18 กันยายน 2547 22:56 น.
แก้วประเสริฐ
อินทรีย์ห้าพาถึงซึ่งอริยะ
ดูกรสาธุชนผู้ล้ำเลิศ
สิ่งประเสริฐพ้นห่วงบ่วงกรรมนี้
เป็นเบื้องต้นหนทางอริยะสร้างมี
ล้วนเป็นที่จิตเราเฝ้าเบิกทาง
การจัดสร้างทางไปสู่นิพพาน
ทุกประการสรรธัมมะมาผสม
เพื่อน้อมนำรำลึกตรึกอารมณ์
สร้างพ้นตรมขมขื่นแห่งกายใจ
ควรคำนึงพึงคิดตรองเป็นหลัก
มาฟูมฟักกำหนดไว้ให้ผ่องใส
โดยวางกฎเกณฑ์ไว้ภายในกาย
อีกทั้งใจอย่าให้มิได้ราคิน
ยกอินทรีย์ห้ามาดูให้รู้แจ้ง
สัทธินทรีย์แหล่งศรัทธาหาทรัพย์สิน
เชื่อมั่นพระปัญญามาตั้งเป็นอาจินต์
พระองค์สิ้นอาสวะกิเลสเพศพรหมจรรย์
วิริยินทรีย์นี้เล่าเป็นเหตุไฉน
ด้วยมีใจเพียรบากบั่นหมั่นสร้างสรรค์
ละอกุศลธรรมไว้ในกุศลธรรมกัน
แล้วพยายามกั้นจนได้อินทรีย์กล้า
สตินทรีย์มีไว้ให้ใจรำลึก
ไว้ใช้ผนึกตรึกตรองคิดปรึกษา
แม้นเนิ่นนานผ่านไปทุกเวลา
ก็นำมารักษาตัวมิมั่วเลย
สมาธินทรีย์มีผลหนทางจิต
ไม่วิปริตติดอารมณ์จงนิ่งเฉย
รวมใจจิตเป็นหนึ่งที่พึงเคย
อย่าละเลยจนถึงซึ่งเอกัคคตานี้
ปัญญินทรีย์นี้สำคัญอย่างที่สุด
ใช้เป็นวิมุตติเพื่อฉุดหลุดเป็นศรี
กำหนดเกิดดับลับไปจากอินทรีย์
ใช้เป็นที่เสริมสร้างทางมรรคา
เมื่อรู้ซึ้งถึงอินทรีย์ห้าในขันธ์
ก็จักพลันสรรค์ทางให้หรรษา
รู้ชีวิตที่คิดทำแต่ก่อนมา
ทั้งโลกพาให้สุขเบิกบานใจ.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
17 กันยายน 2547 16:08 น.
แก้วประเสริฐ
ความรักของพ่อ
ด้วยเวรกรรมนำสร้างครั้งอดีต
จึงลิขิตขีดเส้นไม่เหมาะสม
สร้างชีวิตแปรผันให้พลันตรม
สุดระบมขมขื่นต้องฝืนทำ
นำกรรมสร้างมาไว้ให้ผู้เฒ่า
ถึงเรื่องราวเล่าไว้มิได้ขำ
เป็นความรักพันผูกที่ลูกระกำ
ด้วยแสนช้ำอดีตพลันหันหวนมา
ชายชราอายุถึงซึ่งแปดสิบเอ็ด
ต้องระเห็จเดินทางระหว่างวนา
