17 สิงหาคม 2552 17:25 น.
แก้วประเสริฐ
** เดือนลับดับรัก **
ร่วงโรยลงเสียแล้วแก้วตาเอ๋ย
หวานที่เคยย้อมหายฤทัยหวน
ป่วนฝากไว้ให้หวังสิ่งยังชวน
คงแค่ล้วนสูญหวิวพลิ้วภายใน
อกเอ๋ยอกฟกช้ำยากย้ำบอก
เขาลวงหลอกให้ฝันสั่นซึ้งไหว
นี่นะหรือห้วงรักช่างปักใจ
หรือเพียงได้แค่ฉ่ำล้ำสู่ทรวง
แล้วก็ห่างเหินหายไร้ขอบเขต
อาจมีเจตน์พลิกผันจนสั่นสรวง
ที่เคยพาสู่ฟ้ามากกว่าตวง
กลับเป็นบ่วงแสนเข็ญยากเห็นใจ
รักลืมรสหมดสิ้นแผ่ห้วงฟ้า
ผืนพสุธาเร้นค้นจนหทัยหาย
เหลือสิ่งเก่าฟ้าเอ๋ยเย้ยทำลาย
สูญร้างไกลจริงหนอพอกับเดือน
ยามเร้นลับเวหาดาราเศร้า
เคยเคียงเคล้าเที่ยวท่องหมองเฉือน
มิแลเลยปล่อยดาวเฝ้ารางเลือน
ดุจดั่งเหมือนอกข้าฟ้าแกล้งใย
รักที่เคยฝากไว้ไปไหนเสีย
เคยคลอเคลียอาดูรแลสูญไสว
ดาราเอยเหมือนข้าฟ้าห่างไกล
ล่วงเลยไฉนน้ำใจไม่อาดูร
ต่อนี้ไปไกลลับใจดับสิ้น
ยากโผผินค้นหาพากลับสูญ
พูนเคยเต็มเปี่ยมแก้วแป้วเกื้อกูน
เมฆาหนุนปิดเดือนเยือนแค่คอย
กลิ่นราตรีมณีสวรรค์สรรค์เฉิดฉาย
กลับละลายใจข้าพาละห้อย
เดือนก็ดับลับมาพรากจากคอย
น้ำตาย้อยเหลียวมองต้องอกครวญ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
12 สิงหาคม 2552 15:11 น.
แก้วประเสริฐ
** รักที่จาง **
วาบหวิวหวามล่วงล้ำยามทำลาย
พลิกผันคลายต่อรักมักหักไสว
ผ่านซาบซึ้งตลึงซ่านราญหัวใจ
ความสดใสฝากแผ่แม้รัญจวน
ยามหวนคิดอกพรั่นพลันพล่านซึ้ง
ส่งหวานตรึงผันพลิกปลิดสิ่งสรวล
นวลนุ่มเนื้อแนบเนียนเน้าเนื้อนวล
ความหอมอวลล้วนอุ่นกรุ่นใจกราย
สี่ห้องหทัยมอบไว้ไยหลอกเคล้า
หรือรักเฝ้าพะนอคลอโฉมฉาย
มิซาบซึ้งตรึงนวลล้วนทำลาย
ฝากเฉิดฉายผ่านเราเฝ้าละออง
ฉันนะหรือน้ำใจมอบให้เสมอ
สิ่งปรนเปรอหนีลับมิกลับสนอง
ก่อนเคยบอกความจนล้นกั้นปอง
หมายเรืองรองรักนับประทับใจ
เคยบอกเสมอว่าคิดสักนิดหน่อย
ก่อนหวังคอยเคียงคู่ประตูไสว
จะทำให้เราหมองต้องร้างไกล
ความจนไซร้มิสนองปองอารมณ์
กำแพงสูงกีดกั้นนั้นยากผ่าน
เพียงรูปหวานจงคิดปลิดสุขสม
ห่างศักดิ์ศรีมากมายคล้ายสิ่งปม
หลากขื่นขมระบมตรมสิ่งครอง
ฉันนั้นจริงสี่ห้องประคองให้
ด้วยจนไซร้เป็นสิ่งยากอิงสนอง
บอกเธอแล้วใช่ไหมก่อนใฝ่ปอง
จนต้องหมองประจักษ์รักจืดจาง.
