30 มิถุนายน 2552 15:14 น.
แก้วประเสริฐ
*** ความฝังแห่งจำ ***
พินิจมองบ้านน้อยดุจลอยฟ้า
เหมือนดังว่าหัวใจใยสิ้นสลาย
เม็ดหยดหยาดเหงื่อหลั่งท้วมเรือนกาย
สองสร้างไว้หนีพรากฝากอาวรณ์
น้ำตารินหลั่งไหลทาบในทรวง
พลันสู่ล่วงหม่นไหม้ให้หลอกหลอน
ความอบอุ่นแนบไว้ใยขาดตอน
แสนสะท้อนคิดหวังระหว่างใจ
ความท้อแท้หันเหต้องเซพราก
ยามวิบากเบื้องหน้าพาไปไหน
สุดบั่นทอนสิ่งรักต้องจากไกล
สะอื้นในป่วนช้ำย้ำเหลือเกิน
สิ่งปลาบปลื้มเฝ้ามองสองตาสถิต
กลับมาปลิดล่วงลับกลับห่างเหิน
เหลือแต่สิ่งทรงจำกลืนกล้ำเพลิน
ต้องมาเมินจากไปไกลทั้งปวง
คงเหลือเพียงสิ่งจำย้ำฝังจิต
มองยิ่งคิดแสนเศร้าเคยเฝ้าหวง
เดินรอบเขตเคยสร้างหวังตักตวง
ต้องเลยล่วงฝากไว้เพียงปลายตา
จำต้องพรากจากแล้วเพื่อลูกรัก
ที่ฟูมฟักยังเยาว์เฝ้าห่วงหา
ช่วยเปลื้องปลดหนี้สินสิ้นจินดา
มิปรารถนาต้องทำด้วยจำใจ
แม้นเสน่หาอาลัยในสิ่งนี้
ขอยอมพลีลบล้างวางสิ่งใส
ย้อนถึงวันเคยชื่นระรื่นหทัย
หวังภายในฝากผีสุดปรีดิ์เปรม
เหลือแต่ตัวคู่ทุกข์บุกเร่ร่อน
เที่ยวตะรอนค่ำไหนไม่สุขเกษม
ขอแค่ซุกหัวนอนอ่อนเพลียเอม
คอยเละเล็มอาหารผ่านทิ้งวาง
จะขอทานเขากินจินต์มิกล้า
เปรียบดั่งว่าสิ้นคิดใจจิตขวาง
หันหาลูกที่รักกลับเลือนราง
เขาหนีห่างหลีกเร้นเผ่นลับจร
ทุกสิ้นปีหันหวนชวนกันกลับ
สองตาจับบ้านน้อยใจทอดถอน
นึกถึงวันแสนสุขสนุกอาวรณ์
แสนสะท้อนจนพรั่งหลั่งน้ำตา.
*** แก้วประเสริฐ. ***
28 มิถุนายน 2552 13:39 น.
แก้วประเสริฐ
*** พุดพัดชา ***
พฤกษาไพรใหญ่น้อยช่างร้อยรัด
สาวนาจัดบ้านไทยวิไลฉวี
งามกระจ่างสร้างสรรค์ขวัญชีวี
ช่างเลิศทวีนวลอนงค์หลงเพลิดเพลิน
บ้านหลังเล็กป่าใหญ่กรายริมทุ่ง
หวังมุ่งผดุงรวงข้าวเฝ้าสรรเสริญ
ยามตกท้องกล้าแกร่งแรงเหลือเกิน
ผ่านจำเริญแสงทองผ่องอำไพ
พลิ้วไสวไล้สายลมภิรมย์ชื่น
แสนระรื่นสร้างหทัยให้สดใส
ฝันความคิดจิตวาดหวังกาลไกล
แต่เหตุไฉนโดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา
พร้อมทุกสิ่งกุลสตรีที่ดีเลิศ
อีกงามเฉิดยากเทียบเปรียบใฝ่หา
ปลูกต้นพุดโบกพัดจัดน้ำชา
ซ่านเสน่หาคนชงหลงเพลิดเพลิน
ทั้งหนุ่มแก่พ่อหม้ายหมายมุ่งหวัง
