24 กรกฎาคม 2548 09:40 น.
แก้วประเสริฐ
ความหลง-รัก-ใคร่
หญิงชายใดไหนเล่าเข้าใจรัก
มักฟูมฟักสิ่งใคร่จนไหลหลง
โดยรูปร่างน่าตามาพะวง
สร้างเค้าโครงบ่งบอกหลอกตนเอง
สิ่งเหล่านี้นี่ล้วนละเอียดอ่อน
วางขั้นตอนไว้เฉพาะที่เหมาะเหม็ง
เหมือนตัวโน๊ตสร้างมาคราบรรเลง
เป็นบทเพลงครื้นเครงวังเวงใจ
หากคนเล่นมิเป็นเช่นตาบอด
มักจะพรอดเพ้อสิ่งแอบอิงไว้
เฝ้าลูบคลำโลมเร้าคลึงเคล้าไป
ในสิ่งวิไลเกิดเศร้าเฝ้าโศกา
นี่แหละหนาความรักมักหวนเข้า
หากยังเฝ้าใฝ่พะวงแลหลงหา
จะก่อเกิดกระแสไปคล้ายมายา
ด้วยสิเน่หานำมาพาหลงทาง
จงใคร่ครวญด่วนคิดพินิจเถิด
ค้นดีเลิศเลวร้ายมาสะสาง
ทำใจนี้วางไว้ให้เป็นกลาง
ทั้งสองข้างชั่งดูดุจครูเรา
หากยังติดใฝ่พะวงด้วยสงสัย
อย่าอาลัยถอยหลังเหตุครั้งเก่า
ดูอีกครั้งเบื้องหลังดุจดั่งเงา
แล้วนำเข้าพิจารณามาไตร่ตรอง
มิแน่ใจจงใช้ปัญญาคิด
อย่าหลงผิดติดสิ่งที่เฝ้าสนอง
โดยปล่อยใจระเริงเหลิงลำพอง
สิ่งมัวหมองทำเอาเศร้าตัวเอง
บทรักจงหมั่นแยกจำแนกนะ
แล้วชำระใจให้กระฉับกระเฉง
เฝ้าตรวจตรองหมั่นดูจะรู้เอง
อย่านึกเกรงสิ่งหลังคิดหวังมัน
เรื่องนี้ต้องทบทวนสิ่งควรรัก
รู้ประจักษ์ในใจมิให้กระสัน
รู้เข้าใจเห็นใจมาผูกพัน
ทุกสิ่งนั้นช่วยกันสร้างชีวี
สร้างซึ้งใจให้เกียรติควรยกย่อง
พร้อมสนองช่วยเหลือเกื้อศักดิ์ศรี
เป็นห่วงใยอาทรตอนยากมี
ปันสิ่งที่ความสุขหากทุกข์มา
ช่วยกอบกู้สู้ชีวิตมิคิดหนี
แล้วยอมพลีสิ่งที่ปรารถนา
เพื่อความสุขทั้งสองปองปรีดา
ร่วมเสน่หาด้วยหัวใจไร้สิ่งใด
หญิงชายใดไร้สังกัดกำจัดหนี
ร่วมชีวีสร้างสรรค์บันเจิดใส
ผนึกกำลังเราสองประคองใจ
สิ่งไฉไลบังเกิดเลิศเทียมทาน.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
19 กรกฎาคม 2548 11:31 น.
