30 เมษายน 2551 23:35 น.
แขม่วแมน
เปิดคอมต่อ อินเตอร์เน็ต ทุกเช้าค่ำ
เว็บประจำ คือเว็บ กลอนแห่งนี้
เข้าประจำ อ่านทุกกลอน ชอบทุกที
แต่ยังมี อีกหนึ่งที่ ที่ต้องดู
เมื่อไหร่ผล แอดมิชชั่น จะประกาศ
ใจจะขาด คอยเฝ้า คอนลุ้นอยู่
รู้ผลแล้ว จะได้กลับ ไปกราบครู
ที่สั่งสอน ให้รู้ คล่องวิชา
คนถัดมา ก็คือ พ่อกับแม่
คุณมากแท้ ที่ส่งเสีย ให้ศึกษา
ก็ต้องกราบ ให้ซึ้งคุณ กรุณา
ถ้าไม่มี บิดร-มารดา ไม่ได้เรียน
แต่ผลออก เสียใจด้วย เอนไม่ติด
โอ้ชีวิต เป็นไปได้ น่าปวดเศียร
ก็ต้องโทษ ที่ตัวเอง ขาดความเพียร
ไม่อ่านเขียน ตั้งใจเรียน สมควรตาย
แต่ตอนนี้ ผลเอน ยังไม่ออก
ก็ยังคง ลุ้นอยู่อย่าง มีความหมาย
ขอให้ผล ที่ออกมา สมดังใจ
แล้วพอผล ออกมาเมื่อไหร่ จะบอกอีกที..
ใกล้แล้วครับ เค้าว่าจะออกวันที่ 9 นี้น่ะครับ
เพื่อนๆที่ยังลุ้นอยู่ ก็อยู่ลุ้นเป็นเพื่อนกันก่อนนะครับ
29 เมษายน 2551 22:03 น.
แขม่วแมน
หมดแรงล้า หยาดน้ำตา เริ่มรินหยด
มองทางไหน มืดไปหมด ไร้ทางอ้า
หมดหมดแล้ว หมดสิ้นสุข หมดเวลา
เหลือแค่เพียง หยาดน้ำตา บนหน้านอง
นอกหน้าต่าง ฝนยังตก ย้ำให้เศร้า
นั่งคุกเข่า สิ้นค่า ไร้ท่าผยอง
แต่สักพัก แสงเริ่มส่อง เป็นสีทอง
เห็นแหงนหน้ามอง ฟ้าสว่าง กระจ่างตา
เมื่อตะกี๊ ฟ้ายังคล้ำ ฉ่ำฝนอยู่
แต่เวลา ผ่านเพียงครู่ แสงส่องหน้า
เริ่มระเหิด ระเหย หายน้ำตา
ถึงเวลา ลุกขึ้นมา ตั้งท่าลอง
เอ้าๆ..อึ๊บ ลุกขึ้น ยืนให้มั่น
หันประจัญ ปัญหา อันน่าสยอง
ฟ้าหลังฝน ยังสว่าง เป็นสีทอง
จะมานั่ง น้ำตานอง ถูกหรือไร
เอ้าๆ..อึ๊บ ลุกขึ้น ยืนให้มั่น
สู้ด้วยใจ แข็งขัน มิหวั่นไหว
ยังคงมี คนข้างหลัง กำลังใจ
สู้ต่อไป ผ่านปัญหา ด้วยใจทนง...
29 เมษายน 2551 00:34 น.
แขม่วแมน
"ดึกแล้วลูก ปิดคอม นอนเถอะนะ
ไม่งั้นเดี๋ยว พร่งนี้จะ นอนตื่นสาย
เดี๋ยวปวดหัว เป็นไข้ ไม่สบาย
นอนตื่นสาย เสียดาย โอกาสดี"
"นอนก็นอน ครับแม่ ราตรีสวัสดิ์"
จัดแจงปัด ที่นอน ให้เข้าที่
ก่อนจะนอน กราบหมอน อีกสามที
แล้วบอกแม่ "ฝันดี พระคุ้มครอง"
ครั้นรุ่งเช้า ตื่นมา เจอแม่พ่อ
ตื่นมารอ ทานข้าว กันทั้งสอง
เดินลงมา จากบันได ท่านเฝ้ามอง
"อรุณสวัสดิ์" ท่านทั้งสอง กล่าวทักทาย
เวลาผ่าน เลื่อนไป ไวเพียงนี้
เมื่อไม่นาน ยังราตรี เผลอจางหาย
รุ่งอรุณ เบิกฟ้า มากร้ำกราย
เดี๋ยวสักพัก อรุณหาย ราตรีเยือน
เวลาไล่ เร่งมา กระชั้นชิด
เผลอเพียงนิด ชีวิต เริ่มวันใหม่
เผลออีกนิด ชิวิตเริ่ม วันถัดไป
อีกอึดใจ เริ่มต้นใหม่ วันถัดมา
เราจะเหลือ เวลา กล่าวคำนี้
กล่าวราตรี กล่าวอรุณ นั่งจ้องหน้า
อย่าไว้ใจ เลยนะ เจ้าเวลา
เดี๋ยวมันไป เดี๋ยวมันมา ไม่ช้าที
นึกอะไร ทำอะไร อย่าจับจด
ช้าจะอด เวลา ไม่ค่อยที่
เก็บเวลา รักษา ทุกนาที
เพราะเราเกิด มาทั้งที อย่ารีรอ
26 เมษายน 2551 21:51 น.