*** แก้วประเสริฐ. ***
8 สิงหาคม 2552 13:27 น.
แก้วประเสริฐ
** เฉิดโฉม **
๏ พิศเจ้างามผ่องแย้ม นวลจันทร์
เลิศลักษณ์วิลาวัลย์ เปรียบแม้น
พรายงามกระจ่างรัญ- จวนยิ่ง จริงแฮ
หญิงใดในแว่นแคว้น ยากล้ำเลอโฉม ฯ
๏ ลักยิ้มปรางเฉิดแฉล้ม ดาวราย นภาแล
ตลึงหยุดพิศเยี่ยมกราย เฉียดใกล้
พราวระยิบทอดพราย กายแม่ หอมเอย
ฤทัยป่วนจนคลั่งไคล้ กลิ่นเย้ายวนหทัย ฯ
๏ หอมเอยคล้ายผกาไม้ เบิกบาน
สูดกลิ่นชวนสำราญ เทียบฟ้า
ลอยละล่องร่ำกานท์ มอบแด่ นวลเฮย
เปรยสิ่งหวังไขว่คว้า แนบน้องสู่สวรรค์ ฯ
๏ ยิ่งพิศยิ่งละล้า ใฝ่ฝัน แม่เอย
หอมกลิ่นจนกระสัน คลั่งไคล้
โลมร้อนรุ่มลืมวัน สร้างสิ่ง หวังเฮย
ยามพบพึงแนบใกล้ ลุ่มล้ำย้ำทรวง ฯ
๏ยอดหญิงเอยยากแล้ว มุ่งหวัง เคียงแม่
เฝ้าพบจนหมดพลัง ฝากฟ้า
ม่านเมฆหมอกปิดบัง สรรค์ฝาก พรากแฮ
พิศยิ่งหมองสิ่งคว้า พร่ำเพ้อเผลอครวญ ฯ
๏ อกเอ๋ยอกเหี่ยวแห้ง หนอเรา
ยากยิ่งฝากแอบเนา แนบเนื้อ
หวังคิดทาบนงเยาว์ หอมกลิ่น ยากเฮย
เพียงเหม่อยลหมายเกื้อ โอบอ้อมล้อมสวรรค์ ฯ
๏ บุญเวรกรรมพบเนื้อ นวลปราง
หลงคลั่งมิอาจวาง แม่เจ้า
ยุงเหลือบริ้นไรจาง กัดกร่อน เราเอย
นางลับเหลือจันทร์เคล้า เหม่อจ้องปองใจ.๚ะ๛
*** แก้วประเสริฐ. ***
5 สิงหาคม 2552 17:54 น.
