กลอนแปด

แก้วประเสริฐ

          กลอนแปด

   ก่อนจะจากบ้านกลอนขอวอนไหว้
ผู้ที่ได้สั่งสอนตอนหัดเล่น
พอย่างเข้าวัยชราพาลำเค็ญ
ไม่เหมือนเช่นตอนหนุ่มชุ่มกระชวย

   จึงใคร่ฝากบทกลอนตอนเรียนรู้
แม้นจะดูอย่างไรก็ไม่สวย
จะแจกเงินแจกทองก็ไม่รวย
ขอได้ช่วยทางนี้แสนดีใจ

   ๐ บูรพาจารย์จารึกตรึกอักษร
หากเล่นกลอนแปดนั้นอันสดใส
อักษราอ่อนพลิ้วลอยละลิ่วไป
สัมผัสในนอกไว้ควรใส่กัน

   จะมีบ้างบางคำย้ำหลีกเลี่ยง
ทำนองเสียงบังคับนับสุขสันต์
คำกล้ำเกินระวังไว้ไม่ผูกพัน
ควรสร้างกันให้เลิศเฉิดไฉไล

  ฉันท์ลักษณ์หมั่นจำพร่ำมิขาด
ด้วยแบ่งบาทเป็นสี่นี้เกิดไสว
วรรคที่หนึ่งเรียกสลับประดับไป
สุดท้ายให้สามัญเน้นเต้นจดจำ

  วรรคที่สองรองรับท้ายบทแรก
นิยมแจกจัตวาอย่ามาขำ
ห้ามโทตรีสามัญนั้นผูกนำ
อีกทั้งย้ำรูปวรรณยุกต์ปลูกแจง

  หากเขาใช้เสียงตรีนี้เป็นไฉน
ด้วยเหตุได้กลอนส่งบรรจงแฝง
จำต้องสนองพลิกแพลงไว้ไม่ระแวง
กลอนที่แสดงได้ไพเราะเจาะอารมณ์

  วรรคที่สามกลอนรองต้องค้นพบ
จงบรรจบสามัญครั้นเสพย์สม
ห้ามจัตวาวรรณยุกต์ปลูกเชยชม
คำตายบ่มเสียงตรีรับกลับมา

  วรรคที่สี่กลอนส่งบรรจงสอย
นิยมร้อยสามัญเสียงหรรษา
เว้นคำตายวรรณยุกต์รูปผูกมา
เสียงตรีพาก็ได้ไม่เป็นไร

  สัมผัสนอกในควรมิที่แอบแฝง
ซึ่งเป็นแหล่งไพเราะเพราะสดใส
ไหวหวิวพลิ้วเพริศสู่ระดับใด
เฉิดวิไลดังนี้ที่ควรมอง

  สัมผัสนอกคำท้ายกลอนไว้ส่ง
แล้ววางตรงสองสามสี่ที่วรรคสอง
หรือห้าหกเจ็ดได้ให้ทำนอง
แต่ควรต้องคำสามตามตำรา

  สัมผัสในโลมเรียงเคียงห้าเจ็ด
หรือเบ็ดเสร็จสามสี่ก็ดีหนา
หากไม่มีก็ได้ไม่นำพา
เพียงแต่ว่ากระด้างมิสร้างจินต์

  อักษรสูงเสียงสูงผดุงจิต
สิบเอ็ดคำนำประดิษฐ์ให้ถวิล
อักษรกลางวางเก้าเฝ้ากวิน
เหลือต่ำสิ้นรวมหมดจรดกาล

  กลอนแปดแปดคำพริ้งระวิงแว่ว
จะเพริศแพร้วอย่างไรให้ประสาน
จิตอารมณ์ผสมผสานผ่านเนิ่นนาน
อักษรผ่านสรรค์หาจะพาเพลิน.๐

          แก้วประเสริฐ.  

ด้วยข้าพเจ้าย่างเข้าสู่วัยชรามาก สายตา
ก็ไม่ดี สมองหรือก็แสนแย่ ไม่รู้ว่าจะมา
เล่นกลอนได้หรือเปล่า จะตายวันตายพรุ่ง
ไม่รู้ที่  สถานที่นี้เป็นถิ่นเกิดทางกลอนของ
ข้าพเจ้า รักและห่วงใยตลอดเวลา จึงใคร่ขอ
นำสิ่งเล็กๆน้อยๆมากฝากไว้ อย่าคิดว่าข้าพเจ้า
เก่งกาจมาจากไหน  ข้าพเจ้ารู้และเล่นได้ก็ด้วย
ได้รับการสั่งสอนจากคนในเวปฯนี้ และดูต่ำต้อย
มากบังอาจเขียนแนะนำการเล่น ขอให้คิดว่าสิ่ง
ที่เข้าพเจ้ารู้เล็กๆน้อยๆเท่านั้นเองเรียนรู้ก็เพียง
เท่านี้  แต่รักสถานที่นี้มาก และไม่รู้จะเอาอะไร
มาฝาก     จึงขอฝากไว้ทำได้ก็เพียงเท่านี้   หาก
ไม่ดีก็อย่าเอาไป หากดีขอมอบให้แก่ผู้ที่สั่งสอน
ข้าพเจ้า ส่วนความผิดพลาดข้าพเจ้าขอรับไว้เอง
    หากข้าพเจ้าเขียนได้ก็จะเขียนไปเท่าที่ทำได้
จนกว่าจะเขียนไม่ได้อีกแล้วด้วยข้าพเจ้าสังหรณ์ใจ
และขอลามา ณ ที่นี้ก่อนจะลาไปโดยไม่บอกกล่าว
รักทุกๆคนมากเสมอ สวัสดี.

                 แก้วประเสริฐ.