หลังค่อมขาซ้ายขาดแรงไม่กังขา
ใช้เวลาล่าช้าแต่พยายาม
ทางสิบหกกิโลโอ้คุณพ่อ
ยังได้ถ่อร่างไปไม่เกรงขาม
เพื่อลูกรักจักได้อาหารในย่าม
ให้ได้ความสดชื่นระรื่นเย็น
ด้วยลูกชายที่รักจักลำบาก
สายตาพรากจากโลกมองไม่เห็น
เพียงอายุห้าสิบกว่ามาลำเค็ญ
นั่งรถเข็ญอนาถใจในโรงพยาบาล
นี่แหละหนอชีวิตคิดไม่ตก
จึงระหกผกเหินไม่ประสาน
อายุเล่าก็มากมายหลายประการ
ต้องมีอันทุกข์ยากลำบากกาย
อีกทั้งยังยากจนขุ่นแค้นนัก
อีกที่พักทรุดโทรมนักจักอาศัย
มีพริกเกลือข้าวเหนียวไม่มากมาย
ใช้เลี้ยงกายแบ่งไว้ให้ลูกกิน
อันชีวิตของพ่อมีต่อลูก
แสนพันผูกมีไว้ไม่หมดสิ้น
แม้นจะเป็นอย่างไรให้ถวิล
ย่อมรักสิ้นมิจากพรากโรยรา
นี่แหละหนอชีวิตแท้แน่ประจักษ์
จากสาร์นรักของเพื่อนเยือนส่งหา
โปรดช่วยเหลือเกื้อกูลด้วยเมตตา
ยากพรรณาท้าวความตามแก่นจริง
นามนายปันจำปาที่ปรากฏ
จ่ายเงินสดธนาคารทหารไทยทุกสิ่ง
สาขาย่อยลาดพร้าว103โน้มใจยิ่ง
เลขที่จริง108-2-09965-4 บุญมาเอย.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
(เชิญชวนร่วมสร้างทานแก่ผู้เฒ่าอายุ 81 ปี ลูกชาย อายุ 62 ปี อยู่ อ.ชาติตระการ นาย ปัน จำปา เดินทางมาเยี่ยมลูกชายป่วยด้วยโรคลมชัก ตาบอด รักษาตัว รพ.ชาติตระการกว่า 6 เดือน เมียตาปันเสียชีวิตนานแล้วอยู่คนเดียว ใช้เวลาเดินทางเยี่ยมลูกกว่า 2 ชม. คุยได้เพียง 10-20 นาที ป้อนข้าวลูกด้วยข้าวเหนียว พริกเกลือ บางครั้งเจียดเงินซื้อไก่ย่าง ทุกๆวัน ต้องรีบเดินทางกลับบ้านด้วยการเดินเท้า หลังค่อม ขาข้างซ้ายไม่มีแรง กระเผลกๆมาเยี่ยมทุกวัน หากท่านผู้มีจิตกุศลช่วยเหลือได้ตามแต่สมควรเพื่อหยั่งชีวิตของสองชีวิตพ่อลูกไว้ก็จะเป็นบุญกุศลในภพต่อๆไปและยังความปิติสุขให้ท่านในภพนี้ด้วย....แก้วประเสริฐ.)
15 กันยายน 2547 15:53 น.
