13 เมษายน 2547 23:05 น.
แก้วประเสริฐ
มาถึงแกลงแห่งระยองถิ่นกลอนแปด
หัวใจแวบนึกถึงบรมครูผู้สั่งสอน
วางบทเรียนเขียนไว้เรื่องบทกลอน
เป็นทำนองไพเราะเสนาะโสตถิดี
พลันเลี้ยวรถซ้ายวับขับตามที่
แล่นตามป้ายมีบอกไว้ไม่ขัดสี
เลี้ยวขวาทีซ้ายทีก็จะถึงซึ่งพอดี
บริเวณที่พำนักแหล่งอาจารย์
บริเวณที่อาจารย์นั่งพักอยู่เนินสูง
หอมจรุงรสสุคนธ์ กลิ่นธูปที่จัดสรร
เขาบูชาสักการะท่านมีให้เห็นรอยควัน
ใต้เนินนั้นแว่วเสียงเพลงปี่พระอภัยมณี
นางเงือกน้อยกลอยใจสุดสวาท
ดารดาษดอกบัวช่องามหลายหลากสี
โบกสะบัดพัดหางเล่นกลางวารี
ข้างๆมียักษ์ร้ายคล้ายกำลังกริ้วโกรธา
ชี้เขม่นงือกน้อยกลอยใจให้ดูขลาด
แสนประหลาดนางไม่สนซึ่งยักษา
จะโกรธาอย่างไรนางไม่เจรจา
แย้มยิ้มพยักหน้ากับพระอภัยมณี
อากาศร้อนพระพายพัดเย็นฉ่ำชื่นจิต
ใจประหวัดจิตคิดถึงวัยเริ่มมีสี
ใช้กลอนท่านร้องขับเกี้ยวนารี
จารจรดอักษรที่ดีท่านเกี้ยวนำพา
บัดนี้เราเฒ่าชะแลแก่ลงแล้ว
คิดถึงแนวเมื่อแรกรักหมั่นไส้หนา
สมัยนี้เขาหมดสิ้นแล้วไม่นำพา
ชักระอาเมื่อเห็นสาวๆพาเศร้าใจ
จึงชักรูปตัวเองไว้เพื่อเป็นที่ระลึก
เมื่อผนึกลงในคอมฯใจให้ผ่องใส
คิดถึงเพื่อนๆในโพเอ็มขึ้นทันใด
ฉันจึงร่ายกลอนอ่อนหัดไว้ให้เพื่อนๆชม.
แก้วประเสริฐ.
13 เมษายน 2547
13 เมษายน 2547 14:26 น.
แก้วประเสริฐ
วันนี้สิบสามเมษามหาสงกรานต์บรรจบ
ขอน้อมนบอัญเชิญเหล่าเทพทุกทิศา
ที่มหิศรฤทธานุภาพทุกแคว้นแห่งโลกา
จงแสดงพลาผลพวงน้องเพื่อนจงสุขอารมณ์
คิดอะไรจงได้ในปราถนาสมความคิด
จะประดิษฐ์สิ่งใดจงได้สมประสงค์
ทั้งโรคภัยภยันตรายที่จะเข้าจงลดลง
สลายตรงเบื้องหน้าเหล่าข้าฯทุกคนไป
แก้วประเสริฐขอนอบน้อมอวยพรให้
เหล่าหญิงชายเพื่อนจงสุขจิตผ่องใส
อีกทั้งทุกข์นิรภัยจงสลายพลันหายไป
จิตแจ่มใสคิดอะไรได้สมอารมณ์ปอง
เพื่อนทั้งผองของข้าฯอันดารดาษ
ขอรดด้วยหยาดน้ำคงคามหากาพย์สนอง
ทั้งครอบครัวตัวของท่านรวมคนที่ฝันปอง
จงสนองให้มีสุขปราศจากทุกข์นิรันดร์กาลเทอญ.
แก้วประเสริฐ.
9 เมษายน 2547 12:53 น.
