27 กรกฎาคม 2547 11:21 น.
แก้วประเสริฐ
ตะวันใกล้สนธยามาเยือนลา
บนหน้าผามองฟ้างามผ่องใส
มวลหมู่เมฆขาวผ่องล่องลอยไป
แสนไฉไลได้ดั่งพิมานแมน
อาณาเขตกว้างใหญ่ใต้เบื้องอาสน์
ทอดลดลาดลงไปไกลสุดแสน
สายธารน้อยย้อยหลั่งแยกดินแดน
แบ่งเขตแคว้นไหลแยกแตกเป็นแนว
อาทิตย์อัสดงคงพาแสงลับล่วง
วนากั้นช่วงดวงตะวันตลอดแถว
ความมืดแผ่กระจายรายรอบแนว
สายลมแผ่วชุ่มชื่นรื่นฤทัย
บุหลันได้ลอยเลื่อนเยือนขอบฟ้า
สีนวลจ้าสาดสว่างกระจ่างใส
ประกายพรึกผนึกแสงอยู่รำไร
ดาวทั้งหลายขจายทั่วท้องนภา
พระพายพัดกวัดไกวภูษาไหว
น้ำค้างไล้กายติดจิตเสน่หา
ผ้าผืนน้อยร้อยชั่งของกานดา
รัดกายาคลายหนาวที่เข้าเยือน
อากาศเย็นเป็นหมอกมาโลมเร้า
คิดถึงเขาเคล้าสไบใจเสมือน
แม่พุ่มพวงดวงมณีแนบอกเตือน
อย่าลืมเลือนผ้าน้อยที่ห้อยไป
หวนคำนึงพึงคิดจิตว้าวุ่น
ที่ชุลมุนหมุนไปใจหวั่นไหว
เปรียบชีวิตปิดกั้นบังตาไว้
ยากจะใช้ชีวิตผิดแผกกัน
จนดาวเดือนคล้อยลอยลับขอบฟ้า
ท้องนภาอุษาพากระจ่างสันต์
เสียงไก่แก้วแว่วส่งสำเนียงพลัน
เปิดรอยกั้นนั้นเบิกม่านบังตา.
แก้วประเสริฐ.
26 กรกฎาคม 2547 15:06 น.
แก้วประเสริฐ
ตะวันใกล้สนธยามาเยือนลา
บนหน้าผามองฟ้างามผ่องใส
มวลหมู่เมฆขาวผ่องล่องลอยไป
แสนไฉไลได้ดั่งพิมานแมน
อาณาเขตกว้างใหญ่ใต้เบื้องอาสน์
ทอดลดลาดลงไปไกลสุดแสน
สายธารน้อยย้อยหลั่งแยกดินแดน
แบ่งเขตแคว้นไหลแยกแตกเป็นแนว
อาทิตย์อัสดงคงพาแสงลับล่วง
วนากั้นช่วงดวงตะวันตลอดแถว
ความมืดแผ่กระจายรายรอบแนว
สายลมแผ่วชุ่มชื่นรื่นฤทัย
บุหลันได้ลอยเลื่อนเยือนขอบฟ้า
สีนวลจ้าสาดสว่างกระจ่างใส
ประกายพรึกผนึกแสงอยู่รำไร
ดาวทั้งหลายขจายทั่วท้องนภา
พระพายพัดกวัดไกวภูษาไหว
น้ำค้างไล้กายติดจิตเสน่หา
ผ้าผืนน้อยร้อยชั่งของกานดา
รัดกายาคลายหนาวที่เข้าเยือน
อากาศเย็นเป็นหมอกมาโลมเร้า
คิดถึงเขาเคล้าสไบใจเสมือน
แม่พุ่มพวงดวงมณีแนบอกเตือน
อย่าลืมเลือนผ้าน้อยที่ห้อยไป
หวนคำนึงพึงคิดจิตว้าวุ่น
ที่ชุลมุนหมุนไปใจหวั่นไหว
เปรียบชีวิตปิดกั้นบังตาไว้
ยากจะใช้ชีวิตผิดแผกกัน
จนดาวเดือนคล้อยลอยลับขอบฟ้า
ท้องนภาอุษาพากระจ่างสันต์
เสียงไก่แก้วแว่วส่งสำเนียงพลัน
เปิดรอยกั้นนั้นเบิกม่านบังตา.
แก้วประเสริฐ.
21 กรกฎาคม 2547 15:37 น.
แก้วประเสริฐ
จำเรียงถ้อยร้อยคำมากำกับ
ใช้ประดับเรือนร่างกระจ่างศรี
ประทับไว้ในฤทัยแทนวจี
เสนาะที่ซับไว้ภายในกาย
มธุรสโอษฐ์ถ้อยสร้อยจำเพาะ
ช่างไพเราะเพราะพริ้งจริงเหลือหลาย
กำซาบซ่านผ่านทรวงดวงหทัย
จนภายในเพ้อพร่ำรำพึงครวญ
รักเอ๋ยฝันพลันพบประสบจิต
ยิ่งครุ่นคิดติดตรึงคำนึงหวน
ใจร่ำร้องซ้องแซ่ช่างแปรปรวน
มาทบทวนหวนสร้างทางอารมณ์
ลมจ๋าลมลมรักจักสลักไว้
แนบตรึงกายคิดหวนล้วนเหมาะสม
จะมีใครไหนเล่ามาเฝ้าชม
เหลือแต่ลมผ่านไปให้ใจแคลง
จันทร์เจ้าเอ๋ยเคยพร่างกระจ่างฟ้า
มวลดาราพากันประชันแสง
แต่ดวงใจใครเล่าเขาช่วยแจง
ประทีปแสงเส้นทางระหว่างบรรพ์
ขวัญนั้นเล่าอยู่ไหนใครรู้บ้าง
สุดอ้างว้างกลางฟ้ายังมีขวัญ
สำนวนถ้อยร้อยรสบทจำนรรจ์
สุดเสกสรรฝันสล้างสร้างอารมณ์
ซึ้งเคยซึ้งในรักใครจักซึ้ง
ช่างตราตรึงถึงรสอันเหมาะสม
อารมณ์รักยังยากมักจะตรม
ให้ขื่นขมลมพรากจากขวัญใจ
ใครนะใครไหนเล่าเขาจะคิด
ว่าดวงจิตแสนเศร้าเฝ้าหม่นไหม้
รักเขาแล้วต้องแคล้วแผ่วลงไป
โธ่หัวใจเหลือไว้ในกายตน.
