หน้าส่วนตัว
ดาวละฟ้า
ดาราน้อยรัญจวนปั่นป่วนฟ้า
สิ้นนภาอาดูรแสนพูนเทวษ
ละห้อยหาอกเอ๋ยอาณาเขต
เรืองรองเจตนจำนงที่คงคลาย
วาสนาครานี้มิอาจสล้าง
วาววับวางเปล่งสีมณีฉาย
ทบทวนหม่นที่คิดจนจิตกลาย
แสนเสียดายเดือนฟ้าไม่ปราณี
ก่อนประกายระยิบกระพริบแสง
อ่อนลดแรงเปล่งปลั่งจนพลั้งสี
ลอยละลิ่วล่วงลับยากนับมณี
เทวษทวีไขว่คว้าคืนคราไกล
สิ่งเคยสรรค์เจิดจ้านภาเพริศ
งามล้ำเลิศหดหายมิคล้ายไสว
เปรียบดังดาวเคยรุ่งเขาจูงใจ
สร้างฤทัยเบิกบานสั่นรัญจวน
มาบัดนี้หมดแล้วจากแนวฝัน
ค่ำคืนอันงดงามไร้คำสรวล
แม้นแต่เดือนเคยถวิลไร้สิ้นชวน
ทรวงปั่นป่วนหยดน้ำสู่ล้ำใจ
รัตติกาลค่ำนี้ไม่มีแล้ว
แสงวาวแววดาวน้อยสู่คอยหาย
แพรวเพริศสิ่งสิ้นไว้มาได้กลาย
แสนเสียดายหมดรักเข็มปักจินต์
ท้องนภางามพริ้งมวลสิ่งเฉิด
เคยเลอเลิศมวลแสงเฝ้าแฝงถวิล
พลาดอาลัยห้วงรักต้องปักดิน
งามที่สิ้นเก็จแก้วพร่างแพร้วฤดี
อกหนอในวาสนาที่คราพราก
เขาเพียงฝากยอยลระคนฉวี
บัดนี้ลืมเสียแล้วผ่านแนวทวี
ดุจดั่งมณีลบเหลี่ยมมิเจียมตัว.
*** แก้วประเสริฐ. ***
1120
อารมณ์คนบ้า
ตะวันรอนทอแสงแฝงสล้าง
แวววับวางแพรวเพริศเฉิดฉวี
เมฆาคล้อยทอรับขลับดวงฤดี
ดุจอัญมณีโกเมนเน้นอ่อนแดง
สิ้นสุดเพริศเลิศพิพัฒน์จันทรา
สู่สิเน่หาพราวพร่างกระจ่างแฝง
นวลใยยองส่องประกายรุนแรง
ล้วนปวงแห่งแฝงถวิลมวลจินดา
รัตติกาลอบอวลล้วนสิ่งไสว
จันทร์สดใสทอกระจ่างหรรษา
สายลมโชยพลิ้วย้อมฉ่ำหอมมา
สร้างพฤกษากอบเอื้อเจือสมดุล
งามยิ่งนักสลักไว้ในแปรปรวน
นกแอ่นชวนแนบชิดติดเขาขุน
เงื้อมหน้าผาเอื้อไว้คล้ายเกื้อกูน
ลมวกหมุนชื่นฉ่ำเลิศล้ำทรวง
บรรณการราตรีนี้งามหนอ
ดึกล่วงคลอสิ่งซึ้งตรึงผ่านห้วง
หยาดน้ำสู่พลิ้วผ่านปานใยยวง
โลมเวียนห้วงกระจ่างสร้างชีวี
ฉัพพรรณรังสีแวววับพราวใส
หยาดไฉไลน้ำค้างพลางเปล่งสี
แสงสะท้อนแวววับนับอัญมณี
ที่เฉิดฉวีหยดพริ้งอิงล้วนอนันต์
ละอองพราวขาวไสวสู่ใบพฤกษ์
ล้วนขลับผลึกแก้วไสววิไลสวรรค์
ถ้อยสำเนียงเสียงขลุ่ยนางไม้พลัน
ทำนองสรรค์แว่วหวิวพลิ้วรัญจวน
อรรถรสหวานโอษฐ์โสตเสนาะ
แสนไพเราะกังวานผ่านคำสรวล
เหล่าสาวยามรื่นรมย์อารมณ์ชวน
พราวงามล้วนผิวสล้างน้ำค้างไพร
พระพายพัดไหวเอนเน้นพร่างเพริศ
ล้วนบรรเจิดประกายไพรพฤกษ์ไสว