ต้องเซซังยามพบประสบเขิน
มธุรสถ้อยสำนวนชวนใฝ่เกิน
แม้นมีเงินมิอาจปราศครอบครอง
ดุจดาวน้อยประกายพรึกตรึกจรัส
จันทราจัดวางไว้มิได้สนอง
ต้องเคล้าเคลียความหวังดังละออง
คอยสอดส่องรับแสงแห่งสีนวล
ช่างสดชื่นระรื่นคิดจิตเอ๋ย
มิลาเลยยอดหญิงอิงสิ่งสรวล
สวยทั้งนอกงามในได้ธรรมชวน
ทิ้งปั่นป่วนเบื้องหลังฝังพงพนา
ยามเก็บเกี่ยวสาวนาพาระรื่น
แสนชื่นมืนหอมกลิ่นรินนาสา
หมดฤดูหว่านไถ่ไกลปลายนา
เข้าพฤกษาป่าใหญ่ใกล้บ้านเธอ
เพื่อลิ้มรสธรรมชาติปราศร้อยเล่ห์
เมื่อหว่านเสน่ห์ฝากไว้ให้เสมอ
ปลงใจจิตพิชิตธรรมบำเรอ
ค้นเลิศเลอจากองค์พระทรงธรรม
นำคำสอนสู่ไว้ในกาลสรรค์
วิวัฒน์กาลหลีกหนีที่มาขำ
สร้างใจจิตหมายมุ่งผดุงจำ
แสงเลิศล้ำนำผ่านหมั่นไตร่ตรอง
พุดพัดชาสาวเจ้าหอมกลิ่นขาว
ที่เพริศพราวจากฟ้ามาสู่สนอง
ลิดแลร้างแปรเปลี่ยนเวียนครรลอง
หมายค้นปองรู้ใจใกล้คล้ายนวล.
*** แก้วประเสริฐ. ***
28 มิถุนายน 2552 00:44 น.
แก้วประเสริฐ
*** เขากระโจม ***
นึกถึงวันเวลาพาใจสั่น
ยิ่งใกล้วันรำพึงคำนึงหวน
โอ้ทิวทัศน์รัญจวนล้วนชักชวน
แสนปั่นป่วนกายเราซิเศร้าหทัย
มองภาพถ่ายลำธารอันเลอเลิศ
งามพริ้งเพริศซาบซ่านผ่านสดใส
สู่แนวโค้งผ่านทางกลางพฤกษ์ไพร
พล่านไฉไลกลิ่นผกาฝากมาเปรย
ธารน้ำตกนามเคล้าเก้ากระโจน
คงต้องโหนเถาวัลย์สั่นพรั่นเฉลย
หกบวกสามงามแน่แม่ทรามเชย
ยากผ่านเฉยตกธารซ่านเยือกเย็น
ลดเลี้ยวเลาะล่องลอยพลอยหลงใหล
ท่องเที่ยวไปสายน้ำตามความเห็น
หรือมีฝนพร่างพรายคล้ายลำเค็ญ
ผ่านสิ่งเป็นที่สนานสราญซ่านฤดี
อีกสะพานแกว่งไกวสายลมโบก
แล้วไหวโยกเย้เย้าเคล้ามารศรี
เบื้องล่างนั้นผ่านผาซาบซ่านดี
สุดเปรมปรีดิ์ทัศนามาเพลิดเพลิน
ฟังเขาว่าเที่ยวป่าผ่านพนาสณฑ์
พฤกษาล้นพืชพันธ์ขาสั่นเขิน
เรานั้นเฒ่าเหนุ่มสาวเขาคงเมิน
เป็นส่วนเกินฝากไว้ให้ติดตาม
ยิ่งมองสิ่งภาพต่างสร้างพลังจิต
ธรรมชาติคิดฝากฝังรั้งเกรงขาม
เขาวิหารผ่านเขมรเป็นลือนาม
ร่างกายยามหมายเด่นเน้นธงชัย
แต่เป็นอดีตกาลเก่าเจ้าข้าเอ๋ย
หลายปีเลยมาแล้วแผ่วสงสัย
หกสิบเจ็ดล่วงมาพาแกว่งไกว
โอ้ช่างไสวเลิศพราวเขากระโจม.
*** แก้วประเสริฐ. ***
23 มิถุนายน 2552 17:12 น.
