25 กุมภาพันธ์ 2547 13:27 น.

คำนึง....รัก...

ซบหน้าบนกิ่งแอบอิงแนบพฤกษา
ใจหวนหาพาจิตท่องใฝ่ปองหา
คำนึงคิดหวนด้วยจิตพิจารณา
จิตไขว่คว้าหานวลน้องต้องเศร้าใจ

วันแห่งหวานปานซึ้งถึงความรัก
ใจหวนหักแทบสิ้นใจกว่าไหนๆ
ชีวิตรักช่างยากเข็ญเหลือกระไร
ใจหวนไห้ยากจะฟื้นคืนกลับมา

โอ้นี่หรือคือความรักที่มอบให้
ช่างกระไรใจฉันชอกบอบช้ำหนา
สุดที่รักมีคำพูดไว้ใจไม่หวนคืนมา
สุดปราถนาเพียงแค่ใจใยละเลย

รู้หรือไหมว่าคำพูดนัยแห่งความรัก
มันช้ำนักใจแทบขาดไปสุดเฉลย
นี่แหละหนาที่เรียกว่ารักช้ำเราเคย
สุดเปรียบเปรยเอ่ยความรักยากกลับคืน

จะมีใครเล่าหนาที่มีใจใฝ่รัก
เพื่อฉันจักเก็บไว้ใจไม่ฝืน
ถนอมรักสุดบูชาไว้ทุกวันคืน
เพื่อกลับคืนความบอบช้ำระกำใจ

พลันถอนกายใจสุดช้ำน้ำตาสะอื้น
ยากกลับคืนตื่นจากฝันที่หวนไห้
อนาถแท้หนอชีวิตที่มีอันเป็นไป
ใจหวนไห้หันหวนคืนฝืนจากไกล.

แก้วประเสริฐ.
25 กุมภาพันธ์ 2547

18 กุมภาพันธ์ 2547 14:23 น.

อรุณเบิกฟ้า...นภาสดใส.

แก้วประเสริฐ

แสงสีทองฉาบอาบนภาฟ้าสดใส
หมู่นกไก่พาขานประสานเสียง
วิเวกแว่วกังสดาลสั่นให้สำเนียง
กระแสร์เสียงเบิกบานผ่านวิกรม์

กอไผ่พลิ้วเสียงชัดลมพัดผ่าน
วันชื่นบานผ่านเข้ามาน่าสุขสม
ลมเอ๋ยลมโชยบุปผามาน่าภิรมย์
แสนสุขสมหอมกลิ่นกุหลาบพลัน

ทำให้ฉันพลันระลึกนึกถึงยอดหญิง
อันเป็นมิ่งขวัญในใจของตัวฉัน
หันมามอบกุหลาบขาวให้เธอนั้น
เพื่อรับขวัญกลับมาเข้าหน้ากาพท์กลอน

บัดนี้เล่าโลกเราย่อมจะพิสุทธิ์
แสนบริสุทธิ์ผุดผาดใคร่น่าอยู่
ดั่งคนธรรมพ์ขับร้องเพื่อเชิดชู
เสนาะหูไพเราะขับขานบันเทิงใจ

โลกสดใสซาบซ่าส์นภาขาวผ่อง
ลมพัดต้องหมู่เมฆาพลิ้วสว่างไสว
ท้องฟ้าใสสีครามฟ้ามองช่างวิไล
ต้นไม้ใบเขียวสดกล่ำฉ่ำจิตฤดี

นกบินหลากู่ร้องก้องวิเวก
ขมิ้นเรียกบินถลาลงตรงไม้สี
สาลิกาเต้นร่าร้องก้องพนาลี
เขาเล็กสีต้นไม้ขานรับพลัน

กระจงกวางเผ่นลงลำธารน้อย
ปลาอ้อยสร้อยแหวกว่ายไล่ขาน
ต้นไม้น้ำชูช่อแสนจะเบิกบาน
มองดูสราญผ่านพิภพจบธานี

วิเวกแว่วเสียงพิณคลอส่งเสียง
ส่งสำเนียงแว่วหวานแผ่วไม่คงที่
บ้างสูงต่ำเสียงได้จังหวะเหมาะพอดี
ดั่งมโหรีหยาดฟ้ามาแดนไกล

