*** คนแก่ใครแลเล่า ***

แก้วประเสริฐ

    ***   คนแก่ใครแลเล่า   ***

     จะเขียนกลอนสักครั้งยังลำบาก
แสนเหนื่อยยากเหลือเข็ญเช่นมะเขือ
ที่ถูกเผาเหี่ยวแห้งแฝงสิ่งเจือ
มิเอื้อเฟื้อยังถูกคนบ่นมากมาย

     คิดจะสร้างจินตนาหาสิ่งฝัน
สู้แบ่งปันความสุขทุกข์มากหลาย
ถูกคนหนุ่มตราหน้าว่ากลับกลาย
ดั่งสิ่งสลายเหยียบย่ำจนช้ำทรวง

     เขียนเรื่องรักเพื่อสนุกคลุกสิ่งสร้าง
แสนอ้างว้างหมายนักมักมาหวง
ช่างเหยียดหยามว่าแก่แม้ทั้งปวง
เหมือนสร้างบ่วงผูกมัดขจัดหวัง

     ไร้เยื้อใยสิ้นซากยากจะฟื้น
ไม่กลับคืนสู่หลังสร้างสิ่งฝัง
เพื่อให้ตายไร้ยืนหยัดจัดพลัง
แม้นเบื้องหลังผ่านพ้นล้นทวี

     หรือคิดว่าเป็นหนุ่มชุ่มตลอด
ไม่วายวอดเป็นแก่แน่นอนฉวี
ทั้งผิวพรรณขันชะเนาะเพาะรวี
เปล่งแสงสีมิรู้สิ้นจินต์มากมาย

     ขออวยพรให้เป็นเช่นดังหวัง
หากพลาดพลั้งรู้แน่ว่าแก่หลาย
จะเกิดทุกข์ผูกสนิทลิดรอนกาย
ด้วยทั่งหลายอนิจจังหมายยั่งยืน

     แล้วจะนึกถึงสิ่งทั้งหลายนี้
ฝากคำวจีผ่านหนุ่มกลุ้มสุดฝืน
แม้นสู่วัดพร่ำมนต์ล้นกลับคืน
มิอาจฟื้นหวนกลับคอยนับวัน

     ลืมอนิจจังทุกขังแลอนัตตา
จะเปลี่ยนมาวนเวียนเพียรเฝ้าฝัน
ดุจดั่งเราเฝ้าหมองครองกำนัล
มองใครนั้นเขาคิดว่าจิตทราม.

   ***   แก้วประเสริฐ.   ***