9 มีนาคม 2548 01:38 น.
แก้วประเสริฐ
ลิขิตจิตพร่ำเพ้อ
..๏เฝ้าหวนคิดจิตกวัด............แรงโน้มมัดรัดรึงฝัน
พิศเพ่งชวนผูกพัน.................สุดซาบซ่านวันรอคอย
..๏แว่วหวานแผ่วใจหวน........ แสนปั่นป่วนชวนตาลอย
เขาหลอกมาใช้สอย................ดวงใจน้อยพลอยระทม ฯ
..๏ลมเอ๋ยเคยโชยพลิ้ว............ไยโกรธกริ้วมิพลิ้วลม
แรงรักหักใจชม.......................แสนขื่นขมปมรักลวง
..๏หวิวหวิวเกิดในอก............... แสนวิตกจนหนักทรวง
นึกถึงความเฝ้าหวง...................ล้วนเป็นบ่วงรัดรึงใจ ฯ
..๏รักเขาเฝ้าโหยหวน...............สิ่งนั้นล้วนมักหมองไหม้
เกิดก่อคิดจากไป......................เหมือนห่วงไซร้ช่างยากเย็น
..๏ค่ำเช้าอยากแลหน้า...............สู้อุตส่าห์ฝ่ายากเข็ญ
พักตร์เจ้าเพียงแลเห็น...............ชื่นใจเช่นมองแสงโสม ฯ
..๏ราตรีนี้แสนสุขนัก................. สุดที่รักยากเล้าโลม
อดทนแม้นชโลม........................ดุจดั่งโสมต้องเมฆา
..๏จำพรากจากร้าวรอน...............ช่างสะท้อนมินำพา
ล้วนแล้วแต่วาสนา.......................จะนำมาพาภิรมย์ ฯ
..๏ขมขื่นจำใจพราก.....................แม้นแสนยากก็จักทน
สุดแสนแน่นดวงกมล...................หนีไม่พ้นคนก่อเวร
..๏บ่วงนี้มีคนจ้อง..........................เขาป่าวร้องต้องหลีกเร้น
หวนไห้แม้ลำเค็ญ.........................ขอหนีเร้นหลบซ่อนกาย ฯ
..๏ก่อเกิดด้วยความรัก...................อนาถนักต้องร้างมลาย
ทนสู้มิล่วงกราย..............................เหลือเพียงสลายใจหมองช้ำ
..๏นี่หรือคือรักช้ำ.......................... สุดระกำแสนลึกล้ำ
สาวเจ้าช่างสุดทำ............................เบนเบี่ยงนำน้ำใจหญิง ฯ
..๏วันนี้ชายหมองไหม้......................ดุจดั่งไร้หัวใจสิงห์
วันหนึ่งจะเอนอิง...............................เหลือแต่สิ่งให้หวนครวญ
..๏วันหน้าจะกำสรวล.........................สิ่งที่ล้วนชวนปั่นป่วน
แล้วเจ้าจะนึกทวน.............................แสนรัญจวนนึกถึงชาย.๚ะ๛
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
7 มีนาคม 2548 11:59 น.
แก้วประเสริฐ
จำใจจำจากจำจร
..๏จำพรากจากมิ่งน้อง ฤทัยครวญ
รูปเสน่ห์พักตร์นางนวล ยิ่งแท้
สุดป่วนฤดีครวญหวน จากแม่ จริงนา
ปรางค์ผ่องหอมอวลแล้ เร่งเร้าอารมณ์ปอง ฯ
สุดแสนเป็นห่วงให้ หวนกลับ
ยากที่จะแลลับ แท่นน้อง
สองกรทาบปทุมกลับ ไหวสั่น เจียวแม่
ใจยิ่งแสนครวญร้อง เยี่ยมเคล้าหาเรียม ฯ
สมปองเลิกแม่เปลื้อง เปิดพก เจ้าเอย
รัญจวนออกบอกยก แยกได้
สองฟากแล่งลานตก แตกออก อรแม่
แขนพี่ฝากหนึ่งไว้ แนบเนื้อนวลสงวน ฯ
โอบกอดกรกุมเกื้อ นวลนาง
สองแขนใฝ่ยอดปรางค์ แน่นแท้
นาบเนาเร่ารุกตาราง หับที่ ไว้แม่
หวานที่จุนเจือแปล้ เร่าร้อนการณรงค์
กายทรุดเคียงนั่งข้าง บรรจถรณ์ แม่เอย
บรรจงพิศจิตอาวรณ์ ลอบกล้ำ
จำใจจำจากจร โฉมแม่ ลาไป
สวาทที่บรรจงล้ำ แนบเนื้อเรียมสงวน
โฉมอนงค์ขอฝากฟ้า พระอุมา
เกรงเทพไท้เทวา ลอบกล้ำ
พระธรณีทรงฤทธา จงช่วย ดูแล
พระพายช่วยหากชอกช้ำ ฤาแจ้งสรวงสวรรค์ ฯ
จำใจจากแน่งน้อง ลาไกล
สุดห่วงแสนอาลัย บ่วงเหย้า
มาดหากพี่คลาดภัย จักสู่ หับนาง
พลันลาจุมพิตเคล้า สู่เข้าเวชยนต์ ฯ
กัมปนาทฟาดสู่ฟ้า สะเทือนพรหม
มวลหมู่เทพลอยลม ทั่วด้าว
พยุหะศัตราวุธพรม แสงเปล่ง รัศมีพราย
สุริเยศห่อนรอนร้าว หลบเข้าเมฆินทร์ ๚ะ๛
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
6 มีนาคม 2548 11:20 น.