โอ้หญิงชายมิ่งมิตรจิตเกษม
เวลาเปรมดิ์สุขสันต์ในวันใหม่
นภาใสไร้เมฆาไม่พาระทมใจ
โอ้วันนี้ใครจะมาเทียมพวกเรา

แสนวิเวกแว่วหวานตำนานรัก
ความรักถอยกลับคืนหันสู่เขา
ตัวเราหรือแสนดีใจไม่บางเบา
ที่เห็นเหล่าเขาสุขสดชื่นระรื่นใจ

มวลมนุษย์หมู่สัตว์ร้องขับขาน
อรุณฉานฟ้าเพริศเลิศจะหาไหน
เสียงดนตรีใจแว่วหวานมาแต่ไกล
พวกเราไซร้หรรษาฟ้าเบิกบาน.ฯ

แก้วประเสริฐ.

รจนากลอน ณ 18 กุมภาพันธ์ 2547

17 กุมภาพันธ์ 2547 15:20 น.

ฤทธิ์คนพาล (คนสิ้นคิดภาคจบ)

แก้วประเสริฐ

ขอขอบคุณแก้วประเสริฐผู้เลิศมิตร
กลั่นจากจิตขอจารขานอักษร
อัลมิตรา..ผู้หนึ่งซึ้งคำกลอน
เที่ยวสัญจรโลกเฟื่องเลื่องมายา

ณ ที่ใดมีไมตรีก็ปรี่รับ
มาประทับอิงใจให้สุขขา
ณ ที่ใดรุ่มร้อนย้อนบีฑา
ก็อำลาถอยหลังมิรั้งคืน

เกิดจากเหตุความคิดที่แตกต่าง
กฏครอบร่าง..พลิกหงายกลายขัดขืน
จึงถูกสับกายล่มล้มทั้งยืน
ยากจะฝืนต่อต้านทานกำลัง

ที่เคยคิดเยี่ยงสหายกลายแปรกลับ
สิ่งเร้นลับ..หวนแสดงแทงข้างหลัง
หลายคนล้อมรุมฆ่ามาประดัง
ช่างน่าชัง..ไร้เกียรติ์เบียดคนจร

จากเหตุการณ์ดังกล่าวเราประสบ
บทเรียนพบทดสอบมอบสั่งสอน
อันดอกไม้ไมตรีที่นิวรณ์
ยากเกิดตอนกิ่งทาบตราบนิรันดร์

ณ ถิ่นที่...แห้งแล้งแสยงจิต
จึงลิขิตโองการขับขานนั่น
ขอรับคำ..ข้าขบถ..กฏเขาพลัน
แล้วสร้างฝัน..ณ ถิ่นอื่นมิขื่นทรวง

:) ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ณ สองฟากความเห็นเช่นตรรกะ
ยากที่จะวัดผลด้วยกลไหน
ต่างความเชื่อต่างศรัทธาที่เป็นไป
จิตวิสัยก็ผิดแผกจำแยกทาง

เมื่อเลือดเราต่างสีมินับญาติ
คนประหลาดที่เขามองจึงหมองหมาง
หน้ากากฉาบทาบเห็นเช่นอำพราง
ยกคำอ้างประนามหยามศักดิ์ศรี

โทษคือผิด..ที่มิคิดเยี่ยงจิตเขา
พวกหูเบาจึงแสดงแสยงวิถี
มารุมล้อมก่นคำทำย่ำยี
ล้วนมากมีทั้งหญิงชายกรายบีฑา

โอ้มนุษย์..ผู้อยู่ใต้เบื้องพระเนตร
สุดเทวษต่ำต้อยแสนด้อยค่า
เพียงเศษเสี้ยวส่วนหนึ่งซึ้ง ..มิตรา
เขาขว้างปาด้วยก้อนหินดินแข็งปน

โอ้พระเจ้า..โปรดสดับและรับรู้
ทาสหนึ่งผู้ปราชัยใจสับสน
ถูกข่มสับด้วยคนพาลรานเล่ห์กล
ฤๅเป็นหนทางทดสอบตอบข้าฯที

