29 มีนาคม 2552 14:15 น.
แก้วประเสริฐ
** หยาดมณี ***
ฉัพพรรณรังสีแวววับพราวใส
หยาดไฉไลน้ำค้างพลางเปล่งสี
แสงสะท้อนแวววับนับอัญมณี
ที่เฉิดฉวีหยดพริ้งอิงล้วนอนันต์
ละอองพราวขาวไสวสู่ใบพฤกษ์
ล้วนขลับผลึกแก้วไสววิไลสวรรค์
ถ้อยสำเนียงเสียงขลุ่ยนางไม้พลัน
ทำนองสรรค์แว่วหวิวพลิ้วรัญจวน
อรรถรสหวานโอษฐ์โสตถ์เสนาะ
แสนไพเราะกังวานผ่านแมนสวน
เหล่าสาวสวรรค์รื่นรมย์ภิรมย์ชวน
ความงามล้วนเหินสล้างน้ำค้างไพร
พระพายพัดไหวเอนสิ่งเน้นเพริศ
มุมบรรเจิดประกายวลัยขจายไสว
ส่งสีสรรค์เปลี่ยนวับจับแกว่งไกว
สะท้อนไกลสิ่งอนันต์อันเพริศพรม
หยดหยาดมณีเฉวียนเวียนพิสุทธิ์
งามผ่องผุดแววพรรณอันเลิศสม
ยิ่งสรรค์พริ้งสิ่งเพริศเลิศสล้างชม
ล้วนภิรมย์ต่อสวรรค์วลัญช์ขจาย
แสงแห่งหยดหลากหลายในน้ำค้าง
ล้วนท่ามกลางพงไพรพรายเฉิดฉาย
เสียงพลิ้วขลุ่ยรัญจวนโสตถ์มากมาย
หวานเกรียงไกรพฤกษาฝากฟ้าสราญ
ยามแสงอุษาอุบัติพลัดสิ่งพราก
เลือนรางจากพงไพรไร้ประสาน
แว่วเสียงขลุ่ยจางหายไร้เบิกบาน
อารัญกาลเหือดหายสลายจันทรา
ต่างหลบหนีแฝงลับกับแสงสูรย์
มวลสมดุลธรรมชาติพลาดเสน่หา
หยาดน้ำค้างสีสวรรค์สุดพรรณนา
ล่วงโรยลาพฤกษ์ไพรไร้หยาดมณี.
*** แก้วประเสริฐ. ***
23 มีนาคม 2552 14:57 น.
แก้วประเสริฐ
** พร่ำยากจะเพ้อ **
สิ่งวกเวียนผันแปรกระแสสินธุ์
ดั่งดวงจินต์เคยพร่ำย้ำเพียรหา
ดุจน้ำสาดฟองฝอยล่องลอยมา
ปวงบุบผาเหี่ยวแห้งแฝงจินต์เงา
วาสนามิอาจกล่าวตามเล่าขาน
ดุจตำนานเฝ้าเขียนเปลี่ยนโฉดเขลา
ล้วนสล้างเบ่งบานซ่านมึนเมา
กาลอับเฉาสังขารผ่านทางเดิน
สิ้นเวลาหมุนเวียนเนียนความคิด
พลันสะกิดเบื้องหลังฝังสุดเขิน
โอ้นี้หนอชีวิตคิดเพลิดเพลิน
แต่มากเกินกว่าหวังฝังหนทาง
สิ่งว้าเหว่แทรกซึมทุกส่วนร่าง
บุบผาวางยวนล่อเคล้าคลอหมาง
แม้นจิตใจหนุ่มฉกรรจ์พลันต้องวาง
กลิ่นหอมสร้างมธุรสหมดจดสราญ
เพียงแต่ยลกลไกในโลกกว้าง
แสนอ้างว้างความคิดจิตไพศาล
ท่องเที่ยวไปมุ่งหวังพลังเบิกบาน
ตามเหตุกาลเริงรมย์ภิรมย์เชย
มวลวิไลเกินกว่าพาพร่ำเพ้อ
หลงละเมอย้อนหลังฝังสิ่งเฉลย
แต่ไร้ค่าเปรียบปานผ่านสิ่งเคย
เคล้าคลอเลยมาพร่ำย้ำยามยล
แม้แต่คนเคยบอกหลอกว่ารัก
ยามมองมักเมินเฉยเผยสับสน
อัปลักษณ์รูปร่างขวางนฤมล
กลับหนีพ้นแม้คำยากจำนรรจ์
อดีตกาลผ่านล้ำล้วนคำเก้อ
สิ่งที่เพ้อฝากลงตรงแปรผัน
เหลือแต่พร่ำย้ำยอกตอกชีวัน
ยากจะหันคืนกลับประทับใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
18 มีนาคม 2552 17:01 น.