แก้วประเสริฐ
รักแรกเริ่มเริ่มแรกรัก
รักแรกเริ่มเริ่มแรกรักมักจักแจ้ง
ล้วนแอบแฝงแฝงแอบล้วนชวนหวามหวาน
สู่ความหลังหลังความสู่สู้เบิกบาน
เหมือนสืบสานสานสืบเหมือนเตือนค่อยรัก
คลุกเคล้าคลอคลอเคล้าคลุกปลูกใจฝัง
สิ่งที่หวังหวังที่สิ่งยิ่งมาประจักษ์
เข้าพันผูกผูกพันเข้าเย้ายิ่งนัก
แล้วฟูมฟักฟักฟูมแล้วแก้วกานดา
ดุจมาลีงามงามมาลีดุจผุดผาดสวรรค์
ช่างเฉิดฉันท์ฉันท์เฉิดช่างวางสุดหน้า
รวยหอมกลิ่นกลิ่นหอมรวยด้วยราคา
สูงศักดิ์ค่าค่าศักดิ์สูงรุ้งแสงตะวัน
รำพึงคิดคิดรำพึงถึงโหยหวน
แสนปั่นป่วนป่วนปั่นแสนแน่นอกฉัน
รอวันเวลาเวลาวันรอขอฉับพลัน
สิ่งสร้างนั้นนั้นสร้างสิ่งยิ่งจริงใจ
สวยทั้งรูปรูปทั้งสวยด้วยใจจิต
กายพินิจจิตจิตพินิจกายคล้ายหวั่นไหว
สุดสะท้านใจใจสะท้านสุดผุดภายใน
หลงรูปไซร้ไซร้รูปหลงตรงรักภาพ
ยิ้มให้ตัวตัวให้ยิ้มพริ้มเฝ้าพักตร์
หวนความรักรักความหวนล้วนชวนปลาบ
สุขใจแสนแสนใจสุขทุกข์ราบคาบ
ซึ้งใจวาบวาบใจซึ้งตรึงทรวงหทัย
กอดรูปไว้ไว้รูปกอดพลอดออดอ้อน
พริ้มพักตร์ตอนตอนพักตร์พริ้มยิ้มแจ่มใส
เคล้าคลึงนาบนาบคลึงเคล้าเร้าในใจ
แสนหวั่นไหวไหวหวั่นแสนแล่นอารมณ์
พลันชื่นจิตจิตชื่นพลันนั้นเวิ้งว้าง
มองแนวทางทางแนวมองปองสู่สม
ตรึงความรักรักความตรึงถึงหวังชม
เคล้าคลึงปมปมคลึงเคล้าเฝ้าเร้าฤดี.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
4 มีนาคม 2548 16:59 น.