แก้วประเสริฐ
ศาลารักพักใจ
เพียงมองสารให้พินิจด้วยจิตหลง
ความพะวงเพียงเห็นลายมือเจ้า
นำมาแนบทรวงไว้ปลื้มใจเรา
ปองหัตถ์เงาแทนเสน่หาแม่ยาใจ
นี่แหละหนอความรักประจักษ์ยิ่ง
ใจระวิงดุจผีสิงเข้าอาศัย
ยังหวั่นหวาดในความอยู่ร่ำไป
เป็นอย่างไรคิดใคร่ได้ทัศนา
จากวันเดือนปีแรมเฝ้าแซมจิต
จากความคิดครุ่นครวญใฝ่ล้วนหา
จากเวลาน้อยนิดด้วยติดตา
จากเสน่หานงลักษณ์มักเฝ้าคอย
ศาลาน้อยคอยรักพักแล้วหรือ
เพียงยึดถือนวลนางตาละห้อย
เคยนั่งชมเดือนดาวคราวล่องลอย
ชี้ชวนร้อยคำกลอนผ่อนอารมณ์
เมื่อนางนวลแลเลือนเหมือนดาวตก
สะท้อนอกนั่งคอยเจ้าเคล้าสุขสม
เฝ้านับดาวบนท้องฟ้าที่ปรารมภ์
จนล่วงจมนางมิมายามข้าเยือน
บัดนี้เล่าเห็นสารพลันหวนคิด
แปลกอยู่นิดผิดธรรมดามิเหมือน
สีชมพูหัวใจดูเป็นคู่เตือน
สั่นสะเทือนเหมือนลางขั้นกลางใจ
ศาลาเอ๋ยเคยรักและพักจิต
เคยพินิจวงพักตร์แสนสดใส
บัดนี้มองซองน้อยละห้อยไป
เป็นอย่างไรใจเราเฝ้าอาวรณ์
เปิดซองดูแลซึ้งตลึงเหงา
ความโศกเศร้าเข้าประดุงพุ่งสะท้อน
สะท้านห้วงดวงจิตแทบขาดตอน
โอ้ละครบทรักจักเลือนลา
ยิ้มให้ตัวมองศาลาฟ้าบรรเจิด
รักถูกเปิดเผยแล้วนะเสน่หา
แม้นตัวเราเฝ้าคอยตามเวลา
คิดเสียว่ารักเขาเฝ้าคนเดียว
นั่งชมเดือนแลดาวสกาวฟ้า
ท้องนภาแลสดใสสักประเดี๋ยว
ก้อนเมฆน้อยบังดาวเหงาจริงเจียว
อยู่คนเดียวดูดาวตกเหมือนอกตรม
พรุ่งนี้หนอวรรษามาเยือนถิ่น
นกโบยบินจับคู่ดูเหมาะสม
หักใจแล้วแคล้วคลาดจากอารมณ์
มุ่งอาศรมทำบุญล้างชะระใจ
ภาคอีสานดินแดนแคว้นธรรมะ
ทิ้งราคะล้างจิตให้สดใส
มุ่งสู่ถิ่นจรรโลงโปร่งข้างใน
ทำบุญไปใส่กุศลสร้างผลบุญ.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
18 กรกฎาคม 2548 10:30 น.
แก้วประเสริฐ
*เสียงครวญล้วนตราตรึง*
..๏อกเอ๋ยช่างชอกช้ำน้ำใจนาง
ลิดเยื่อใยจนบางเสียแน่แล้ว
บาศก์รักบ่วงเคยวางสุดจางแผ่ว
สิ่งใหม่แพร้วเพริศพริ้งละทิ้งหาย ๚ะ๛
*****************************
..๏อกเอ๋ยช่างชอกช้ำ ใจนาง
ลิดเยื่อใยจนบาง แน่แล้ว
บาศก์รักบ่วงเคยวาง จางแผ่ว ลงฤา
สิ่งใหม่งามเพริศแพร้ว แม่พลิ้วเลือนหาย ๚
สำเนียงเคยแผ่วพริ้ง หวานเตือน
รักส่งมอบลางเลือน ยิ่งแท้
มองภาพที่แขวนเยือน ฝังมั่น ฤทัยเฮย
ไหวหวั่นมองหวนแม้ ตั่งเต้าเคยสนอง ๚
หวนคิดอดีตผ่านพ้น ใจจำ
มือสั่นบนภาพคลำ ลูบไล้
เคยแนบก่อลำนำ สอดเกี่ยว รักแฮ
สองร่างกอดอิงไว้ เริ่มสร้างทางสวรรค์ ๚
บัวงามโดดเด่นสล้าง แสงจันทร์
กลมดั่งรัชนีวัณ ส่องจ้า
แนบสนิทผ่องอนันต์ ขาวฉ่ำ งามเฮย
ภูเขาเด่นยังอ่อนล้า ดั่งฟ้าโลมสนอง ๚
บรรจงวางยอดภูฟ้า ประทาน
ลูบผ่านสุดประมาณ ดีดดิ้น
สำเนียงแผ่วนงคราญ หวานฉ่ำ โสตแฮ
อกพี่มิเลือนสิ้น ใฝ่น้องครองจันทร์ ๚
สอดลงรักใส่ไว้ ฝากจำ
วายุส่งแรงหนุนนำ ยอดหญ้า
ไหวเอนล่วงลงขนำ ฝนพร่าง กลางแฮ
