28 กรกฎาคม 2552 11:54 น.

บทเรียน บทรัก

** บทเรียน บทรัก **

หลงโลดแล่นไปเล่าเจ้าข้าเอ๋ย
ที่ทรามเชยหนีร้างจนห่างหาย
อย่าโทษเขามองตัวอย่ามัวกราย
เหตุสิ่งร้ายเพราะเขาหรือเราเอง

อันหญิงนั้นมีใจมิไร้เปลี่ยน
สู้พากเพียรอดกลั่นที่สั่นเฉวง
ทำร้ายจิตใจเขาเฝ้าบรรเลง
ถือตนเก่งหลงตัวจนมัวเมา

มิคำนึงรอบด้านพาลเฉไฉ
มิใส่ใจให้เกียรติจนอับเฉา
ทำเรื่องเล็กเป็นใหญ่ด้วยตัวเรา
เห็นตัวเขาเป็นทาสขาดสิ่งรัก

จงนึกถึงอดีตกาลที่ผ่านมา
น้ำผักปลาว่าหวานซ่านประจักษ์
ชมเชยเขาว่างามเสียยิ่งนัก
ล้วนแต่ชักเรื่องราวเฝ้าปรนเปรอ

อันหญิงนั้นมีใจละเอียดอ่อน
มิยอกย้อนเหมือนชายผายสิ่งเสนอ
หากรักใครชอบแล้วมิแผ่วละเมอ
ย่อมจะเสนอสนองสิ่งอิงดีงาม

หญิงหรือชายใช่ไร้ในความคิด
ล้วนลิขิตปัญญาหาเกรงขาม
เพียงหน้าที่บังคับปฏิบัติตาม
ไม่ลวนลามต่อกันพลันสุขสบาย

หากรู้จักปรองดองประคองไว้
รักคงได้เสพย์สมภิรมย์หมาย
นี่เพราะเขาหรือเจ้าจึงเฝ้ากราย
จะดีร้ายอย่างไรควรไตร่ตรอง

อันชีวิตทั้งหลายต้องตายพราก
แต่มาจากหนีร้างสร้างขาดสนอง
ด้วยเหตุผลหญิงนั้นที่พลันครอง
หากไม่หมองเหลือกลั้นยากดั้นจร

เจ้าจงคิดไตร่ตรองให้รอบคอบ
สิ่งประกอบอย่างไรตรึกไว้สอน
เขาหรือเราผิดแน่แค่วิงวอน
แล้วผันผ่อนถึงเก่าเคยเฝ้ากัน

ลิ้นกับฟันย่อมสบกระทบบ้าง
มิอ้างว้างแปรเปลี่ยนเวียนสร้างสันต์
เสมอกันเวียนสู่ไว้คล้ายผูกพัน
นึกถึงวันรักเก่าเคล้าเบิกบาน

หากเราผิดไปตามเฝ้าง้อเถิด
จะประเสริฐยิ่งนักดั่งจักสาน
ที่สอดแทรกแบ่งกันนั้นสำราญ
เป็นชายนั้นอ่อนไว้วิไลครอง.

** บทเรียน บทรัก **