8 มกราคม 2553 21:23 น.

อนิจจาหนอใจ.

อนิจจาหนอใจ

สายลมพลิ้วผ่านพัด ริ้วระบัดใบไม้ไหว
ฟ้าฝนมิเป็นใจ ห้วงฤทัยมิเบิกบาน
ฝนพร่างผิดฤดู ดั่งยอดชู้ยากขับขาน
ห้วงหทัยสุดร้าวราน อกสะท้านสิ้นดวงแด

ยากไร้ใครแลเห็น ทุกข์ลำเค็ญผ่านผันแปร
ดิ้นรนจนพ่ายแพ้ ดุจดั่งแม่ลบรูปรอย
เหม่อมองท้องทุ่งทอง ฝนละอองที่เป็นฝอย
แต่เราซิเฝ้าคอย ใจละห้อยนางเป็นไฉน

ก่อนเก่าคนช่วยเกี่ยว มีดใบเคียวตัดกำไว้
ร้องเพลงเคล้าวิไล ใยมาร้างให้ใฝ่ตาม
ผันผวนป่วนแปรทิศ ยากตามติดพิชิตคาม
สร้างเศร้าคอยนงราม สุดจะห้ามมัดห้วงจินต์

เมล็ดข้าวยามถูกฝน แยกจะทนแตกเป็นชิ้น
ราคาคงหมดสิ้น มิอาจถวิลหมดสิ้นเรา
ความจนคนเขาเมิน จึงห่างเหินหลงโง่เขลา
เชื่อรักเหลือเพียงเงา ซ่านสู่เคล้าเศร้าทุ่งนา

กบเขียดร้องแซ่ซ้อง เบิ่งตาจ้องเที่ยวค้นหา
ฝนพร่างปนพลิ้วมา หยาดน้ำตาซึมซุกใน
เสียงปลาฮุบกินเหยื่อ เบ็ดราวเจืออาหารไว้
สะพายข้องเลี้ยวไป ปลดปลาใส่จนใกล้สาง

กระท่อมเอนกายลง จิตพะวงถึงแม่นาง
แสงสีคงเปิดทาง ทุ่งนาร้างยากหวังคืน
เหลือไว้เพียงสิ่งฝัน ใจผูกพันมิอาจฟื้น
ทรวงเราเคล้าสะอื้น ยากระรื่นกับฝนฉ่ำ

ทุ่งเอ๋ยทุ่งรวงทอง ใจข้าหมองสุดระกำ
ฟ้าเอยมิหยุดพรำ น้ำคงล้ำท้องทุ่งนา
รวงข้าวเคยพลิ้วไหว โอนเอนไกวยากรักษา
ลมฝนมินำพา แกล้งพลิกพาข้าคนจน

สิ้นรักยังสิ้นข้าว ช่างปวดร้าวยากสุดทน
คราวนี้คงปี้ป่น พลิกผันจนฝนผิดกาล
เสียรักสุดหักฝืน ยากจะฟื้นสู่ประสาน
อกเอ๋ยช่างร้าวราน อนิจจาหนอใจเรา.

* แก้วประเสริฐ. *

1004

love

comment

7 มกราคม 2553 17:39 น.

ท่านเชื่อแค่ไหน...?

แก้วประเสริฐ

ท่านเชื่อแค่ไหน...?

อีกสองปีแห่งกาลวันสิ้นโลก
สิ่งวิปโยคแอบแฝงรุนแรงขยาย
ยี่สิบสองธันวากลับพลิกกลาย
ชนทั้งหลายไร้สิ้นแผ่นดินครอง

สองพันห้าร้อยห้าสิบห้าขยาด
จะเคลื่อนคลาดพลิกกลับดับสยอง
ขั้วเหนือสลับขั้วใต้ใฝ่คะนอง
แสงเรืองรองเพิ่มร้อนยากผ่อนเย็น

เกิดอาทิตย์สองดวงควงคู่กัน
ดวงตะวันนิบิรุสู่เห็น
เป็นดาวฤกษ์พลัดมาพาลำเค็ญ
หิมะเป็นสายน้ำย่ำโลกา