แก้วประเสริฐ
** ลมหวน **
ป่วนซึ้งฤทัยยามไกลสิ่งที่รัก
นึกวงพักตร์เฉิดฉวีดั่งมณีฉาย
อเนกอนันต์หวานหวนยวนใจกาย
ล้วนมากมายคลายลับมิกลับคืน
ต่อนี้ไปใครเล่าเฝ้าโลมสมร
ยามบังอรผันผวนล้วนข่มขืน
ลมโชยพัดร้อนเย็นเน้นยั่งยืน
แอบสะอื้นฝากไว้ใจรัญจวน
ฟ้าดินแปรเปลี่ยนแปลงฤดูกาล
อกสะท้านนึกคำพลอยกำสรวล
ฉันจะรักเธอเสมอจนเผลอครวญ
บัดนี้ล้วนเลื่อนลอยคล้อยลำเค็ญ
เก่าก่อนนั้นหวานซึ้งตราตรึงจิต
ต่างช่วยคิดด้วยจนปนยากเข็ญ
หาใช่สิ่งมาสนองครองยากเย็น
สู่โดดเด่นหวามใจในแพรวพราว
แสนระกำช้ำชอกมาตอกย้ำ
รอบข้างทำมิคนึงพึงสืบสาว
สาเหตุใดเชื่อเขาเอาเรื่องราว
หรือถึงคราวหูเบาเฝ้าจากจร
ฝนโปรยพร่ำผิดกาลพลันซึมเศร้า
ลมโชยเคล้าปั่นป่วนล้วนเล่ห์หลอน
ศิวิไลซ์แปรเปลี่ยนเวียนเว้าวอน
สู้ออดอ้อนหวังหวนดั่งล้วนลม
กลิ่นเจ้าเอยเคยเคล้าเฝ้าหอมกรุ่น
กายละมุนเนียนเนื้อยามเอื้อสม
ป่านนี้หนอฝากไว้แนบชายชม
น้ำผึ้งขมหวามหายไร้ร่องรอย
ติดตามหาหวังกลับนับลมหวน
รักยังชวนความหลังพังล่วงผล็อย
ฝากความหวังครั้งเก่าเฝ้ารอคอย
เปื้อนคาวน้อยอภัยให้ไม่ทบทวน
แม้นลำบากยากเย็นจนเน้นโศก
ผ่านวิปโยคอย่างไรให้กลับหวน
ซึ้งความรักยังคอยกลอยเนื้อนวล
ยังเปี่ยมล้วนความแท้อันแน่นอน
ผ่านอดีตคือบทเรียนของชีวิต
ความถูกผิดเป็นครูผู้แนะสอน
มีรักแท้รักเทียมเปี่ยมทุกตอน
สิ่งร้าวรอนอภัยให้ด้วยใจกาย.
*** แก้วประเสริฐ. ***
11 มีนาคม 2552 18:59 น.