โอ้พระเจ้า..พระท่านผู้อภิบาล
โปรดรับกานท์วิงวอนย้อนความที่
ข้าฯคือบ่าวผู้ต่ำต้อยด้อยฤทธี
มิอาจต่อต้านไพรี..จึงลี้ลา

โอ้ผู้ท่านเสแสร้งแสดง..สหาย
อย่ามาตรหมายโค่นล้มจ่มตัวข้าฯ
อันความจริงที่อิงไว้ในโลกา
ท่านบอดบ้ามิรับรู้..ผู้มาเยือน

:)

จาก : รหัสสมาชิก : 2189 - อัลมิตรา
รหัส - วัน เวลา : 220559 - 16 ก.พ. 47 - 10:37

การมีเพื่อนบัณฑิตกัลยาณมิตรจิตเกษม
ย่อมอิ่มเอมเลอเลิศรสสุขสดชื่น
เพิ่มความรอบรู้อักษราทุกวันคืน
ทำให้ตื่นจากความฝันอันตรอมตรม

สมแล้วอัลมิตรายอดหญิงมิ่งมิตรแก้ว
เธอเลิศแล้วรู้จักห่างสถานไม่เหมาะสม
ฝูงเต่ากระบือยากจริงๆที่จะช่วยคลายปม
เขาเหมาะสมแล้วที่จะอยู่เคียงคู่ตลอดกาล

อันคนอันธพาลพบย่อมคบคนพาลได้
ย่อมใส่ร้ายคนพเนจรร่อนความรู้ไพศาล
เหมือนหงส์ขาวพลัดเข้าสู่ฝูงกาย่อมระราน
ต้องถูกกีดกันรานน้ำใจไล่ออกกระเด็น

บุญเราแล้วยอดนักกลอนจงถอนจิต
อย่าไปคิดติดใจถ้อยคำของพวกเหม็น
นำความรู้สู่มวลชนที่อยากจะได้เป็น
ดุจดั่งกลอนเช่นตลบนกผกผวนคำ

ยากหนักหนาจะหาคนที่ทำได้
ล้วนต้องใช้สมองหาคำที่เรียนร่ำ
จัดลำดับจำนวนคำที่ต้องกระทำ
แล้วย้อนคำจากท้ายสู่เบื้องบน

ผมรักชอบกลอนซึ้งมาตั้งแต่เด็ก
ฝึกเรียนเสร็จโคลงกลอนด้วยจิตสน
หัดฝึกตนค้นคว้าตำรากลอนทั้งล่างบน
เมื่อสร้างตนทิ้งร้างไปพึ่งหวนทวนกลับมา

กลับมาเล่นเห็นกลอนมีแนวแปลก
ดุจจะเขกท่านอาจารย์จึงหันมาหา
คิดทำตามทำนองท่านอาจาย์สอนมา
ให้ฤาชาย้อนหวนกลับกลอนกลับคืน.

แก้วประเสริฐ.

ยอดเยี่ยมเทียมเมฆินทร์ปิ่นเทเวศน์
อรุณเรศฉายแสงอันแดงฉาน
สงบนิ่งแต่พริ้งเพริศเลิศงาน
คุณสร้างสรรค์วรรณกรรมตรรกะ

เกิดเป็นคนถูกหมิ่นในเชิงชาติ
เขาตัวประหลาดขลาดเขลาจริงๆนะ
แสดงตนว่ายอดเยียมมีกานท์ตรรกะ
ความตระกละยังไม่วายคลายหางปม

คนเช่นนี้ตีหน้าได้หลายอย่าง
กระทั่งบุพการีอาจารย์ไม่เหมาะสม
ดั่งตัวเขาเจ้าเล่ห์ทำเกินจนตัวจม
คลุกดอมดมอาจมทั้งหมู่สู่หญิงชาย

พอกันทีเถอะนะพวกชายหญิง
ยิ่งโลดวิ่งวนเวียนไปจะต้องสาย
กลายเป็นคนเหม็นเน่าหญิงชาย
ครั้นเมื่อตายเขาจะไม่ได้ด่าเอา

ความผิดพลาดย่อมมีในที่เหตุ
อย่าเป็นเปรตเพราะเที่ยวด่าว่าเขา
ยังมิสายกลับตัวแล้วหันหน้ามาเอา
ความดีเข้าสร้างไว้ให้แก่กาลเวลา

วางดาบกลับหันแล้วได้พระอรหันต์
คนชื่นบานพากันชมทุกถ้วนหน้า
ความดีชั่วเพราะคุณได้ศึกษามา
ใช้ปัญญาสร้างสรรค์โลกให้เบิกบาน.

