29 มกราคม 2550 22:26 น.
แก้วใจ...พิมพ์กมล
ได้แต่นั่ง ตรงนี้ ไม่ไปไหน
คุยกับลม หายใจ เหมือนทุกครั้ง
เสียงของคน ไร้คู่ ใครจะฟัง
ได้แต่นั่ง คนเดียว ไม่มีใคร
อยากอยู่ใน อ้อมแขน อันแสนอุ่น
อยากจะคุ้น คำว่ารัก ซึ้งมากไหม
อยากจะมี สักคน เป็นคู่ใจ
อยู่ใกล้ใกล้ ให้ได้ใช้ คำว่าเรา
เหมือนกระดาษ หมองหมอง และมัวหม่น
ไม่มีคน ให้รัก เหมือนใครเขา
อิจฉาคน มีคู่ คอยเป็นเงา
แต่ตัวเรา เมื่อไร จึงจะเจอ
เพลงเปิดดัง ฟังไว้ ไล่ความเหงา
กลัวความเงียบ รุมเร้า ให้พลั้งเผลอ
คนมีรัก เขาไม่รู้ ไม่เคยเจอ
ไม่เคยเพ้อ เผลอเดียวดาย คล้ายตัวเรา
รอตัวจริง ที่สักวัน คงได้พบ
รอให้ลบ สยบใจ ให้คลายเหงา
รอให้เขา เข้ามาเป็น คำว่าเรา
ต้องรอเขา นานเท่าไร เหนื่อยใจจัง
29 มกราคม 2550 22:19 น.
แก้วใจ...พิมพ์กมล
อยากเรียงร้อย อักษร เป็นกลอนรัก
กลับไม่รู้ ว่ารัก เป็นไฉน
ไม่เคยรู้ ว่ารัก คืออะไร
เพราะไม่เคย เปิดใจ รักสักที
อาจเป็นเพราะ ตัวเรา ยังเด็กนัก
เมื่อมีรัก มาทัก ก็วิ่งหนี
ผ่านคืนวัน ผันเป็นเดือน เคลื่อนเป็นปี
จึงไม่มี ศรรัก มาปักใจ
ใครเขาบอก ว่าชอบ เรากลับเขิน
ทำเป็นเมิน ไม่มอง ไม่หวั่นไหว
ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย ไม่สนใจ
ไม่อยากใกล้ ไม่อยากพบ หลบสายตา
จนเขาไป เลิกใส่ใจ จึงสำนึก
เริ่มรู้สึก เสียดาย เป็นหนักหนา
ผิดที่เรา เราเอง รู้ตัวช้า
ก็วาจา กับจิตใจ ไม่ตรงกัน
บอกตัวเอง ไม่ได้คิด ไม่ได้เศร้า
แต่ยังติด ภาพเขา มาเฝ้าฝัน
ก็แปลกใจ ตัวเอง อยู่เหมือนกัน
ยิ่งนับวัน ผันไป ใจแย่จัง
อันที่จริง อยากบอกเขา ว่าเราผิด
ที่ใกล้ชิด เหมือนมีใจ ให้ความหวัง
พอไม่นาน เราก็ทำ เป็นชิงชัง
เขาคงยัง งงงง ไม่เข้าใจ
ก็ไอ้เรา มันกลัว เรื่องริรัก
ไม่รู้นัก คำว่ารัก ซึ้งแค่ไหน
ยังไม่รู้ รสรัก หวานปานใด
ใครหนอใคร กรุณา สอนให้ที
8 มกราคม 2550 10:15 น.
แก้วใจ...พิมพ์กมล
อยากเรียงร้อย อักษร เป็นกลอนรัก
กลับไม่รู้ ว่ารัก เป็นไฉน
ไม่เคยรู้ ว่ารัก คืออะไร
เพราะไม่เคย เปิดใจ รักสักที
อาจเป็นเพราะ ตัวเรา ยังเด็กนัก
เมื่อมีรัก มาทัก ก็วิ่งหนี
ผ่านคืนวัน ผันเป็นเดือน เคลื่อนเป็นปี
จึงไม่มี ศรรัก มาปักใจ
ใครเขาบอก ว่าชอบ เรากลับเขิน
ทำเป็นเมิน ไม่มอง ไม่หวั่นไหว
ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย ไม่สนใจ
ไม่อยากใกล้ ไม่อยากพบ หลบสายตา
จนเขาไป เลิกใส่ใจ จึงสำนึก
เริ่มรู้สึก เสียดาย เป็นหนักหนา
ผิดที่เรา เราเอง รู้ตัวช้า
ก็วาจา กับจิตใจ ไม่ตรงกัน
บอกตัวเอง ไม่ได้คิด ไม่ได้เศร้า
แต่ยังติด ภาพเขา มาเฝ้าฝัน
ก็แปลกใจ ตัวเอง อยู่เหมือนกัน
ยิ่งนับวัน ผันไป ใจแย่จัง
อันที่จริง อยากบอกเขา ว่าเราผิด
ที่ใกล้ชิด เหมือนมีใจ ให้ความหวัง
พอไม่นาน เราก็ทำ เป็นชิงชัง
เขาคงยัง งงงง ไม่เข้าใจ
ก็ไอ้เรา มันกลัว เรื่องริรัก
ไม่รู้นัก คำว่ารัก ซึ้งแค่ไหน
ยังไม่รู้ รสรัก หวานปานใด
ใครหนอใคร กรุณา สอนให้ที
30 ธันวาคม 2549 17:56 น.
แก้วใจ...พิมพ์กมล
อยากเรียงร้อย อักษร เป็นกลอนรัก
กลับไม่รู้ ว่ารัก เป็นไฉน
ไม่เคยรู้ ว่ารัก คืออะไร
เพราะไม่เคย เปิดใจ รักสักที
อาจเป็นเพราะ ตัวเรา ยังเด็กนัก
เมื่อมีรัก มาทัก ก็วิ่งหนี
ผ่านคืนวัน ผันเป็นเดือน เคลื่อนเป็นปี
จึงไม่มี ศรรัก มาปักใจ
ใครเขาบอก ว่าชอบ เรากลับเขิน
ทำเป็นเมิน ไม่มอง ไม่หวั่นไหว
ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย ไม่สนใจ
ไม่อยากใกล้ ไม่อยากพบ หลบสายตา
จนเขาไป เลิกใส่ใจ จึงสำนึก
เริ่มรู้สึก เสียดาย เป็นหนักหนา
ผิดที่เรา เราเอง รู้ตัวช้า
ก็วาจา กับจิตใจ ไม่ตรงกัน
บอกตัวเอง ไม่ได้คิด ไม่ได้เศร้า
แต่ยังติด ภาพเขา มาเฝ้าฝัน
ก็แปลกใจ ตัวเอง อยู่เหมือนกัน
ยิ่งนับวัน ผันไป ใจแย่จัง
อันที่จริง อยากบอกเขา ว่าเราผิด
ที่ใกล้ชิด เหมือนมีใจ ให้ความหวัง
พอไม่นาน เราก็ทำ เป็นชิงชัง
เขาคงยัง งงงง ไม่เข้าใจ
ก็ไอ้เรา มันกลัว เรื่องริรัก
ไม่รู้นัก คำว่ารัก ซึ้งแค่ไหน
ยังไม่รู้ รสรัก หวานปานใด
ใครหนอใคร กรุณา สอนให้ที
หน้าส่วนตัว
1731