แก้วประเสริฐ
*** สงสารรัก ***
มอบความรักถูกหักด้วยหัวเข่า
รู้หรือเปล่าใจฉันใครนั้นเหมือน
หวานเคยซึ้งตรึงฤดีหนีลับเลือน
สิ่งแปดเปื้อนปวดร้าวเศร้าเหลือเกิน
นี่นะหรือปากคนปนคำหวาน
ช่างแสนซ่านดวงกมลจนเกิดเขิน
ทุ่มทุกอย่างวางใจกรายทางเดิน
ทั้งแสนเพลินสิ้นแล้วแนวคิดจำ
ถูกปล่อยเหงาวิปโยคโศกซึ้ง
สิ่งตราตรึงในครั้งยังแทบขำ
ผ่านพบเจอเธอร้องพร่ำงึมงำ
โอ้บอกร่ำรักเสมอเธอผู้เดียว
แต่มาแล้วกลับคลายหายไปลับ
มิหวนกลับคอยไปจนใจเฉลียว
ผ่านเดือนปีกี่ครั้งดังป่านเกลียว
ช่างคดเคี้ยวหลบหลีกดังปีกมาร
คิดถึงฉันบ้างไหมยามได้รัก
ฤาประจักษ์เพียงชมสายลมผ่าน
ฝันวาบหวามปลิวหายสลายกาล
ฝากความซ่านเคยพร่ำป่วนร่ำฤดี
มันเป็นความผูกพันกระสันแรก
กลับมาแยกหักกลางระหว่างฉวี
ไหนบอกพร่ำสวยนักรักปานชีวี
ผ่านเปรมปรีดิ์กลับมล้างห่างไป
สงสารรักครั้งแรกแบกสิ่งฝัน
ความผูกพันมั่นคงอยู่ตรงไหน
บอกฉันหน่อยที่รักยามจากไกล
เสน่ห์อาลัยเหลือบ้างสร้างยังดี
ฉันมองฟ้าที่หม่นปนความเศร้า
มันโรมเร้าห้วงใจอายศักดิ์ศรี
นี่แหละหนาสิ่งหวานซ่านฤดี
เขาเปลี่ยนสีลึกล้ำพร่ำข้างใน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
20 มิถุนายน 2552 18:09 น.
แก้วประเสริฐ
*** ควันธูปแสงเทียน ***
๏นมัสการยกนอบน้อม พุทธา
สองกรแนบวันทา กราบก้ม
ธรรมะที่แสดงมา ซึ้งซ่าน กมลแฮ
พ้นสิ่งกิเลสโน้ม ฝากไว้ดวงใจ ฯ
ภาวนาให้หลุดพ้น หลักพัน ผูกแฮ
หวังสู่มิขาดกัน เจิดจ้า
รวมเป็นหนึ่งจิตพลัน สรรค์สู่ ธรรมเฮย
เพียรก่อจิตปราศล้า มุ่งไว้คำสอน ฯ
พุทธะองค์มอบไว้ ทุกตอน
เห็นทุกข์เกิดลิดรอน ใฝ่รู้
อริยสัจสี่นำสอน พ้นสิ่ง เกิดแฮ
ขาดต่อวัฏฏะผู้ จัดสร้างเสกสรร ฯ
วิปัสสนาสู่น้อม ฝึกฝน มากนา
พิศเพ่งกายาจน สู่สล้าง
ตัดรอนต่อเปรอะปน ฝังอยู่ ใจเฮย
หนีจากกิเลสสร้าง ซ่อนไว้ลึกหทัย ฯ
จิตเจตสิกย่อมสร้าง เกิดดับ
เวรย่อมเข้าประดับ อ่อนล้า
จนหมกมุ่นติดกับ นำก่อ กรรมแฮ
ดุจดังมีดคมกล้า ขาดแล้วซึ่งคม ฯ
หากเพียรฝึกหลีกพ้น ทุกข์ภัย หนีนา
สุขย่อมเข้าอาศัย สุดพลิ้ว
เกิดมิก่อปราชัย ยวนยั่ว มากนา
ล้างลบกิเลสกริ้ว ผูกขึ้นจองเวร ฯ
อย่าหักโหมเร่งซึ้ง ฉับพลัน
จงหมั่นคอยเสกสรร สู่ไว้
เพียรจิตก่อทุกวาร ผันสู่ ธรรมเฮย
หากเร่งรัดแล้วไซร้ ย่อมสิ้นทางหนี ฯ
พระองค์ตรัสเทิดไว้ จงเพียร มากแฮ
พิศต่อกายหมุนเวียน เปลี่ยนแล้ว
ควันธูปล่องดังเทียน แสงส่อง ไหวเฮย
กายย่อมวางเพริศแพร้ว ลบล้างสิ่งสนอง ๚ะ๛
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1167
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