แก้วประเสริฐ
เที่ยวงานวันสุกดิบ
แสงแดดจ้าพร่างรายกระจายร้อน
ลมโชยอ่อนผ่อนคลายไม่มากนัก
ความชุลมุนวุ่นวายล้วนประจักษ์
บ้างหยุดพักเช็ดเหงื่อปาดเหงื่อไคล
พรุ่งนี้หนอเป็นวันที่ขันหมาก
เขามาจากต่างแคว้นแดนอาศัย
คงสวยสดงดงามแสนวิไล
ทุกคนได้แต่งอวดทรวดทรงกัน
บรรดาแม่ครัวต่างพากันว้าวุ่น
อีกสาวรุ่นมุ่งงานที่เขาสรร
แบ่งงานที่ทำขนมต้มถั่วมัน
เพื่อใช้ปั้นสอดไส้ในการทำ
พวกหนุ่มเหน้าเคล้าคลอเฝ้าฉอเลาะ
เสียงหัวเราะเริงร่าดูน่าขำ
ฝ่ายผู้เฒ่าเมากันเป็นประจำ
เจ้าภาพพร่ำร่ำบอกเป็นแม่งาน
ภายในบ้านถูกแต่งด้วยหลากสี
เจ้าสาวที่ถือธงส่งเสียงหวาน
ยินสำเนียงหล่อนสั่งยังนอกชาน
ช่างแสนสำราญอารมณ์สมฤดี
ลมพัดเย็นเห็นตะวันลอยลับคล้อย
แสงแดดค่อยอ่อนหายได้สุขี
ฝูงนกบินกลับสู่รังหลังคีรี
เพลงมโหรีแว่วหวานกังวานดัง
เดินหลีกเลี่ยงเมียงมองหาที่หลบ
พลางค้นพบเพิงพักอยู่ด้านหลัง
ใต้ต้นไม้ใหญ่สูงเป็นแนวบัง
จึงมานั่งชมวิวเขาใกล้พนาไพร
แว่วเสียงนกกระปูดร้องปุ๊ตปู๊ด
อีการุดร้องก้องสำเนียงสนั่นไหว
เสียงก๊าก๊าพากันบินไปเร็วไว
สื่อความหมายใกล้ค่ำย่ำสนธยา
พลางหวนคำนึงพึงคิดยอกย้อน
สาวเจ้าก่อนเคยพามาหรรษา
ท่องเที่ยวไปในทุ่งพงพนา
ใต้เชิงผาขุนเขาเข้าแนวคีรี
มวลวิหคผกเหิรล่องลอยฟ้า
ท้องนภาใสสดสว่างกระจ่างศรี
รอบแนวเขาหินกรวดลวดลายมี
หลายหลากสียังเก็บเหน็บกลับไป
มาครั้งนี้ผิดแผกไม่แปลกจิต
ความเงียบสนิทกลับสนั่นหวั่นไหว
เขาคึกครื้นรื่นเริงด้วยหัวใจ
เพราะเหตุให้มีงานวันมงคล
สุริยันพลันลับเบื้องหลังเขา
ความมืดเข้าขัดอารมณ์จนสับสน
ความหนาวเย็นแผ่ไปใจเวียนวน
ไม่อยากพ้นเพิงพักชักอาวรณ์
โคมเจ้าพายุสาดสว่างกระจ่างฟ้า
บนเรือนจ้าคลาคล่ำร่ำเสียงอ้อน
ด้วยบทเพลงอีแซวแว่วเป็นตอน
ใจสะท้อนจำต้องหวนทวนกลับคืน.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
13 กันยายน 2547 11:53 น.
แก้วประเสริฐ
อรหันต์นิพพานเป็นไฉน
ดูกรสาธุชนผู้ประเสริฐ
ธรรมเลอเลิศกล่าวถึงซึ่งขันธ์ห้า
อุปาทานพลันบังเกิดในกายา
ล้วนแต่พามาให้หลงใหลกาย
ด้วยรูปรสกลิ่นเสียงโผฏฐัพพะ
ที่มันจะกระทำกรรมเกิดได้
จักษุหูจมูกลิ้นและกายใจ
เป็นเหตุให้ได้กำหนัดสู่กาล
อุปาทานขันธ์นั้นเป็นบ่วงห่วงผูกมัด
คล้องหมู่สัตว์จัดว่ายในสังขาร
สังสารวัฏพลัดพรากล้วนลนลาน
เป็นเหตุกั้นพระนิพพานมิพานพบ
ปิดความดีทำไว้ไม่ได้อรหันต์
อวิชชามันสร้างสรรค์มิบรรจบ
ล้วนหลอกหลอนสิ่งดีมีจนครบ
ยกเว้นพบลบชั่วพ้นห่างไกล
หากสาธุชนใดได้รู้แจ้ง
รู้เหตุแห่งเกิดดับดับเสียได้
คุณโทษอุบายเครื่องสลัดมัดจิตใจ
แล้วทำลายยึดมั่นอันสับสน
สิ้นแล้วสิ่งผูกมัดรัดรึงจิต
ที่มาผลิตปิดบังสร้างกุศล
ละสิ้นมิเหลือใยไร้กังวล
เบื่อหน่ายจนเจนจบพบอรหันต์
นิพพานนั้นพลันบังเกิดแจ่มแจ้ง
จักแสดงแสงอมตะละสังขาร
สู่สถานสุขสงบหมดจดในนิพพาน
หมดสิ้นกาลเวียนว่ายในภพภูมิ
ด้วยผลบุญหนุนเกื้อเมื่อวิสัชนา
ขอปัญญาสมาธิศีลพร้อมสุขุม
จงบังเกิดแก่สัตว์ในไตรภูมิ
เป็นกองสุมให้บุญเกื้อเพื่อพ้นกรรม.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
10 กันยายน 2547 14:02 น.