หวิวสั่นเทลงหล้า เหม่อฟ้าคราสนอง ๚
เพลงรักเราใช่ลี้ จากจร
ยามส่งยังบังอร ผ่านแพร้ว
หวนกลับเมื่อสายสมร ยังกรุ่น สนองเฮย
ยากที่จะลืมแล้ว สู่น้องปองสมร ๚
นกกลางคืนแผ่วร้อง เสียงกัน
ถวิลส่งดวงจิตพลัน ห่อแห้ว
ยากคืนสู่ความฝัน ตัวพี่ โหยฤา
คิดใฝ่หวนกลับแล้ว แว่นฟ้าจางหาย ๚
เปรียบหญิงใดดั่งเจ้า หามี จริงเฮย
ยามร่วมเรียงเปรมปรีดิ์ ยิ่งแท้
อวบอัดส่งสองปลี แนบแน่น สนิทแฮ
รักที่มอบเต็มแปล้ แน่แท้มิเหมือน ๚
จืดจางรักพ่ายแพ้ หวนมา หับนา
ตัวพี่ยังคอยเวลา ใฝ่เจ้า
อิงแอบสิ่งปรารถนา ปองมั่น จริงแฮ
ยากมุ่งโหมโลมเร้า แด่น้องสายสมร ๚
อุษาสางสว่างแล้ว แนวพันธุ์ ผกาเอย
หับที่หวังคืนพลัน รกร้าง
ยืนคอยแม่จอมขวัญ โดดเดี่ยว เดียวฤา
อกนี่ดูเวิ้งว้าง แน่แล้วใจเอ๋ย ๚
หลับตาลงส่งไว้ เพียงภวังค์
นกที่เคยทำรัง แว่วไซร้
นึกถึงสิ่งหนหลัง จิตกร่อน จางแฮ
มันกู่เสียงรักไว้ สู่ข้าใจหมอง ๚
นางเอยใยผ่านพลิ้ว ลอยลม
เมื่อไหร่หนอภิรมย์ ผ่องแผ้ว
ดอกรักที่เคยชม หดเหี่ยว จริงนา
มาพล่ารักเพริศแพร้ว ล่วงแล้วแนวสลาย ๚
หับรักถูกทอดทิ้ง โรยลา
ทุกสิ่งสลายตามเวลา สู่ร้าง
สิ้นชีพด่วนโหยหา ลับล่วง ลงเฮย
เหลือสิ่งเพียงยกอ้าง แต่ครั้งหนหลัง ๚ะ๛
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
16 กรกฎาคม 2548 14:54 น.
แก้วประเสริฐ
*ครวญคร่ำฤาพร่ำรัก*
..๏มธุรสใดไหนเล่าล้ำเกินนาง
ยามเอื้อนเอ่ยสองแก้มปรางค์ซ่านไว้
ดูเอมอิ่มฤทัยวางผ่านห้วงดวงใจ
ดั่งหทัยทิพย์ชโลมไล้เกษมศานต์๚ะ๛
..๏มธุรสใดไหนเล่าล้ำ เกินนาง
ยามเอ่ยวจีนวลปรางค์ ซ่านไว้
ดูเอมอิ่มฤทัยวาง เคียงแม่ จริงนา
ดุจดั่งทิพย์ชโลมไล้ พี่นี้เกษมศานต์ ๚
เดือนดาวพราวพร่างฟ้า ราตรี
จิตใฝ่ปองเปรมปรีดิ์ นิ่มน้อง
ช่อผกากลิ่นมาลี หวนใฝ่ นางเฮย
รสซ่านคำหวานต้อง พร่ำเพ้อละเมอหา๚
ราตรีกาลนี่นี้ รัชนี
สกาวส่องแสงนวลฉวี ยิ่งแท้
คำเปรียบเอ่ยของวจี ซาบซ่าน อกเอย
ฝันใฝ่อยากยินแม้ ร่ายถ้อยคำโคลง๚
รักน้องมอบพี่นี้ เผยคำ
สุดซ่านฝังใจจำ ร่ำร้อง
อกไหวหวั่นพึมพรำ ใจพล่าน จริงแฮ
ดุจดั่งระฆังทองก้อง แผ่วล้ำคนึงหวน ๚
ลมโชยพัดผ่านล้ำ ทรวงใน
หวีดแว่วใบไผ่ไหว พฤกษ์ก้อง
นวลจันทร์ส่องแวดไพร สวยอร่าม งามเฮย
นกค่ำแผดเสียงร้อง ดั่งข้าครวญนาง ๚
อกเอ๋ยช่างอ่อนล้า ไฉนดี
ไหวหวั่นคำหวานมี มอบให้
เหลือเพียงแต่คำวจี ฉาบสู่ ใจฤา
สุดพี่จะแบกไว้ หากน้องมิหวน ๚
รักเอยเคยหวานล้ำ ฉ่ำกมล
ทรวงพี่แนบนฤมล คลั่งไคล้
พลอดรักเอ่ยเวียนวน จนแม่ หลับนา
แขนที่สอดรองไว้ ไม่กล้าถอดถอน ๚
จวบแสงทองฉาบฟ้า ขอบทาง
ยากที่เห็นนวลปรางค์ แน่แล้ว
เหลือเพียงแต่เงาวาง ฝากกรุ่น ภวังค์ฤา
คำที่หวานปานแก้ว ผ่านแล้วแลหาย ๚ะ๛
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
15 กรกฎาคม 2548 11:55 น.
