12 เมษายน 2551 13:31 น.
แก้วประเสริฐ
** สงกรานต์ **
ประวัติศาสตร์ชาติไทยได้จารึก
สิบสามตรึกเมษาตราปีใหม่
เพื่อรำลึกนึกบุญคุณเกรียงไกร
มวลผู้ใหญ่เกื้อหนุนค้ำจุนเจือ
จัดงานบุญน้อมนำพุทธศาสตร์
ฉลองพระบาทกษัตริย์เจ้าล้วนเฝ้าเผื่อ
บิดรมารดาอาจารย์สรรค์เหลือเฟือ
คุณกอบเกื้อเอื้อสอนศิลป์วิชาการ
กุศโลบายมอบไว้ผันคลายร้อน
ยามพักผ่อนสงกรานต์นั้นประสาน
อาศัยน้ำเย็นเป็นสื่อการทำงาน
เชื่อมสรรค์ผ่านชุ่มชื่นระรื่นใจ
ล้วนเข้าวัดทำบุญเพื่อหนุนเกื้อ
แล้วแผ่เจือวิญญาณอันสิ้นสลาย
สรงน้ำพระพุทธรูปสงฆ์ผ่อนคลาย
กรรมทั้งหลายลดอกุศลดลนำทาง
เสร็จสรรพแล้วรดน้ำขอพรผู้ใหญ่
บิดรมารดาให้ทางวางสิ่งสร้าง
สรรพสิริมงคลชีวิตลิขิตทาง
แนวกระจ่างสร้างไว้ในแนวเดิน
บ้างไปทำบุญกุศลทั้งเก้าวัด
หรือก็จัดงานกลางพลางสรรเสริญ
ถึงบุญคุณน้อยใหญ่ได้ล่วงเกิน
เพราะใจเพลินขออภัยให้เมตตา
เข้าเยี่ยมญาติสนิทมิตรสหาย
มิได้กรายเยี่ยมเยียนเพียรใฝ่หา
เข้ารดน้ำดำหัวสนานกันเฮฮา
ชื่นฉ่ำอุราธรรมเนียมประเพณี
นี่คืออุบายโบราณท่านจัดไว้
เพื่อจะได้ผูกมัดจัดเกษมศรี
ให้ปรองดองรักใคร่ในไมตรี
ผ่านกาลปีศักราชปัจจุบัน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
10 เมษายน 2551 10:19 น.
แก้วประเสริฐ
** ประหนึ่งฟ้าลิขิต **
พริ้มลาวัณย์ม่านผกานภาใส
หอมพิไรในกลิ่นโชยปรารถนา
อิ่มเอมจิตเปรมฤทัยในพุ่มลดา
มวลเสน่หาฝากไว้ให้เปรมปรีดิ์
ฤดูคิมหันต์ผันผวนล้วนระริก
สายลมพลิกตลบอวลป่วนฉวี
พลิ้วผ่านทับทอทาบฉาบกายี
สุดยากที่หนีหลบสบทั้งปวง
มวลดอกไม้เบ่งบานพลันซ่อนพริ้ม
หอมเคยอิ่มเย้ายวนล้วนเคยหวง
สายลมโชยเย็นชื่นมึนผ่านทรวง
ดั่งแมนสรวงคล้ายตวัดมัดดวงใจ
เพ่งชมพิศจิตพร่ำย้ำหลบร้อน
แสงสะท้อนห้วงคนึงพึงส่งให้
สุดซ่านห้วงถวิลหวนป่วนวิไล
กริ่งเกรงไว้ผันแปรแก่อารมณ์
อ้าวอบอวลฝังไว้ไม่ผ่องแผ้ว
หากเจื่อนแจ้วเกรงว่ามิมาสม
ชวนเย้ายวนหอมชื่นระรื่นชม
เข้ามาบ่มห้วงหทัยใคร่ใฝ่ปอง
เปรียบลิขิตม่านฟ้ามาแอบแฝง
ประหนึ่งแย้งงามไว้ในทั้งผอง
มารุ่มร้อนลมแล้งแฝงเรืองรอง
ซ่านละอองพราวใส่ไล้ลูบกาย
เกสรดอกล่วงโรยโปรยแปรผัน
หอมลาวัณย์โชยลาคราตอนสาย
โอ้สายหยุดงามเด่นเน้นประกาย
กลิ่นละลายสิ้นหอมพร้อมตะวัน
ความภิรมย์ปรารถนาคราสถิตย์
สิ่งหวนคิดย้อมไว้ในสุขสันต์
หวังเชยกลิ่นผกามาศพัดกำนัล
เหลือเงานั้นประทับกับห้วงใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
7 เมษายน 2551 15:31 น.
