30 มกราคม 2556 14:19 น.
แก้วประเสริฐ
* สายสวาท *
งามแพรวพราวราวมณีศรีหยาดฟ้า
เหมือนดาราระยิบขลิบเรือนร่าง
พรรณรายไหวเอนเด่นนวลนาง
งามสล้างอ่อนช้อยระห้อยครวญ
ยามพิศพลางคำนึงตรึงดอกสร้อย
ช่างหยดย้อยงดงามยามแย้มสรวล
ให้สะท้านปั่นป่วนชวนรัญจวน
อยากพลิกหวนล้วนกลับนับเชยชม
ปทุมมาศผาดสล้างกลางเวหน
ดุจสายชลพลิ้วไหวกรายเหมาะสม
เสียงเสนาะไพเราะซึ้งตรึงอารมณ์
ช่างเหมาะสมยามเผยเอ่ยพจมาน
สานสำเนียงเสียงขลุ่ยดุจปุยเมฆ
ละล่องเฉกสายลมบ่มประสาน
สอดสร้อยเคียงใบไผ่สานใบลาน
แว่วเสียงผ่านละล่องผ่องจับใจ
หอมดอกผกาสานประทินกลิ่นมาลี
เคล้าเคียงที่ขลุ่ยบรรเลงเพลงสดใส
รวยระรื่นชื่นจิตสถิตย์ทรวงใน
อยากจะใคร่เคียงข้างสร้างเชยชม
อนิจจาวาสนาหามีไม่
เพียงคลั่งไคล้นวลอนงค์ปลงสิ่งขม
ข่มฤทัยไว้แสนยากฝากภิรมย์
หอมลอยลมยามไหวในสิ่งกานต์
สายสวาทพาดครวญล้วนแค่นั้น
แสนยากอนันต์ใกล้ชิดสนิทสมาน
มวลดอกฟ้าหมาวัดจัดประจาน
เพียงชะเง้อผ่านหฤทัยให้คร่ำครวญ
เสียงกระซิบใกล้กัณณ์พลันวาบไหว
ซาบซึ้งใจความนัยใจพลิกสรวล
หยาดมณีศรีรัตนาพาใคร่ชวน
แสนปั่นป่วนหวามไหวในอารมณ์
เธอรู้ไหมใจฉันพลันครวญเสมอ
ผ่านสิ่งเสนอใคร่ครวญป่วนเหมาะสม
หากถูกพรากผ่านสิ่งอิงหมายชม
สร้างเป็นปมปัญหาคราหวามใจ
งามละออเปรียบเทพีมณีพราวฟ้า
เสมือนตัวข้าห่างไกลไร้สิ่งไสว
เพียงชะเง้อหมายจ้องมองนางไกล
ทรวงวาบไหวใจเปลี่ยวเสียวอุรา.
* แก้วประเสริฐ. *
24 มกราคม 2556 14:31 น.
แก้วประเสริฐ
* อธิปไตยไร้เสรีภาพ *
อยุติธรรมนำหน้าเสรีภาพ
เหม็นโฉ่ฉาบตุลาการผ่านรักษา
สร้างความดีได้ชั่วมั่วทุกครา
ยากจะหายุติธรรมนำปกครอง
สิ้นนับถืออันธพาลผ่านครานี้
ไร้ศักดิ์ศรีความชั่วกลั้วเกิดสนอง
ฝากความหวังครั้งใดคล้ายละออง
สร้างหม่นหมองแบ่งชั้นกลั้นน้ำตา
ประชาธิปไตยไหนใคร่มองเห็น
ทุกประเด็นสร้างไว้ไร้สิ่งหา
อันความหวังผ่านไปไร้ราคา
สิ้นศรัทธาเหลือทนของคนดี
ความโป้ปดมดเท็จดั่งเห็ดสล้าง
งามกระจ่างดังเดือนเหมือนสุรสีย์
แผ่กระจายทั่วไทยกระจายมี
มองทุกที่ประหลาดดารดาษตา
คนทำดีเหมือนได้คล้ายสิ่งชั่ว
ถูกเขามั่วเหลือเกินเมินรักษา
เกลื่อนไปด้วยหมู่มารผ่านอหังกา
อดทนฝ่าเพื่อหวังสร้างธิปไตย
เสรีภาพฉาบไว้คล้ายน้ำตาล
แต่ไม่หวานคนชั่วมั่วหวั่นไหว
ทุกวันนี้เขย่าบ้านผ่านแกว่งไกว
ยากหวังได้อิสระมาครอบครอง
ล้วนแต่พวกมารเหล่าเฝ้าครอบงำ
สร้างสิ่งช้ำทำลายให้มาสนอง
เฝ้าปั่นหัวพวกไว้ให้คึกคนอง
ต่างยกย่องเป็นพ่อแม่แท้จริง
ประชาธิปไตยอิสระชนปนอนาถ
แค่ภาพวาดให้งามหยามทุกสิ่ง
ประหลาดหนอเมืองไทยไร้ที่อิง
มีพวกปลิงเสรีภาพฉาบล่อลวง.