แก้วประเสริฐ
ฝันเฟื่องเมืองแก้ว
..๏วิมานแก้วแพรวเพริศพริ้ง แพรวพรรณ
สุริเยศส่องสาดทวารบาน เจิดจ้า
เทพอัปสรล่องลอยผ่าน งามอร่าม จริงแฮ
แวดวงล้อมรถแก้ว เพริศแพร้วพรรณราย ฯ
แสงทองฉาบส่องฟ้า งามตา
ธวัชที่ปลิวไสวมา เด่นหล้า
มวลเหล่าเทพอาชา เริงร่า ลอยลม
เสียงปี่มโหรีเสนาะฟ้า มุ่งหน้าวิมานสรวง ฯ
ล่วงรโหฐานผ่านหน้า ปางบรรพ์
นบนอบองค์เทวัญ ขวัญฟ้า
ทรงพระเกษมสำราญ สดชื่น ฤทัยแฮ
อัครเอกแสนเจิดจ้า แซ่ซ้องดาวดึงส์ ฯ
องค์อินทร์ทิพย์ราชเจ้า ทรงธรรม์
ทรงแต่งองค์แพรวพรรณ อร่ามหล้า
กรกุมวชิราวุธพลัน พระขรรค์ ฤทธิ์ทา
ทรงฤทธิ์บันเจิดจ้า ย่างเยื้องรถทรง ฯ
อัครสี่องค์ทรงพริ้ง วิลาวัณย์
แนบกล่อมจอมเทวัญ เบิ่งฟ้า
มโหรีปี่เสนาะพลัน เสียงแว่ว เกรียงไกร
สำเนียงเกริกสุดหล้า ฟากฟ้าแมนสรวง ฯ
พลิ้วผ่องล่องลอยฟ้า เมฆินทร์
รถเลื่อมพรายโบยบิน สว่างจ้า
สามภพปองใฝ่ถวิล ยลยิ่ง เจียวนา
เทพผ่องงามเกริกฟ้า แซ่ซ้องสรรเสริญ๚ะ๛
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
2 มีนาคม 2548 17:14 น.
แก้วประเสริฐ
ณ ราตรีหนึ่ง
ยามราตรีมีแสงดาวสะพราวพรั่ง
หยาดน้ำค้างพร่างพรมบ่มใจฉัน
คิดถึงวันเก่าก่อนเฝ้าผูกพัน
ช่างกระสันยิ่งซึ้งติดตรึงตรา
โสมเอ๋ยช่างสะพร่างพรายสีแสง
เสมือนมาแกล้งรอนร้าวเฝ้าฝันหา
ยิ่งคะนึงพึงประหวัดมัดวิญญาณ์
โอ้เสน่หาแก้วกานดามาร้าวราน
สะท้านทรวงบ่วงลึกนึกถึงฟ้า
ราตรีพากระจ่างสร้างเสกสรร
ทั้งดวงดาวเรียงรายนับหมื่นพัน
ยังมีวันลับสว่างพร่างอารมณ์
พุทธะสัจจะวาจาท่านว่าไว้
สัตว์ทั้งหลายในภพนี้ที่สู่สม
มีเวรกรรมหนุนนำดั่งโคลนตม
หากได้บ่มข่มด้วยศีลสิ่งเจริญ
ธรรมนั้นหนอดูไปในธรรมชาติ
ช่างประหลาดเกิดดับมินับเขิน
วกเวียนวนวุ่นวายเวิ้งเว้าเกิน
หลงเพลิดเพลินเกิดจุติเข้าครอบงำ
สะท้อนทรวงห้วงลึกตรึกคำสอน
สุดร้าวรอนห่อนฤทัยคล้ายห่วงซ้ำ
หรือเวรกรรมมาพรากลากความจำ
ความชอกช้ำบั่นสลายจิตใจเรา
หันหวนพิจารณาหามวลเหตุ
ล้วนก่อเจตจำนงหลงเพ้อเขลา
เพราะโมหะพาไปให้มัวเมา
อีกทั้งเขาตัวเราเฝ้ารัญจวน
นี่แหละหนอธรรมชาติของมนุษย์
ยากจะฉุดหยุดสร้างล้างกำสรวล
เกิดเป็นบ่อเวรกรรมกระหน่ำรวน
เฝ้าโศกครวญหวนหาแต่อาลัย
พึงพินิจจิตสล้างกระจ่างฟ้า
กอบเมฆามาบังนภามิสดใส
ความสว่างถูกปิดกั้นพลันเปลี่ยนไป
สิ่งทั้งหลายจึงทราบเหตุเจตจำนง
ความเปลี่ยนแปลงไปในสังสารวัฏ
บ่งบอกชัดเป็นไปได้สมประสงค์
จิตซาบซ่านอ้าองค์พระพุทธองค์
พระผู้ทรงมีปัญญาวิสุทธิคุณ
เดือนดาราล่องลอยคล้อยจับขอบ
สิ่งรายรอบลับไปไม่เกื้อหนุน
ดุจหทัยคนว่างไว้ไร้ผลบุญ
ยากการุนหมุนกลับเหมือนลับดาว.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
หน้าส่วนตัว
5942
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