แก้วประเสริฐ.

น้อมคาระวะมาเพื่อวิงวอน.....เลิกกันเถอะนะ....ต่อไปนี้ผมก็จะเลิกแล้ว.

15 กุมภาพันธ์ 2547 16:17 น.

วาเลนไทม์

แก้วประเสริฐ

อดีตฝังจำ
แก้วประเสริฐ.

รักเอ๋ยรักมอบรักเอยวันที่ฉันรัก
สมานสมัครรักตัวเขาเฝ้าห่วงหา
ช่างพาจิตซาบซึ้งหวลหาทุกเวลา
ที่ผ่านมาฝันฉันนั้นหวานเร้ารึงใจ

กุหลาบแดงสีสวยสดปานโกมุท
บริสุทธิ์สุดเสน่หาด้วยใจสุดผ่องใส
ริบบิ้นชมภูร้อยรัดมัดฉันด้วยดวงใจ
แสนวิไลเอิบอิ่มนำไปมอบให้ทุกๆปี

ชีวิตผ่านเธอฉันถนอมไว้ช่างสวยสด
ช่างเอมโอษฐ์สดสวยโลดแล่นด้วยสุขี
ทั้งภาพพจน์จรดไว้ตลอดเวลาทุกนาที
มิได้มีสิ่งใดแผ้วพาลทำให้ต้องกลั้นใจ

วินาทีนาทีชั่วโมงผ่านไปด้วยใจรัก
ทุกๆปีจักส่งมอบไว้ให้ด้วยใจอันสดใส
เหมือนเวรกรรมนำพรากสุดห่างไกล
โอ้หัวใจเราสองแทบแยกแตกลงพลัน

วันคืนนั้นฝันผลึกตรึกความคิด
สองเราจิดฝากจันทราดาราสวรรค์
แสงจันทราดาราพรายคล้ายรู้กัน
จิตใจฉันสองนั้นฝากไว้กับโชคชตา

วันเดือนปีผ่านไปใจยังคงรำลึก
วาเลนไทม์ยังผลึกลึกล้ำสุดหรรษา
พอสิ้นเสร็จบทกาลแห่งวันเวลา
คงจะมาร่วมสมภิรมย์ชมชิดเชย

โชคชตาผันผวนสุดช้ำระกำจิต
โดยไม่คิดว่าจะมาแยกแตกใจเอ๋ย
เธอลืมเราผันแปรใจให้เราไม่เสบย
ประเพณีเอ๋ยมันสำคัญนั้นหรือเธอจึงทำ

วันนั้นหนอพอรู้ข่าวเศร้าช้ำระกำจิต
แทบไม่อยากมีชีวิตจิตดวงใจให้หมองช้ำ
เกิดเป็นคนทั้งทีทำไมฉันผิดหรือเธอจึงทำ
เธอรู้ไหมฉันมันช้ำแทบจะดิ้นสิ้นวายชนม์

น้ำตานองรอรักยากสุดจะหักคิด
วาเลนไทม์ใยมาสะกิดดวงใจฉันให้สน
เขาเอมรักวันนี้เจ้ามากมายหลายชุมชน
แต่ฉันหม่นหมองใจจนไม่อยากแลมอง

วันวาเลนไทม์ผ่านฉันจึงได้มานั่งคิด
จึงประดิษฐ์บทกลอนอักษรมิเป็นสอง
เพื่อมอบให้มิตรรักทั้งหลายอันก่ายกอง
ที่ได้ลองเล่นบทรักกันในวันวาเลนไทม์.

แก้วประเสริฐ.

เขียนไปด้วยหัวใจอ่านร้าวรอนผ่อนอดีตที่ทำให้ช้ำระกำใจในวันวาเลนไทม์.
เคารพ.

15 กุมภาพันธ์ 2547 15:54 น.

วาเลนไทม์

แก้วประเสริฐ

วาเลนไทม์
แก้วประเสริฐ

อดีตฝังจำ