แก้วประเสริฐ
ลมหวนชวนฝันรัญจวน
ลมอึงคะนึงพึงโหมโถมกระหน่ำ
ฟ้าครวญคร่ำร่ำร้องก้องเวหา
ใบไม้แห้งลอยระบัดพัดไปมา
กิ่งต้นหว้าสั่นไหวไกวโอนเอน
เหล่าแมกไม้ใบหญ้าให้เอนลู่
สายฝนพรูสู่พื้นสาดกระเซ็น
วิชชุผ่าฟ้าฟาดต้นขาดกระเด็น
มองจนเห็นรอยแยกแตกเป็นทาง
ก่อนครานั้นเคยนั่งใต้ต้นหว้า
นัดกานดามาพบจวบฟ้าสาง
ต่างชวนมองแสงจันทร์อันพล่าจาง
ดาราสว่างแสงสีที่งามตา
ผีพุ่งใต้ให้ตกเป็นทิวแถว
สุดปลายแนวชายทุ่งยากมุ่งหา
เคยหยอกเย้าเปรียบตัวยั่วกานดา
วันข้างหน้าอาจพรากต้องจากกัน
ไม่คิดเลยเคยเฝ้าเย้าหยอกล้อ
ล้วนจะก่อเป็นจริงสิ่งโศกศัลย์
ต้องมาพรากจากไปแสนจาบัลย์
ต้นหว้านั้นมาพรากพลันจากไป
ยืนรำพึงถึงความหลังครั้งก่อน
สุดสะท้อนดวงหทัยให้หวั่นไหว
ภาพความหลังครั้งเก่าซึ้งในใจ
โอ้เหตุไฉนต้นหว้าคนมาจร
ต่อไปนี้ใครเล่าเฝ้าส่งเสียง
ด้วยสำเนียงหวานแว่วแผ่วอักษร
บอกช่วยเก็บลูกหว้าให้บังอร
ทุกขั้นตอนอ้อนวอนสุดน่าดู
อนิจจานี่นะหรือคือชีวิต
เมื่อมาคิดจิตใจให้อดสู
วิบากกรรมทำไว้แก่ยอดพธู
หวนคิดดูรู้แจ้งแล้วเห็นกระจ่าง
ว่าทุกอย่างในโลกล้วนจบสิ้น
ส่งให้ผลินอนัตตามานำทาง
แล้วค่อยร้างห่างหายจนวายวาง
ดุจดั่งสร้างทางไว้ค่อยทำลาย
ขยับผ้ากาสาวพัตรรัดกายแน่น
นำบาตรแขวนคล้องไหล่มิให้หาย
แผ่เมตตาผลานิสงส์สัตว์ทั้งหลาย
ให้ได้คลายหน่ายทุกข์สุขตามมา
ยกกลดได้ใส่บ่าออกเดินจาก
ยกสิ่งพรากจากไปปลงแล้วหนา
จิตหมายมุ่งพุ่งตรงยังพงพนา
ลับสายตาอาทิตย์คล้อยลอยลับไป.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
หน้าส่วนตัว
784
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