แก้วประเสริฐ
** สดุดีมหาราชินี **
๏... สิบสองสิงหาราชินีนราเศรษฐ์
อัครยุพเรศนรินทรอมรสวรรค์
ปิ่นเกล้าเกศพระภูมีศรีสุวรรณ
ชนม์วารบรรจบครบเลิศเลอ
ข้าพุทธเจ้าน้อมประณตจรดเกศา
พระชายาฝ่าพระบาทนลาฏเสมอ
ใต้เบื้องยุคลละอองเสด็จท้าวเธอ
ปลื้มบำเรอมหาสวัสดิ์พิพัฒน์ชัย
เป็นมิ่งมงคลใฝ่ปองไผทชน
ฉลองเบื้องบนอภิลักขิตศุภสมัย
เวียนครบรอบชนม์วารอันเกริกไกร
มวลชาวไทยแซ่ซ้องก้องแผ่นดิน
เปี่ยมมิ่งขวัญแห่งภพบรรจบสล้าง
มิอ้างว้างบารมีศรีกระแสสินธุ์
ทรงรากฐานหัตถกรรมนำยุพิน
มอบชาวดินสรรค์แต่งแห่งปัญญา
ย่างพระบาทเยื้องกรายหลายพื้นที่
สร้างสุขีเหล่าไทยใฝ่ค้นหา
เพื่อปลดทุกข์แฝงไว้ในประชา
แทนนฤบาลผ่านฟ้ามิอาดูร
เลื่องลือนามหมู่นรินทร์ถิ่นต่างเทศ
เยี่ยมสู่เขตแว่นแคว้นแดนไอศูรย์
เพื่อนำสิ่งรากฐานผ่านไพบูลย์
หวังเกื้อกูลหมู่บ้างอย่างเพียงพอ
ทุรกันดารผ่านสิ่งอิงสรรค์สร้าง
ทรงโปรดวางบำบัดจัดหาหมอ
อุปถัมภ์ปราบโรคภัยใฝ่พะนอ
มิย่อท้อปลูกต้นไม้ชอุ่มพุ่มงาม
ขอน้อมนบมโนไว้ใส่เหนือเกล้า
หฤทัยเฝ้ามหาราชินีแม่ศรีสยาม
ผืนแผ่นหล้าสุขสราญผ่านเขตคาม
เปล่งพระนามถวายองค์ทรงพระเจริญ.๚ะ๛
(ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ
ข้าพระพุทธเจ้าขอถวายพระพร)
*** แก้วประเสริฐ. ***
1 สิงหาคม 2552 15:53 น.
แก้วประเสริฐ
** มิอาจหวัง **
ลมพัดเชยเผยกลิ่นอันหอมหวน
ผ่านเนื้อนวลขาวสล้างกลางไสว
เนื้อเนียนผิวลออพรรณอันไฉไล
หลงคลั่งไคล้โฉมหวังดุจดั่งปอง
วงพักตร์เด่นงามโขนงโก่งคันศร
สลวยดำอ่อนพลิ้วสู่ประทุมสอง
ขลับเรืองรองกลิ่นโชยผกาครอง
ปานมนต์ต้องสนองแลแม่กานดา
ซ่านผ่านซึ้งป่วนไว้ใยหวนคิด
เสมือนวิปริตจัดสร้างกลางหรรษา
ดุจพระอภัยหลงละเวงศรีกัลยา
เพียงหมายตาภาพไว้ใกล้ชิดนาง
สร้างรำพึงฝากไว้ในความหวัง
แนบประดังเนื้อนวลชวนสล้าง
โอ้ละหนอหอมกลิ่นเนื้อนวลจาง
แทรกซึมวางผ่านเข้าเฝ้าแลมอง
หลงในรูปละเมอแทบเพ้อพก
ซ่านวิตกผ่านคนึงจนซึ้งสนอง
เป็นบุญหรือเวรกรรมนำพบปอง
ยามแสงทองชโลมไล้ใฝ่ตาแล
ยามนวยนาดอรชรอ้อนแอ้นเหลือ
ลมผ่านเนื้อหอมกรุ่นละมุนแผ่
ผ่านรวยรินกลิ่นเจ้าเคล้าดวงแด
คล้ายกระแสอสนีบาศฟาดทรวง
ได้แต่จ้องมองไว้ให้ชวนฝัน
เพื่อเสกสรรฟื้นกลับนับแมนสรวง
สร้างหัวใจกระชุ่มในพุ่มพวง
แม้นเป็นบ่วงยินยอมถนอมหทัย
ครั้นแลเห็นหนุ่มเฉลาเฝ้าควงกลับ
เข่าแทบพับหายลับนับตักษัย
ถอนใจเฮือกสิ้นแล้วแนววิไล
เสมือนหัวใจหายไปในดวงมาลย์
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
815
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