แขม่วแมน
โทรศัพท์สั่นร้องก้องในห้อง
หันไปมองหยิบดูเบอร์เธอโทรหา
นานแล้วนะที่สองเราไม่พูดจา
ที่ผ่านมาโกรธเรื่องใดไม่ชัดเจน
"อ้าว ฮัลโหล ทำไมโทรมาแต่เช้า"
"อ๋อก็เปล่า ก็อยากโทรมาเล่นเล่น"
"อ้าวทำไม ถึงไม่โทร มาตอนเย็น
ยังไม่เพล เราเพิ่งตื่น ขอโทษที"
" อันที่จริง เราโทรมา แค่คิดถึง"
ผมนั่งอึ่งซึ้งอยู่ตื่นเต็มที่
"อ้องั้นรึ งั้นเรา ว่างพอดี"
"แหนะพอบอก อย่างนี้ ว่างทันใด"
"สบายดี มั้ยเธอ ไม่เจอหน้า
ที่ผ่านมา งอนอยู่ เธอรู้ไหม
เธอก็ร้าย เห็นเรางอน ไม่โทรไป
ก็ไม่มีน้ำใจโทรกลับมา"
"เราก็รู้ ที่แล้วแล้ว ว่าเธอโกรธ
ก็ขอโทษ ที่ไม่โทร ไม่ห่วงหา
ก็เห็นเธอ โกรธอยู่ ไม่พูดจา
พูดออกมา เธอคงไม่สนใจ"
"งั้นเราสอง กลับมาดีกันเถอะนะ"
" โอเคจ้ะ จะปรับปรุง ทำตัวใหม่"
"ต่อไปนี้ เราจะไม่ เอาแต่ใจ"
งั้นเรามาเริ่มต้นใหม่นะคนดี....
ต่อจากนั้น ทั้งสอง ก็ครองรัก
ไม่หาญหัก ผลาญใจ ไม่กดขี่
คุยกัน ด้วย หัวใจ สามัคคี
รักทั้งสอง ก็เริ่มดี ขึ้นเรื่อยมา
นิทานนี้ มันสอน ให้ได้รู้
ชีวิตคู่ ต้องอยู่ ไม่หนีหน้า
มีปัญหาอันใด ต้องพูดจา
แล้วชีวา จะสดใส ไร้ภัยกวน...
24 เมษายน 2551 23:34 น.
แขม่วแมน
ตื่นขึ้นมามองฟ้าเริ่มซาฝน คิดถึงคนหนึ่งคนที่ไกลห่าง
ฝนเริ่มซาแต่น้ำตายังไม่จาง ลุกขึ้นล้างคราบน้ำตาผ้าปูนอน
วันทั้งวันเฝ้าแต่คิดเฝ้าแต่พร่ำ คิดจนช้ำจนชอกจนจิตหลอน
เอาแต่ร้องไม่ยอมกินไม่ยอมนอน อกสะท้อนเอาแต่ร่ำเอาแต่ครวญ
อยู่ในบ้านเหมือนอยู่ในกรงขัง หมดความหวังเอาแต่เศร้าเหงาล้วนล้วน
ปวดหัวใจเดินไปซัดเซซวน หัวอกรวนรวดร้าวทุกเช้าเย็น
พระอาทิตย์ตกแล้วกลับสู่มืด กลับสู่ความเย็นชืดที่มองไม่เห็น
ยังไม่รู้ว่าสิ่งใดที่ฉันเป็น แสนลำเค็ญอยู่แดนเหงาเศร้าฤทัย
ในเรือนจำแบ่งกั้นเป็นฝั่งแดน ยากสุดแสนสาหัสเกินรับไหว
แต่ตัวฉันนั้นอยู่เรือนจำใจ ลึกสุดใจชื่อแดนเศร้าเหงาในทรวง
แค่มาระบาย...เผื่อจะหายเหงาได้บ้าง
หน้าส่วนตัว
959