* แก้วประเสริฐ. *
22 มกราคม 2556 15:42 น.
แก้วประเสริฐ
*โรฮิงญา *
มนุษยธรรมคำนี้ยังมีหรือ
ยูโนถือเป็นแก่นแดนฝากฝัง
เตี้ยอุ้มค้อมย้อมไว้สู่ในภวังค์
สู่ความหวังมนุษย์ชาติประหลาดจริง
ในเอเซียมีไทยให้อุ้มค่อม
ไทยถูกย้อมคำหวานผ่านผีสิง
ในไทยนี้สิทธิชนปนหนอนปลิง
ดูดแต่สิ่งเน่าเหม็นเป็นหมอความ
มนุษยชนปนเปื้อนเลือกเฉือนเชือด
แบ่งแยกเลือดใฝ่ปองครองสยาม
หากพวกตูเต้นแร้งแฝงนิยาม
ผิดถูกตามเอาใจให้เอ็นดู
ยิ่งคิดตรองมองไปให้เศร้าจิต
คล้ายลิขิตนอกในให้อดสู
ทั้งพม่าเขมรโรฮิงญาพากรู
แต่ที่รู้ไทยรับจับให้จอง
หากไม่ทำสิทธิชนไทยให้เอะอะ
ส่งวาทะต่างต่างสร้างมาสนอง
เรื่องกินชาติบ้านเมืองตูหมายปอง
พวกสูต้องช่วยกันปิดบังความ
เสนอหน้าโวยวายทำลายเขา
แล้วคอยเฝ้าด่าทอล้อเหยียดหยาม
หาเรื่องมาปั้นแต่งแฝงประนาม
มิติดตามพวกตัวชั่วปิดบัง
โรฮิงญาหากดีมีใครไล่
พม่าเขาให้หนีจากเพื่อฝากขัง
ด้วยทำตัวรุ่งริ่งอิงรุงรัง
พอถึงฝังแดนไทยให้ยินดี
ด้วยไทยนี้ใจดีมีอุ้มค่อม
จิตใจย้อมคุณธรรมนำศักดิ์ศรี
พม่ารีบชี้ทางสร้างเปรมปรีดิ์
ถิ่นใหม่นี้สมบูรณ์พูลสุขใจ
สหประชาตินี้หนออ้อล้อยิ่ง
ยกย่องอิงมนุษยธรรมนำสดใส
ไทยกัดฟันกล้ำฝืนกลืนเลือดไป
สิทธิชนไทยเบิกบานผ่านโรฮิงญา
เรื่องในไทยนี้เล่าเฝ้านั่งเซ่อ
ทำตาเหม่อตาลอยระห้อยหา
อ้างจิปาถะเก็บไว้ให้เลิกลา
เรื่องเข้ามาแล้วว่า “ฉันไม่รู้”.
* แก้วประเสริฐ.*
16 มกราคม 2556 16:26 น.