แก้วประเสริฐ
วัยเอ๊าะเพาะเรียน
โลกหมุนเวียนเปลี่ยนวนคนที่สร้าง
จัดแนววางสิ่งแปลกใหม่ไร้ศักดิ์ศรี
นำของนอกเข้ามาไว้สร้างราคี
กลับเป็นที่ยินดีนิยมชมนิจสิน
ประเพณีไทยเก่าเขาเฝ้าถนอม
สู้เก็บออมค้นหาไว้ละลายสิ้น
การแต่งกายปกคลุมเป็นอาจินต์
ดูโบยบินสิ้นสลายมลายตาม
อีกมารยาทเก่านิยมนบนอบไหว้
บัดนี้ไซร้เลือนหายมิเกรงขาม
มิรู้จักเด็กผู้ใหญ่เข้าคุกคาม
มายาททรามสิ้นดีมีทั่วไป
เด็กวัยเอ๊าะเพาะพันธุ์ถูกสรรสร้าง
ช่างอ้างว้างเสื้อผ้าสุดหาใส่
สิ่งห่อหุ้มปทุมมาลย์อันไฉไล
เสมือนจะไร้หมดสิ้นทั้งอินทรีย์
ทั้งหมกมุ่นกามกีฬาพาสรรเสริญ
ว่าเพลิดเพลินสร้างใจให้เกษมศรี
ร่วมเพาะพันธุ์ดั่งสัตว์ลืมประเพณี
วัดกันที่ใบหน้าและท่าทาง
การศึกษามิพากเพียรร่ำเรียนอ่าน
เข้าระรานเกเรเพื่อนจนหม่นหมาง
เที่ยวตามห้างสรรพสินค้ามิละวาง
จัดคู่สร้างบ้างจูบกันนั้นมิอาย
ด้านครูอาจารย์นั้นเล่าเฝ้ากังขา
กลัวบิดรมารดาจะมาสลาย
ใช้อำนาจนอกวิถีมีทำลาย
จนกลับกลายส่งเสริมเพิ่มเพาะพันธุ์
ลูกที่เกิดมายากหาพ่อแม่
คนเหลียวแลแน่ใจไม่เกษมสันต์
บ้างทำลายหน่อเนื้อที่เอื้อกัน
ส่งผลนั้นเสื่อมเสียวงศ์ประเพณี
โปรดไตร่ตรองหันมองดูนักนิด
ดูชีวิตเด็กน้อยเราไม่เกษมศรี
เพราะขาดการให้เวลาเท่าที่มี
ล้วนเป็นที่พ่อแม่ตามใจเขา
พอพลาดพลั้งไปกับได้การดุด่า
สร้างคุณค่าที่ผิดจิตร้อนเร่า
เป็นรอยบาปฝังลึกผนึกเอา
พอจะเข้าแก้ไขก็สายไป
ชาติก็สิ้นดินก็จมลงมืดมิด
เยาวชนติดมัวเมาเอานิสัย
ทำแต่ใจตัวเองมิเกรงใจ
ช่างขาดไร้อบรมบ่มแนวทาง
ความผิดถูกชั่วดีเท่าที่เห็น
ล้วนเป็นเช่นเด่นชัดมิสะสาง
เกิดเป็นพันธุ์วัยเอ๊าะที่เปราะบาง
อิสระเสรีสร้างในขั้วหัวใจฤา.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
หน้าส่วนตัว
1043
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
