30 มิถุนายน 2551 16:26 น.
แก้วประเสริฐ
*** ดาวจรัสฟ้า ***
เธอเป็นดาวพราวพุ่งหวังจรุงฟ้า
ดุจดาราเปล่งทวีสีแห่งแสง
ที่บรรเจิดอักษราพาโรยแรง
ด้วยมวลแฝงริษยามาบรรจง
เพื่อหวังครองผู้เดียวเสี้ยวแห่งจิต
ปั่นความคิดคนอื่นรื่นประสงค์
หวังก้าวข้ามหัวเขาเฝ้ามั่นคง
เพื่อยืนยงรัศมีปรีดิ์เปรมอุรา
ว่าข้าเก่งอาจหาญชาญฉลาด
ดุจนักปราชญ์ล้ำเลิศเชิดสิ่งหา
คอยบั่นทอนรอนลิดคิดนำพา
ให้คิดว่าผลงานผ่านเกรียงไกร
มิส่องเงาดูหน้ายามฟ้ารุ่ง
มืดดำพุ่งคมหอกตอกสิ่งไสว
หวังล่วงหล่นจากฟ้าเวหาไกล
สู่หลงใหลแก่ตนคนเหนือคม
อันสิ่งแท้แน่นอนซ่อนสิ่งไว้
เขามิได้ประกาศงานเสพย์สม
กลับซ่อนคมสู่ในครั้นใครชม
หวานภิรมย์ถ่อมไว้ในกายตน
เสมือนดังฝึกทั่งฝนจนได้เข็ม
เขาเพียงเล็มสิ่งสล้างกลางสิ่งสน
เก็บแหลมคมซ่อนสนิทมิคิดปน
ถ่อมเสียจนดูเขลาเศร้าปัญญา
มิอาจเอื้อมวางตนให้คนรัก
ผิดพลาดจักชมเชยเผยเสน่หา
สร้างกำลังใจมอบเพียรวัฒนา
เพิ่มนำพาผลงานถึงการแสดง
ดังสายรุ้งพวยพุ่งจรุงเวหน
ปราศจรดลในสิ่งอิงแอบแฝง
จะจริงใจไม่อวดโม้พลิกแผลง
ส่งถ้อยแถลงวงการสั่นลิดรอน
ขอเพียงเธอปราศไร้ใยมัวหมอง
หนีคะนองลมปากฝากถอดถอน
หรือกลเล่ห์มากมายให้สั่นคลอน
เป็นดาวสลอนบรรเจิดเชิดประกาย.
*** แก้วประเสริฐ. ***
29 มิถุนายน 2551 13:22 น.
แก้วประเสริฐ
*** รำพึงคะนึงนาง ***
ดึกแล้วหนอสำเนียงเคียงเจื่อนแจ้ว
กลีบดอกแก้วน้ำค้างหยดรดสมาน
การะเวกครวญคร่ำล้ำเนิ่นนาน
กาลแห่งวารฝันคนึงคิดถึงนาง
ดอกพุดสล้างต่อสิ่งยังอิงไว้
หอมซึ้งใจซ่านวจีมิรู้สร่าง
วางสิ่งน้องแนบชิดติดทรวงกลาง
ห้วงจิตพลางใฝ่คนึงรำพึงครวญ
แทนไออุ่นหนุนวางวิวัฒน์อ่อน
สุดสะท้อนดวงฤทัยให้กำสรวล
แม้นเพียงเงาแต่เฝ้าเคล้าคลอยวน
แสนปั่นป่วนความฝันสุดครรลอง
ดึกแล้วหนอขอนิทราอ่อนล้าจิต
ห้วงใจคิดผ่านวิจิตรคิดหมายสอง
ผันวันใหม่อีกครั้งพลังละออง
แม่เนื้อทองฝากไว้คล้ายเพียงเงา
ในความฝันเริงสราญสะท้านแข
แม้นดวงแดสู่ห้วงล่วงความเขลา
ความสล้างกลางจันทรามาขัดเกลา
แต่สิ่งเสลาพาดคนึงตรึงแสงนวล
