6 กรกฎาคม 2552 14:58 น.
แก้วประเสริฐ
๑๑ นางนวล ๑๑
๏ ฝนพร่างพรมสู่หล้า สับสน
เกิดก่อละอองปน ฝากไว้
สายลมแผ่วระคน ไหวหวั่น กายแฮ
มองเหม่อปราศคลั่งไคล้ หลั่งฟ้าแมนสรวง ฯ
๏ โอ้ห่วงวันที่ต้อง บรรจบ
สิบเอ็ดล้วนมาพบ เทียบใกล้
เสาร์หวังที่ประสบ พึงพรั่น จิตเฮย
โรคลุ่มลึกฝากไซร้ บั่นแท้กลัวสนอง ฯ
๏ รำพึงหมายผ่านฟ้า เมตตา
โปรดจัดหนุนวาสนา พบพ้อง
หมายหวังสู่มรรคา งามสู่ มากนา
เพียงพบอิงพวกน้อง สนุกซึ้งตรึงหทัย ฯ
๏ งานใดมิเทียบได้ จากอนงค์
เพียงหมดฝนจำนง มากหล้า
ขอเพียงอย่าเกิดคง- หนุนส่ง หลากเฮย
หมายมุ่งหลบหนีฟ้า หลั่งหล้าจากสวรรค์ ฯ
๏ หวังกุศลช่วยสร้าง มรรคบุญ
มวลสิ่งด้วยการุน ผ่านเกื้อ
ทวยเทพคงจะหนุน หนีผ่าน มากแฮ
โปรดส่งเมตตาเอื้อ หลบพ้นฝนสลาย ฯ
๏ อธิษฐานจิตฝากไว้ เทพยาดา
คงพบอัปสรมา มากล้น
ทุกสิ่งเตรียมนำพา ฝันสู่ นางเอย
เสียดายจันทร์หนีพ้น หลีกลี้หนีหาย ฯ
๏ ฝันอิมกุ้งซ่านพลิ้ว ลอยลม
เปรียบดั่งนางฟ้าสม เฉกสล้าง
จิบไวท์คู่อภิรมย์ สันต์สู่ ปวงแฮ
แม้นมาดปราศเลิกร้าง จากฟ้าสรรค์สนอง ฯ
๏ มลเจ้างามผ่องสล้าง เวหาส
ผุดผ่องแสนพิลาส หยดย้อย
หวังเคียงคู่มิขาด รวมสี่ แนบเฮย
คิดเพ่งดุจมณีน้อย เจิดฟ้าแมนสรวง ฯ
๏ ยิ่งคิดฝันมากพริ้ง แดนไกล งามเอย
หากพลาดคงคลั่งไคล้ ผ่านฟ้า
คอยรำลึกวันไซร้ ใจฝาก สมรแฮ
จะกล่อมเพลงผ่านหล้า มอบไว้นางนวล ฯ
๏ มณีน้อยหวังฝากฟ้า คนึงครวญ นวลแม่
เมฆเด่นใต้ดาวควร หลีกร้าง
แสงสาดส่องยั่วยวน ใสสด วาวเฮย
ฝันคิดนางคงสล้าง กลิ่นเย้าอวลสนอง ฯ
๏ สามนางช่างหยดย้อย คู่เคียง สวรรค์เอย
บุญก่อกำเนิดเพียง ไขว่คว้า
มิอาจเทียบจำเรียง สรรค์ก่อ แน่เอย
เพียงสู่มิอ่อนล้า ฝากไว้จากสรวง ๚ะ๛
*** แก้วประเสริฐ. ***
3 กรกฎาคม 2552 23:35 น.
แก้วประเสริฐ
*** เหนือคำสัญญา ***
สายัณห์รัญจวนคิดวิจิตรคนึง
ลบตราตรึงเลือนหายคลายทุกสิ่ง
ที่เพริศพริ้งวาบหวามยามแนบอิง
สำเนียงยิ่งหวานล้ำย้ำพล่านหทัย
บัดนี้เล่าเฝ้าปองครองสิ่งหวัง
ผ่านฝากฝังไออุ่นกรุ่นแก้มใส
หว่านคำมั่นสัญญามากลายใจ
แสนร้างไปฝากไว้มลายครอง
ดวงสุรีย์ยามกลับยากลับแสง
ยังปรุงแต่งเหลือไว้คล้ายสนอง
ปานประหนึ่งอาลัยคระไลปอง
ใยนวลน้องหนีหายคลายรักเกิน
รอบกายครึ้มมืดมิดจิตเหว่หว้า
หรือเสน่หาพลิกซ่อนย้อนหนีเหิน
หลบม่านเมฆสู่ฟ้าหวังเพลิดเพลิน
ผ่านหินเขินน้ำเซาะไพเราะจำเรียง
แผ่วพลิ้วลมฝากไว้ฤทัยพล่าน
ทรวงป่วนหวานอิงพธูคู่ฝากเสียง
คลื่นกระทบริมฝั่งหวังเทียบเคียง
ซ่านสำเนียงหวามซึ้งตรึงทั่วจินต์
เหลือเพียงเย็นละอองต้องกายผิว
สายลมปลิวชื่นฉ่ำระกำถวิล
ส่งหัวใจอ่อนแอแม้โปรยริน
หนีโบยบินเหลือไว้สลายฤดี
เหนือสิ่งใดไหนเล่าเคล้าสัญญา
มาดแม้นว่าคำมั่นนั้นศักดิ์ศรี
ยากจะเปลี่ยนเวียนผันสั่นราคี
สรรค์นารีมิหมายสลายอารมณ์
มองทะเลฝากไว้ไร้จุดหมาย
ที่รักกลายมุ่งสล้างวางสะสม
ดุจโขดหินแหว่งเว้าเฝ้าระทม
จนระบมฝากไว้ให้คร่ำครวญ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1009
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