เหลือแผ่นดินอาศัยได้น้อยนิด
ต่างสถิตใต้น้ำพร่ำเรียกหา
ที่เหลืออยู่ยากทนซึ่งกายา
ความร้อนมามอดไหม้ให้เป็นจุณ

ดั่งพุทธองค์ทำนายไว้นานแล้ว
มิคลาดแคล้วฝนไฟคล้ายกระสุน
หล่นจากห้วงนภามิการุน
น้ำเข้าหนุนท่วมไว้ไร้ทิศทาง

โลกจะแตกเป็นเสี่ยงเยี่ยงสองส่วน
แผ่นดินล้วนมืดมิดยากคิดสาง
จะเหลือรอดปลอดภัยได้เบาบาง
เว้นคนสร้างผลบุญหนุนจิตใจ

คนทำบาปหยาบช้าจะพาสิ้น
ทุกท้องถิ่นจะสิ้นถิ่นอาศัย
ไฟประลัยกัลป์ผลาญสิ่งจัญไร
ล้วนหมกไหม้น้ำท่วมเข้าบ่วงมาร

จวบผ่านกาลนับได้ในกัปกัลป์
พระศรีอาริย์กลับมาโปรดหมดสสาร
ผลัดแผ่นดินสุกไสวไม่รุกราน
พรหมวิหารเปรมปรีดิ์ศรีครรลอง

ชาวไทยกลอนค้นดูในกูเกิ้ล
มิบังเอิญนิบิรุสู่สนอง
อาจารย์สุมิตรอิศรางกูรครอง
สิ่งหมายปองทั้งหลายให้พิจารณา.

* แก้วประเสริฐ. *

921

love

comment

3 มกราคม 2553 14:47 น.

งามแต้เจียงใหม่

แก้วประเสริฐ


       งามแต้เจียงใหม่

   งามลออมาลีสีชมพู
ยอดพธูแว่นแคว้นแดนศักดิ์ศรี
ช่างพริ้งเพริศเลิศลักษณ์มวลนารี
เปล่งรังสีแพรวพราวเร้าดวงฤทัย

   เจียงใหม่เอยงามแต้แม่ล้านนา
ล้วนลัดดาวิลาวัลย์อันไสว
อรชรอ้อนแอ้นสู่แดนไกล
แสนไฉไลพฤกษาคราสายธาร

   มวลภูผาดารดาษสอาดน้ำตก
หลั่งอุทกเสียงซ่าฝ่าประสาน
หลากบุปผานานาพันธ์ตระการ
จนฟุ้งซ่านใคร่อยู่คู่สาวงาม

   เสียงวจีหวานแผ่วแจ้วเสียงเจ๊า
ขาวผิวเคล้าระรวยชวยกลิ่นหวาม
ซาบซ่านเนื้ออารมณ์บ่มนงราม
จิตวาบหวามป่วนปั่นสะท้านใจ

   คิดอยากใคร่ฝากตัวครอบครัวครอง
หวังจะสนองบุปผาพันธุ์แสนไสว
ปลูกกระท่อมน้อยเคียงเลี่ยงแกว่งไกว
สาวเจียงใหม่เพริศลักษณ์ประจักษ์ครอง

   มองภาพซากุระคละชมพู
กลับอดสูตัวเราเฝ้าหม่นหมอง
เพียงชะเง้อหันแลแม้หมายปอง
สิ่งเรืองรองฟ้อนเล็บเจ็บห้วงเรา

   มิอาจหวังตามจิตที่คิดฝัน
แต่ละวันมองภาพฉาบจนเฉา
เสียงกลองชนะคละฆ้องต้องซึมเซา
หวานคลุกเคล้าสู่ไว้ในจินตนา

   โอ้ละหนอเจียงใหม่เฮาไปเสมอ
งามเลิศเลอสมนามงามหรรษา
หลายครั้งแล้วพบผ่านซ่านอุรา
ไร้วาสนาพานพบสบหวังปอง.

  *  แก้วประเสริฐ.  *

( เข้าเยี่ยมคุณไหมไทย พบภาพที่ถูกใจนัก ก็เลยเขียนกลอนฝากไว้)

1485

love

comment

2 มกราคม 2553 22:33 น.