๕๕๕ แก้วประเสริฐ. ๕๕๕
18 กรกฎาคม 2547 14:36 น.
แก้วประเสริฐ
ภายในภวังค์พรั่งพรูสู่ดวงจิต
เฝ้าเพ่งพิศโฉมตรูผู้เลอโฉม
เลอเลิศล้ำลักขณามาประโลม
ช่วยหนุนโน้มเอื้อเฟื้อเจือใจจำ
หวนเพ้อพร่ำคำนึงพึงครุ่นคิด
อยากจุมพิตมารศรีที่คมขำ
ช่างออเซาะเพราะเพลินวจีนำ
ทอดกายพร่ำให้หวั่นพรั่นฤดี
ตื่นจากห้วงล่วงผ่านกาลในฝัน
ชีวิตอันสดชื่นลื่นหลีกหนี
ระลึกคำขอร้องของนารี
อย่าได้มีหญิงอื่นมาเคียงกาย
นวลอนงค์ข้างในใจนั้นปรากฏ
งามสวยสดแย้มยิ้มพริ้มเหลือหลาย
แฝงล้ำลึกติดตรึงซึ้งหทัย
ดูคล้ายในที่ฝันอันผ่านมา
ยิ่งเพ่งพิศพินิจดูสู่ย้อนหลัง
ละม้ายดั่งภาพวาดจริงเจียวหนา
เธอโปรยยิ้มพริ้มพักตร์ลักขณา
ขาดเจรจาโน้มน้าวเร้าใจปอง
ประคองภาพเข้าไว้ในมือถือ
สั่นกระพืออื้ออึงถึงเจ้าของ
ด้วยตัวเขาเราเคยเฝ้าหมายจอง
บัดนี้ต้องเหลือไว้ให้คร่ำครวญ
นำรูปนั้นวางไว้ใกล้กับหมอน
เอนกายนอนผ่อนจิตที่คิดหวน
เฝ้าปลอบใจให้คลายเจ้าเนื้อนวล
เบื้องหลังล้วนเป็นไฉนได้กังวล
รักนี้หรือมีขึ้นตื่นและฝัน
ช่วงเวลานั้นผ่านมาพาสับสน
อลวนแปรปรวนล้วนเซจน
ชีวิตวนเวียนไว้ในความจำ.
๕๕๕ แก้วประเสริฐ. ๕๕๕
16 กรกฎาคม 2547 15:34 น.
แก้วประเสริฐ
อันแนวชีวิตเราเขาก็เท่านี้
จะเป็นตายร้ายดีอย่าไปสน
ในวังวนว่ายเวียนเพียรสร้างตน
เกิดเป็นคนควรหมั่นขยันสิ่งดี
ภพหนึ่งนั้นพลันเกิดมาแสนยาก
ต้องลำบากทุกข์กล้ำช้ำหมองศรี
แต่บุญกรรมนำพามาให้มี
ไม่เป็นที่ได้สมอารมณ์ปอง
ความตั้งใจหมายไว้ที่ได้คิด
กลับแปรปิดเปลี่ยนทางสร้างให้หมอง
เป็นไปตามดีชั่วตัวที่ครอง
มันจะสนองผลสร้างวางกฎเกณฑ์
คำสอนพระว่ากล่าวเล่ากันไว้
ว่าร่างกายคล้ายบ้านมีให้เห็น
จะสวยงามทรามชั่วที่ประเด็น
ดุจดั่งเช่นผลพวงช่วงกระทำ
ผ่องผิวพรรณนวลพักตร์ลักขณายิ่ง
ด้วยทุกสิ่งความดีที่หนุนซ้ำ
ถ้าร่างกายอัปลักษณ์จักหมองนำ
เพราะสร้างกรรมชั่วไว้ให้เกิดมี
อันวงเวียนเวียนวนปนทุกข์สุข
สิ่งแสนสนุกหม่นใจไม่เป็นที่
ร่ำรวยหรือยากจนข้นแค้นนี้
เกิดอยู่ที่ดีชั่วอย่ามัวเพลิน
การปรามาสพลาดพลั้งแห่งชีวิต
มันลิขิตปลิดปลงอย่าสรรเสริญ
หันมาสร้างความดีที่ล่วงเกิน
เป็นแนวเนินทางไว้ให้สุขใจ
เมื่อสิ้นภพจบชาติจะได้สุข
พบสิ่งสนุกแว่นแคว้นแดนสดใส
ไม่เกิดในไกลสถานอันวิไล
ลุล่วงไปในนรกหมกไหม้ตรม.
๕๕๕ แก้วประเสริฐ. ๕๕๕
หน้าส่วนตัว
1105
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