แก้วประเสริฐ
วันที่สิบสามเมษาคราเอกะมาศ
ประเพณีสารทวันสงกรานต์แจ่มใส
ชาวประชาไทยแสนสดชื่นระรื่นใจ
อากาศร้อนอย่างไรไม่หวั่นพลันทำบุญ
หลังพิธีสงฆ์ตรงแน่วไปหาผู้ใหญ่
แล้วรดน้ำกราบไหว้ขอพรท่านที่ค้ำหนุน
สร้างชีวิตให้เกิดมาที่เอ็นดูเกื้อและการุณ
ซึ่งบุญคุณท่านยิ่งใหญ่เหลือจะนับคณา
เมื่อสิ้นเสร็จการคาราวะท่านที่เคารพ
ล้วนนัดพบกันในลานงานตามประสา
เด็กและหญิงชายถือน้ำหอมกันเข้ามา
แล้วต่างพากันรดน้ำฉ่ำชื่นรื่นอารมณ์
พอมืดค่ำพากันแต่งตัวโอ้อวดโฉม
เพื่อแนวโน้มประโลมรักจักได้สม
เที่ยวในงานมหรสพที่จัดไว้ให้ชม
แสนภิรมย์สุขใจระรื่นสดชื่นวิญญา.
แก้วประเสริฐ
9 เมษายน 2547
8 เมษายน 2547 17:46 น.
แก้วประเสริฐ
รักเอ๋ยรักที่หวานซึ้งปานดวงจิต
รักสนิทแนบหทัยใจวาบหวาม
นอนยืนนั่งเช้าจรดเย็นมิดูงาม
คิดถึงความเรารักแรกจากใจจำ
ตื่นแต่เช้าเฝ้าคำนึงถึงนวลน้อง
สายหมายจ้องอนงค์รามแม่งามขำ
บ่ายคำนึงคิดหาคำพูดเพื่อความจำ
เย็นพรอดพร่ำคำว่ารักฝากใจเธอ
ท้องฟ้ากว้างเมฆมากมายยังว่าสวย
ลมไม่ช่วยอากาศร้อนยังเย็นเสมอ
ทางกันดารยังบากบั่นไปหาเธอ
ขอเพียงเจอพบเห็นกลับชื่นบาน
กาลเวลาผ่านพ้นไปใจพันผูก
รักจึงถูกเหมือนบ่วงบาศมัดใจฉัน
ใจถูกมอบหมดหัวใจไร้แบ่งปัน
โอ้รักนั้นดุจกุหลาบส่งกลิ่นโชย
ดำมีขาวขาวกลับดำคล้ายจะแกล้ง
ลบสีแสงแห่งจิตนการณ์ที่เพ้อฝัน
พลันลิขิตชีวิตรักแยกออกจากกัน
ภินท์สวาทพลันพังทลายไม่ผูกใจ
สายใยรักบังคับให้ใช้หนี้เสน่หา
วันเวลาพาหมองเศร้าไม่ผ่องใส
สิ้นหน้าที่รักแล้วทุกอย่างขอลาไกล
แต่ส่วนในของห้วงหทัยให้ใฝ่ปอง
ดอกรักเอ๋ยยามเบ่งบานไม่ลืมต้น
พอลืมตนกลับว่าต้นทำให้หมอง
สนองตัณหาพาให้ต้นน้ำตานอง
จนต้นหมองไร้คนปองหมายเชยชม.
แก้วประเสริฐ.
7 เมษายน 2547 15:12 น.
แก้วประเสริฐ
โอ้นี่หรือคือความรักประจักษ์แจ้ง
ดุจดั่งแสงประกายดาววับวาวไข
กระพริบริบหรี่แล้วคลายสูญไป
เหมือนรักใครหายวับไปกับตา
ครั้นรักติดห้วงหทัยใจเรียกร้อง
เพื่อหมายปองตามรักจักเรียกหา
ดั่งบ่วงบาศพาดพันกันไปมา
คล้องวิญญาแล้วหายมลายไป
นี่นะหรือความรักสุดแสนรัก
คล้ายกับดักกักดวงใจไม่ผ่องใส
พรานล่อเนื้อเถือรักจากดวงใจ
เมื่อได้ไปแล้วสลัดพลัดพรากกัน
โลกนะโลกนี้หรือคือโรครัก
สุดแสนภักดิ์รักไปคล้ายเนื้อสมัน
ถูกเขาถากถอนเถือเนื้อทุกวี่วัน
แต่ก็หันกลับสู่รักแปลกใจจริง
อนิจจาโรคความรักมักแตกยอด
พอเล็ดลอดปลอดภัยในทุกสิ่ง
ยังถูกแมลงหนอนกัดจนหยุดนิ่ง
จนทุกสิ่งสร้างไว้หายมลายพลัน
ฉันสาธกวกเวียนไว้เพื่อให้คิด
จึงลิขิตบทกลอนอักษรสมานฉันท์
สร้างตำนานผ่านรักมาไว้ให้แก่กัน
เพื่อสร้างสรรค์คนที่คิดรักจักได้ชม.
แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
975
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