ดุจดั่งเทพอัปสรร่อนเริงร่า
ต่างใฝ่หาอภิรมย์ดอมดมสรวล
ท่ามมโหรีสานเสนาะไพเราะยวน
ความเย้าชวนดอกพุดสุดอาวรณ์
ขาวสล้างอบอวลป่วนพฤกษา
อวลระดาเย้ยแขแม้สิงขร
ยังระทวยหวั่นไหวคล้ายแง่งอน
ลมพัดขจรขจายฟุ้งจรุงฤทัย
ระบำสรวงล่วงไว้ใกล้อุษา
กลิ่นย้อมมาสิ่งนิทราอันสดใส
หอมเอยหอมย้อมไว้ภายในใจ
มิอาจไว้เนิ่นนานผ่านวิญญาณ
อยากมิตื่นฟื้นมาโอ้นิจาเอ๋ย
หวานชื่นเชยสถิตไว้ใจประสาน
ล้วนรำพึงคิดถึงนางสร้างสราญ
ช่างรอนราญสุขสันต์พลันจืดจาง
อุษาแสงตะวันอันบรรเจิด
แม้นจะเลิศสว่างไว้ใจมิห่าง
คงเหลือสิ่งในฝันมิวันวาง
สรรค์กระจ่างสร้างคู่สู่ดวงใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
28 มิถุนายน 2551 18:20 น.
แก้วประเสริฐ
*** กุหลาบน้อย **
เฝ้าชมสวนมวลพฤกษาดารดาษ
คลุ้งเคล้าพาดสล้างระหว่างถวิล
อบอวลหอมเย้ายวนหวนสู่จินต์
สถิตย์ประวีณผกามากลั่นกรอง
ช่างแยกแยะกลีบอ่อนยอกย้อนนัก
ถนอมสิ่งรักเกสรละอองสนอง
ทั้งอบอวลหอมกลิ่นระรินปอง
เป็นที่ต้องหมู่ภมรย้อนเคียงเคล้า
มากหลายสีกุหลาบอาบสิ่งฝัน
นึกถึงวันเด็ดดมภิรมย์เสลา
หวนคำนึงถึงรักมักพริ้มเพรา
หวานชมเฉลาตรึกซึ้งตลึงแล
มาดแม้นมิหักดมภิรมย์กลิ่น
มากถวิลจากสวนล้วนเผื่อแผ่
แก่มวลพฤกษ์ชูไสวในดวงแด
ก็ไม่แปรเปลี่ยนผันอันสิ่งกันย์
ล้วนอบอวลหวนพิศจิตสล้าง
สู่ท่ามกลางพฤกษาคราเสกสันต์
ย่อมสุดสิ้นการสลายในฉับพลัน
อเนกอนันต์คุณค่าครามาภิรมย์
หากก่อเกิดสิ่งรักสมัครสมาน
เพื่อประสานสิ่งปองครองสู่สม
กุหลาบน้อยร้อยฝันสรรค์อารมณ์
ย่อมได้ชมเสมอกาลผ่านล่วงหลุด
เปรียบดั่งรักหักไว้คล้ายบุบผา
แม้นได้มาเฝ้าถนอมย่อมยากสุด
ย่อมมีวันผันเปลี่ยนเวียนย้อนยุด
แม้นยากฉุดสู่ไว้ในครอบครอง
ในครานี้มิกล้ามาผลาญเจ้า
จะโลมเล้าแค่ชมดมสิ่งสนอง
ดุจแสนรักฝากไว้ไร้ครรลอง
มิสิ้นปองหมู่ภมรร่อนเชยชม
ใฝ่คำนึงหวนตรึกมานึกผ่าน
แต่ละวารหมุนเคล้าเร้าเสพย์สม
บ้างห่อเหี่ยวบานผลิตผ่านสิ่งดม
ลิดรอนขมสะท้านผ่านห้วงจินต์.
*** แก้วประเสริฐ. ***
27 มิถุนายน 2551 16:26 น.
