6 เมษายน 2547 23:31 น.
แก้วประเสริฐ
อันความรักห้วงหทัยยากไถ่ถอน
แม้จะนอนยืนนั่งสุดหวั่นไหว
ทุกค่ำเช้าเย็นคิดเห็นอยู่ร่ำไป
โอ้ดวงใจใยถึงร่ำสุดคร่ำครวญ
อันความรักยากแท้ให้ดั่งใจจิต
ยิ่งใกล้ชิดรักสนิทจิตโหยหวน
ปากมิกล้าแต่ดวงใจสุดรัญจวน
แม้จะหวนยิ่งรัดทดสุดอาลัย
อันสิ่งอื่นหมื่นแสนยังหาได้
รักนี้ไซร้ยากแท้สุดจะอาศัย
เหมือนลิขิตจากสวรรค์นภาลัย
กำหนดให้รักนี้ได้ต้องตรอมตรม.
แก้วประเสริฐ.
5 เมษายน 2547 16:14 น.
แก้วประเสริฐ
เทพอัปสรนารีมิ่งเกสร
อรชรร่ายเพลงรำงามสดศรี
เหล่ามวลเทพรื่นเริงเทพนารี
สุดเปรมปรีดิ์หยาดฟ้านภาลัย
ทั่งวิมานเมืองแมนแดนสวรรค์
แสนสุขสันต์ออกจากแหล่งที่อาศัย
พาร่ายรำฟ้อนดีดเป่าดนตรีงามวิลัย
ต่างพาใจไร้ทุกข์สุขแสนเป็นอาจินต์
หากมาดแม้นแดนดินถิ่นมนุษย์
จงได้หยุดแก่งแย่งกันทั้งหลายสิ้น
มาประกอบความดีมีสุขทุกเช้าเย็น
โลกจะเป็นเช่นสวรรค์วิมานในแดนดิน.
แก้วประเสริฐ.
3 เมษายน 2547 15:32 น.
แก้วประเสริฐ
แสงพระธรรมบังเกิดขึ้นในโลกนี้
แสดงชี้หนทางธรรมหมู่คนทั้งหลาย
ให้พ้นทุกข์บังเกิดสุขเมื่อยังไม่ตาย
แต่คนทั้งหลายเมินหน้าหาทุกข์ใจ
แสดงให้เห็นเช่นน้ำใจคนโลกนี้
ไม่ชอบที่จะทำจิตกายใจให้ผ่องใส
กลับดิ้นรนค้นคว้าหาทางอื่นร่ำไป
พอใกล้ตายถึงได้คิดจิตทางธรรม.
แก้วประเสริฐ.