แก้วประเสริฐ
* วันครู *
งานของครูมองไปดุจสายน้ำ
ที่คอยย้ำพร่ำบ่นปนรักษา
ดุจเรือจ้างลอยล่องท่องธารา
เพื่อนำพาหมู่เหล่าเฝ้าพากเพียร
จะมีใครบ้างเล่าเฝ้าแลเห็น
ทุกข์ลำเค็ญเหนื่อยยากฝากงานเขียน
แนะแนวทางต่อสู้มุ่งสู่เรียน
เพื่อจะเปลี่ยนหนทางสร้างสิ่งดี
เมื่อพ้นอกหมู่เหล่าเฝ้าหนีพราก
บ้างก็ฝากสิ่งงามมิหยามศรี
พอเติบใหญ่สูงส่งหลงเปรมดิ์ปรี
น้อยนักที่แลเห็นเช่นงานครู
แม้นยากจนหาบ่นต้องทนสู้
ฝากความรู้ต่อศิษย์มิคิดอดสู
ต่อความยากลำเค็ญเน้นเอ็นดู
เพื่อยอดพธูของใจให้ผ่านกาล
ฝันของครูฝากไว้ในเหล่าศิษย์
เพื่อประดิษฐ์ผองชนปนสมาน
ให้ปรองดองสามัคคีหนีภัยพาล
เรียนรู้ผ่านสิ่งร้ายสิ้นคลายไป
ด้วยชีวิตต่ำต้อยด้อยคุณค่า
จิตอาสาร่ำร้องปองสิ่งไสว
หวังนำพาชีวิตคิดทางไกล
เพื่อจะให้เหล่าศิษย์ติดดวงดาว
กาลเวลาผ่านไปแทบไร้สิ้น
กลับโผผินบินไปในกลางหาว
หวนกลับมาทำร้ายในสิ่งพราว
ลืมเรื่องราวของชีวิตถูกปลิดไป
ชีวิตครูน้อยใหญ่ให้ล่วงผล๊อย
ถูกศิษย์สอยล่วงลงตรงความไหว
อุดมการณ์ล้างสมองครองเข้าใน
ผ่านเยาว์วัยหวังใหญ่ให้ลืมครู.
* แก้วประเสริฐ. *
8 มกราคม 2556 16:07 น.
แก้วประเสริฐ
* เก็จแก้วแววฟ้า *
แพรวพิลาสแวววาวพราวแสงสี
ก้อนอัญมณีแห่งพรายประกายใส
วูบวาบผ่องละอองระยิบพริบไฉไล
แดงเขียวไหวขาววับระยับนัยน์ตา
ผ่านก้อนหินแพรวพรรณอันเลิศล้ำ
ปรุงแต่งย้ำเจียรนัยพรายเหลี่ยมหา
เปลี่ยนเป็นมณีสูงส่งทรงราคา
หลากมุมพาวูบวาบอาบแสงทอง
กลายเป็นเพ็ชรพลอยแก้วแพรวล้ำค่า
ขาวส่องหล้ารื่นรมย์ชมชื่นสนอง
เปรียบดังหญิงเฝ้าสงวนนวลละออง
แสนงามผ่องนงนุชสุดให้ครอง
หากหวานมธุรสพจนาพาใจชื่น
ชวนระรื่นนิยมชมทั้งผอง
งามหรือไม่หาใช่ในสิ่งปอง
ชายย่อมมองพิศมัยในกิริยา
เปรียบเก็จแก้วแห่งมณีศรีสวัสดิ์
เลิศพิพัฒน์ปมเด่นยากเน้นหา
เปรียบดั่งเพ็ชรแวววับนับราคา
ย่อมล้ำค่าเหนือใดใคร่ประวิง
แม้นมิได้ละวางเยี่ยงทางผ่าน
เขาเสกสรรปั้นแต่งแฝงผีสิง
เหมือนแก้วร้าวไร้ค่ายากหาจริง
ด้วยทุกสิ่งเกิดได้เพราะใจเขลา
เกิดเป็นหญิงอิงไว้ในเพ็ชรแก้ว
ย่อมวาวแววผ่องใสในสิ่งเฉลา
อันความหล่อเกิดได้ในขัดเกลา
ควรหมั่นเฝ้าตรวจดูรู้เหตุการณ์
อันเก็จแก้วแวววาวพราวเป็นหนึ่ง
เป็นเพ็ชรตรึงคุณค่ามาประสาน
กว่าจะได้เจียรนัยใช้เวลานาน
เหมือนหญิงผ่านชีวิตที่คิดปอง.
* แก้วประเสริฐ. *
หน้าส่วนตัว
1770
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