แก้วประเสริฐ
** วิมานแก้ว **
นกน้อยเหิรละล่องท้องเวหาส
หวังสร้างวาดซ่านอิงสิ่งความฝัน
ส่งเสียงร้องก้องผสานลัดดาวัลย์
เพื่อพิมานนั้นครองปองอารมณ์
โฉบลอยวนลัดเที่ยวเลี้ยวค้นหา
ผ่านวนาภิรมย์ชมเหมาะสม
มุ่งขุนเขาหินผาฝ่าทะเลลม
หอมสิ่งดมในหุบผาลดาวัลย์
ครั้นค้นพบเงื้อมหินถิ่นมุ่งสรรค์
คล้ายวิมานสวรรค์ปองที่ต้องหา
อยู่แมกไม้กลางพฤกษ์ ใต้ผาวนา
เหลือบหินผาซ่อนไว้ได้แนววิไล
จะจัดสร้างวิมานแก้วให้แพร้วเพริศ
ความเลอเลิศเปล่งแสงแฝงสดใส
สายลมแผ่วหอมกลิ่นรวยรินฤทัย
ซ่านซึ้งใจมองด้านผ่านทะเลปอง
เสียงคลื่นซัดชายหาดสาดส่งเสียง
คลอเคล้าเคียงดนตรีไม้ให้สนอง
ลอยลมแว่วผ่านวิมานฝันสู่ตรอง
เพียงขาดน้องเคียงใกล้ลูบไล้ชีวิน
จากถิ่นฐานบ้านน้อยกลอยสวาท
เพียงสรรค์วาดครรลองใฝ่ปองถวิล
บัดนี้หนอความหมายในดวงจินต์
บรรลุสิ้นหวังหฤทัยแต่ไฉนพะวง
แม้นรอบด้านคลอเย้าเคล้ายวนจิต
ผ่านหวังคิดครอบครัวยั่วจนหลง
เหลือแต่เหงาที่ครองมิสนองตรง
สร้างงวยงงผ่านใจในเพริศแพร้ว
สุริยันคล้อยคลายผันปลายฟ้า
กาลเวลาหมุนเวียนลมเปลี่ยนแผ่ว
แสนมืดครึ้มครอบคลุมสุมทุมแนว
สุดปลายแล้ววิมานแก้วแผ่วนิทรา.
*** แก้วประเสริฐ. ***
4 เมษายน 2551 20:39 น.
