังมีพี่ มีแม่พ่อ คอยดูแล
เจ้าอ่อนแอ กลับสู่อก พี่ยังคอย..
12 พฤษภาคม 2551 14:06 น.
แขม่วแมน
เปิดเทอมใหม่ สู่ชั้นใหม่ เริ่มสิ่งใหม่
จงตั้งใจ หมั่นเพียร เขียนหนังสือ
อ่านตำรา เฝ้าค้นคว้า คอยฝึกปรือ
เพราะเจ้าคือ อนาคต ของชาตินา
เปิดเทอมแล้ว น้องแก้ว อย่ามัวเล่น
จงคิดถึง สิ่งที่เป็น วันข้างหน้า
ถ้าวันนี้ เจ้าปล่อยผ่าน ตามกาลเวลา
อีกไม่ช้า จะรู้ว่า สายเกินทัน
เรียนเถิดน้อง ลองตรอง ดูเถิดเจ้า
อย่ามัวเบา ตั้งใจหน่อย คอยสร้างสรรค์
อย่าทำตัว เรื่อยเปื่อย ไปวันวัน
เพราะเจ้านั้น คือความฝัน ของสังคม
มีอีกมาก ขาดโอกาส ในจุดนี้
เจ้าโชคดี เด็กอีกมาก ยังขื่นขม
ใช้โอกาส ให้คุ้มค่า เพื่อสังคม
คนทั้งผอง หวังชื่นชม ในผลงาน
อนาคต ตัวเจ้า ชาติเราด้วย
มีแต่ผู้ หวังเจ้าช่วย เจ้าสืบสาน
เรียนเถิดน้อง การศึกษา คือสะพาน
ให้เจ้าเป็น ดั่งตำนาน บนแผ่นดิน
บทสุดท้าย ขอให้เจ้า มีสติ
ทำความดี อย่ามัวคิด แต่ทรัพย์สิน
ฝากคุณงาม ความดีไว้ ในแผ่นดิน
แม้เจ้าสิ้น คนยังยิน ยังบูชา...
11 พฤษภาคม 2551 16:42 น.
แขม่วแมน
ชีวิตคนหนึ่งคน ต้องผจญหลายสิ่งอัน
ต้องสู้ต้องฝ่าฟัน เพื่อได้ฝันที่ต้องการ
ต้องผ่านปัญหาเยอะ ที่คอยเจอะคอยระราน
ปัญหาคงไม่นาน ผ่านคืนวานสลายไป
หลายคนยังยึดติด ว่าชีวิตอยู่ไม่ได้
พลาดแล้วเหมือนขาดใจ เริ่มต้นใหม่ไม่กล้าพอ
พวกนี้พวกไร้จิต มัวแต่คิดมัวแต่ท้อ
โปรดเถิดโปรดจงรอ อย่าเพิ่งห่อเหี่ยวหัวใจ
ชีวิตยังต้องอยู่ ผิดเป็นครูสู้ใหม่ได้
วันนี้พลาดพลั้งไป เริ่มต้นใหม่ไม่น่าอาย
อย่ากลัวที่จะเริ่ม ต้องรีบเริ่มยังไม่สาย
พลาดแล้วยังไม่ตาย เดี๋ยวสบายถ้าสู้มัน
ปัญหามีไว้แก้ คนที่แพ้ช่างน่าขัน
ลุกขึ้นลุกสู้มัน มีสักวันเป็นของเรา
อยากให้เพื่อนได้คิด อย่าใช้ชีวิต อย่างโง่เขลา
ชีวิตเป็นของเรา อย่าให้เขามาดูแคลน...
9 พฤษภาคม 2551 20:07 น.
แขม่วแมน
อยากจะเล่า ว่าเหงา ตัวเบ้อเริ่ม
มันจะเพิ่ม เรื่อยไป ตามใจฉัน
ผ่านการหมัก การบ่ม ผ่านคืนวัน
ที่สองเรา นั้นห่างกัน ไกลลับตา
เธออยู่นู่น เธอจะเหงา รึเปล่านะ
หรือไม่เหงา เพระเธอมี คนห่วงหา
อย่านะจ๊ะ อย่าให้ฉัน เสียน้ำตา
แค่จากกัน โดยไม่ลา ก็เคืองพอ
ฉันอยู่นี่ อยู่ตรงนี้ อยู่เหงาเหงา
คิดถึงวัน เก่าเก่า มีเราสอง
หยิบรูปคู่ ของเรา มาเฝ้ามอง
ใจฉันร้อง ว่ามันเหงา ตัวเท่าเธอ
คิดถึงกัน วันละนิด จิตแจ่มใส
เหมือนฉันไง คอยคิดถึง เธอเสมอ
อารมณ์ดี แม้จะเหงา ตัวเท่าเธอ
ไม่เป็นไร ได้ละเมอ ก็โอเค...
หน้าส่วนตัว
1530