แก้วประเสริฐ
** ฉันมิอาจหยุดรักเธอ **
ศศิธรเพ็ญสล้างกระจ่างแสง
นวลเคล้าแฝงรัตติกาลอันสุขี
พฤกษาไพรเอนไหวในรัชนี
หทัยทวีอิ่มเอมเปรมสำราญ
แว่วสำเนียงดนตรีไพรให้เสนาะ
แสนไพเราะหวานหูสู่ไพศาล
ยะเยือกเย็นน้ำค้างสร้างตระการ
แปรเปลี่ยนฉันผ่านชื่นระรื่นกมล
เสียงจ๊อกจ๊อกน้ำตกไหลหมกมุ่น
สายน้ำหมุนผ่านผาคราสับสน
หลั่งเป็นสายผ่านตกวกเวียนวน
อวลระคนหรีดหริ่งเรไรครวญ
พราวระยิบสะท้อนแสงแฝงสิ่งฝัน
หยุดรำพันความหลังสร้างกำสรวล
สู้โดดเดียวเปลี่ยวกายใฝ่แสงนวล
แสนอบอวลหวานหอมดอมพงไพร
หากนภามืดดาราพรายในเวหน
อวลปะปนระยิบพราวราวสดใส
ไร้รันทดจรดแสงแฝงมากมาย
แสงพริ้มพรายระยับนับเพชรมณี
บ้างมวลแสงระยับนับหลากสันต์
เปล่งแสงอนันต์คุณค่าน่าเกษมศรี
หลากดวงหยุดกับที่มิเปรมปรีดิ์
เปรียบฉันนี้สลายรักต้องจากจร
ล้วนดวงใจไขว่คว้าดาราสวรรค์
ศศิธรพลันครวญสิ่งล้วนอิงหลอน
ด้วยแสงสุรีย์หนีพรากยากต่อกร
พลัดบังอรพร่ำเพ้อจนเผลอปอง
ฉันมิอาจหยุดรักเธอเสมอจิต
พลันสร้างคิดฝันเพ้อละเมอผอง
ดุจนภาแปรเปลี่ยนเวียนครรลอง
สิ่งสิ้นครองคงเหลือเจือดาวเดือน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
5 มีนาคม 2552 12:57 น.
แก้วประเสริฐ
** น้ำใจหญิง **
เหมือนฟ้าฟาดก้องหูมิรู้สลาย
ภูเขาทลายราบเรียบเปรียบเนินผา
สายน้ำสาดเซาะฝั่งฟังลงมา
เหล่าพฤกษาโค่นสิ้นจินต์มลาย
ถ้อยสำเนียงหวามเสนาะไพเราะหวาน
ช่างซาบซ่านผ่านซึ้งตรึงขยาย
เสน่หามธุรสหมดจดขจาย
สิ่งบรรยายเนื้อความตามอรรถรส
นั่งรถไปเที่ยวด้วยหวังธุรกิจ
เพลิดเพลินจิตสองข้างกลางสิ่งสลด
ยามสาวน้อยร้อยช่างสร้างรันทด
งามหมดจดน้ำใจใยเลวทราม
มิอยากยุ่งเกี่ยวข้องต้องอกสท้าน
ด้วยคำหวานเข้าหูดูเกรงขาม
แสนเสนาะไพเราะยิ่งในสิ่งกาม
ต่างสอบถามมือมือสื่อเรื่องราว
ล้วนข้อความหลบลี้ยามหนีผัว
หลงเมามัวเสน่หามาสืบสาว
ยานอนหลับใส่น้ำดื่มยิ้มพราว
อาหารคาวหมดสิ้นในอจินไตย
คอยจนหลับคุดคู้มิรู้เห็น
เธอก็เผ่นจากบ้านซ่านสดใส
เที่ยวเพลิดเพลินแสงสีที่วิไล
อิ่มเอมใจได้เวลาจะมาเกิน
ทำงานบ้านเสร็จสรรพกลับนอนข้าง
ประหนึ่งพลางแสนรักจักแม้นเขิน
ช่างอดสูถ้อยเสียงเคียงเพลิดเพลิน
หวังหลีกเมินมองทางระหว่างไป
นี่นะหรือน้ำใจหญิงอิงร้อยเล่ห์
ล้วนกลเท่ห์ร้ายอาบฉาบสิ่งใส
เป็นบทเรียนของชีวิตจิตภายใน
ขอฝากไว้ชายหญิงอิงใคร่ครวญ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1377
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