แก้วประเสริฐ
*** สุดไขว่คว้า ***
เดือนสล้างจ่างฟ้าเวหาภาสน์
งามดารดาษดาราพาเฉิดโฉม
ระยิบส่องคล้องไว้ในแสงโคม
หวังประโลมเคียงคู่สู่ห้วงหทัย
ประกายงามแพรวพราวริมเคล้าฝั่ง
สำเนียงดังระทึกตรึกสิ่งสลาย
วิเวกแว่วไพรสณฑ์ปนสู่มลาย
ระยับพรายหวังโน้มชมสราญ
ด้วยสั่นชีวันขวัญชีวามาสถิตย์
ภาพนฤมิตภายในไม่ประสาน
ก่อปัญหายากไร้คล้ายประจาน
ยากสมานรอยร้าวดั่งดาวเดือน
จะเอื้อนเอ่ยบอกคำนำสู่สล้าง
ปิดสิ่งขวางกำแพงแฝงมาเฉือน
สิ่งความหลังครั้งเก่าเฝ้ามาเยือน
รอยแปดเปื้อนฤทัยหวั่นใฝ่ปอง
งามวงพักตร์ลักขณามาถวิล
สุดแสนปลิ้นสิ่งหวังครั้งสนอง
ละอองคลื่นเหมือนใจไม่ใยยอง
นวลขาวผ่องสิ้นลับหวนกลับมา
อนิจจาโหยหวนป่วนใจแผ้ว
เคยเจื่อนแจ้วเสนาะไพเราะหา
แม้นแสงนวลยวนเย้าเฝ้านำพา
ฝันวิวาห์แปรปรวนล้วนยากคืน
หยาดน้ำรินสะพรั่งทั้งทรวงอก
แสนวิตกความหลังสร้างข่มขืน
ความสล้างเรืองรองครองยั่งยืน
สุดที่ฝืนความรำพึงคำนึงครวญ
บัดนี้หนออ้างว้างสร้างสิ่งโศก
พลันวิปโยคฝากไว้ให้กำสรวล
งามแสงเดือนดาวคลื่นระรื่นชวน
เหมือนจะหวนไขว่คว้าพนิดางาม.
*** แก้วประเสริฐ. ***
26 มิถุนายน 2551 15:12 น.
แก้วประเสริฐ
*** ไทยบ้านกลอนคนเมิน ***
คิดอยากเป็นนักรักก็ชักแย่
ส่งเถ้าแก่ไม่ตกลงหลงขอ
เหตุเพศชายแก่ชราขาเป๋งอ
รูปซอมซ่อยากไร้คล้ายขอทาน
ตัวต่ำเตี้ยม่อต้อแถมคอสั้น
น้ำหนักนั้นร้อยกว่าน่าสงสาร
ผ่านเมียมาหนีหายให้ทรมาน
เมื่ออ่านงานฝันใฝ่ให้พิจารณา
จุดประสงค์มีให้ไว้เผาผี
จะชั่วดีเงินตราหาปรารถนา
ขาเป๋เดินคนผ่านซ่านนัยน์ตา
เท่ห์จะหาฝากรักประจักษ์จริง
สัญชาติไทยใบเกิดทำหล่นหาย
สิ้นมลายเก็บผักปลาด้วยสวิง
หวังเงินทองมาหมั้นสั่นระวิง
แต่ยอดหญิงเมินห่างสร้างสั่นใจ
จะวางรักสักครั้งยังงกเอิ้น
มิล่วงเกินหญิงหายไม่สดใส
ฤาอัปลักษณ์ยิ่งนักทั้งนอกใน
จึงหนีไปดายเดียวเปลี่ยวอุรา
โอ้อกข้ามาคนึงพึงโหยหวน
แสนรัญจวนจริงนะจะมาหา
รูปหล่อเหลารำพันฝันนัยนา
ซ่านสิเน่หากายาใฝ่คร่ำครวญ
พยายามเดินจ้องและมองใบหน้า
รักหนักหนานัยนาพาร้องสรวล
เรานึกว่าเสน่หาใจให้รัญจวน
อกปั่นป่วนล้วนคนึงถึงกานดา
เลียบเคียงใกล้ใจจะขาดแล้วเอย
แม่ทรามเชยตวาดไว้ให้หมดหา
เหลือแต่สิ่งอิงไว้คล้ายน้ำตา
หวาดสิ่งมาไร้ฝันนั้นเลื่อนลอย.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1475
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