แก้วประเสริฐ
** ไหมแก้วฟ้าสีคราม **
โฉมเอยหยาดมณีศรีแพรวฟ้า
อวลหอมมารัศมีสีเฉิดฉาย
แสงใยยวงรัตนาคราไฉไล
ฉ่ำซึ้งใสลอยล่วงบ่วงสีคราม
งามประกายระยับประดับแก้ว
ดั่งไหมแผ่วยลเลิศเพริศสีสยาม
วิจิตรพราวนวลอนงค์ตรงวับวาม
รอบวนยามสถิตหอมย้อมใจชวน
สายลมพลิ้วกลิ่นล้วนป่วนใจจิต
เหลือบแลพิศลักขณาพาใจหวน
ล้วนล้ำเลิศเฉิดฉายคล้ายยียวน
สุดปั่นป่วนหฤทัยใคร่หมายชม
โอ้ใยแสงไหมแก้วแพรวเพริศพริ้ง
เพ็ญพักตร์อิงแย้มยวนล้วนสะสม
สวยงามสิ่งอ้อนแอ้นแม้นสายลม
แสนยากข่มโฉมฉวีมณีพร่างพราย
ใยไหมแก้วหยดย้อยลอยแสงคราม
สีแสงอร่ามวิจิตรพินิจเฉิดขยาย
ดั่งอมฤตโปรยปรายลูบไล้ขจาย
เสมือนละลายสิ่งเศร้ายั่วเย้าปน
แสนงามนักอัครนฤมิตคิดชวนฝัน
ปลายอร่ามนั้นสกาวสายไร้สับสน
พลิ้วลอยล่องปลิวสะบัดจัดรอบวน
คล้ายสายฝนแผ่ขจายลูบไล้สกาว
นวลอนงค์นาฏขาวเน้นช่างเด่นนัก
เพียงยลประจักษ์หฤทัยสุดให้หนาว
ทรวงสะท้านแรกพบประสพพราว
สิ่งหมองคราวก่อนพบลบเลือนจาง
ไหมแก้วฟ้าสีครามงามแสนเด่น
ยากหนีเร้นจะพรากหากสะสาง
ปลิวสะบัดรอบนวลล้วนสารพางค์
เพียรหวังสร้างความฝันอันเลิศลอย.
*** แก้วประเสริฐ. ***
3 เมษายน 2551 22:05 น.
แก้วประเสริฐ
** รักมิรู้บาน **
..๏ เรียมเรียมโปรยรักแล้ว โรยลา
อ้อมกอดเคยเสน่หา เพริดแพร้ว
หอมดอมกลิ่นปทุมมา ลุสู่ ยากแฮ
อกพี่คงพลาดแคล้ว มิ่งน้องคอยฝัน ๚
..๏ วันคืนแลผ่านพ้น ครองนาง
วจีกล่าวลุล่วงกลาง ฟากฟ้า
จักจั่นสำเนียงพลาง เสนาะลั่น เย้ยเอย
มณีหยาดฟ้าจากหล้า ลบสิ้นคำหวาน ๚
..๏ สายลมโชยกลิ่นเย้า ใจพลอย สั่นแฮ
ริกริกหวั่นไหวคอย เพื่อน้อง
แลจันทร์มืดเมฆลอย บังปิด นวลเฮย
เปรียบดุจดั่งอกต้อง สู่เพ้อยากสนอง ๚
..๏ ไหวหวั่นคอยเหลือบน้อง หวังพิศ
ร้าวปวดผ่านมากคิด ชอกช้ำ
เคยอิงก่อนแนบสนิท สนองสู่ รักแฮ
ม่านปลิดดั่งตอกย้ำ พี่แล้วรักสลาย ๚
..๏ กลิ่นแก้วหอมดั่งเย้ย เพียงฝัน นางเอย
รักต่อนวลน้องอนันต์ ผ่องแผ้ว
กลับกาลสู่แปรผัน เพ้อพร่ำ จริงแฮ
โอ้ยอดรักดุจแก้ว กลิ่นสิ้นเปลี่ยนพลัน ๚
..๏ ค่ำคืนเดือนแจ่มฟ้า พร่างพราย
ดาวส่งแสงประกาย ระยับฟ้า
ผกาหอมกลับโปรยปราย คืนค่ำ ภิรมย์แฮ
สร้างอกพลันอ่อนล้า ใฝ่น้องยากสนอง ๚
..๏ หวิวหวิวใจสั่นคล้าย ลอยลม
หวังยากมาชิดชม สู่เจ้า
เหลือเพียงแต่อกตรม ผันฝาก ลมเฮย
ลอยล่องเพื่อคลอเคล้า มิ่งฟ้าหวังเชย ๚
..๏ เวียนวนจนอ่อนล้า พฤกษ์ไพร
จ้องเหม่อคอยไฉไล ยากแล้ว
หวั่นไหวล่องลอยไกล ผันพลิก กาลแฮ
เพียรรักหวังเพริศแพร้ว ฝากฟ้าคืนสนอง ๚ะ๛
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
1677
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