หยาดสู่สรรเปลี่ยนพราวราวแกว่งไกว
สะท้อนไหวพรายอนันต์นั้นเฉิดพรม
หยดหยาดมณีเฉวียนเวียนพิสุทธิ์
งามผ่องผุดแววพรรณอันเลิศสม
ยิ่งสรรค์พริ้งสิ่งเพริศเลิศสล้างชม
ล้วนอภิรมย์เสกสรรวลัญช์ขจาย
แสงแห่งหยดหลากหลายในน้ำค้าง
มวลท่ามกลางพงไพรเฉิดพรายฉาย
เสียงพลิ้วขลุ่ยรัญจวนล้วนมากมาย
ซ่านเกรียงไกรพฤกษาฝากฟ้าสราญ
ยามแสงอุษาอุบัติพลัดสิ่งพราก
เลือนรางจากพงไพรไร้ประสาน
แว่วเสียงขลุ่ยจางหายไร้เบิกบาน
อารัญกาลเหือดหายสลายจันทรา
หยาดน้ำค้างแฝงลับกับแสงสูรย์
มวลสมดุลธรรมชาติพลาดเสน่หา
เหล่ามวลแสงสีสวรรค์อันเลิศวนา
ต่างโรยลาพฤกษ์ไพรไร้พรายมณี
ชวนรำลึกหวนอดีตช่างกรีดย้ำ
สิ่งเลิศล้ำหฤทัยคล้ายเฉิดฉวี
ดั่งน้ำค้างทอทาบฉาบแสงรวี
มวลแห่งฤดีมลายวับไปกับตา
โหยเสียงขลุ่ยโชยหามาล้วนหาย
พลิกกลับกลายพรายแสงแห่งอุษา
แสงอัญมณีหนีแนวจากพฤกษ์วนา
เหลือเสน่หาเวิ้งว้างกลางพงไพร
เป็นอารมณ์คนบ้ามานั่งคิด
แสนวิปริตเหลือทนคนขานไข
ทั้งในนอกบอกเยี่ยงสำเนียงใจ
เวิ้งว้างไกลรำพึงคำนึงครวญ
อันเบื้องหน้าขาดดิ้นสิ้นหมดแล้ว
เบื้องหลังแจ๋วเพริศพริ้งอิงกำสรวล
เหลือความจำในอดีตกรีดรัญจวน
ยากเหหวนฝันร้างกระจ่างครอง.
*** แก้วประเสริฐ. ***
เบื้องหลัง
สุรีย์สียอแสงแฝงเบื้องหลัง
สิ่งเคล้ายังฝังใจในสิ้นสลาย
พล่ามเอ๋ยอกถูกเขาเฝ้าทำลาย
หลีกหนีไกลสู่บ่วงห้วงอำลา
พอคิดรักครั้งแรกยังแตกสิ้น
สิ่งแสนถวิลโรยลาพาโหยหา
อัปลักษณ์รูปร่างสร้างนำมา
ดั่งปริศนาฝากจินต์โรยรินจร
สิ้นเงินตรานางจรร่อนเร่จาก
แต่ยังฝากสิ่งซึ้งเพียงตรึงอัปสร
ล้วนแต่หลากมายามาลิดรอน
อุทาหรณ์สอนไว้ใฝ่ล้วนจำ
ในโลกนี้อับจนคนหนีสิ้น
ล่วงสู่จินต์ตอกไว้จนให้ขำ
ด้วยโง่เขลาหลงใหลในสิ่งนำ
เขาตอกย้ำยังลึกตรึกเข้าภวังค์
ช่างเจ็บช้ำน้ำใจยากบอกเล่า
สู้หลงเฝ้ายังหลอกตอกมนต์ขลัง
พล่านละเมอเพ้อหาฝ่ามวลพลัง
ล้วนสิ้นหวังตาลอยละห้อยครวญ
โอ้โลกเอ๋ยมีไหมในรักแท้
ใยปรวนแปรฝากไว้ให้กำสรวล
เฝ้าค้นหาพานพบสิ่งแปรปรวน
สร้างปั่นป่วนฝากไว้แสนใจดำ
พอนึกได้อนิจจาสายเสียแล้ว
สิ่งงามแพร้วกลลวงปวงระส่ำ
หลอกพอแล้วหรือไรขอได้จำ
หรือเพิ่มช้ำไม่พอมาล้อเลียน
ขอลาแล้วโดดเดี่ยวเที่ยวเร่ร่อน
จะพักผ่อนขุนเขาเฝ้ามาเขียน
แสนหดหู่อดสูคล้ายล้อเลียน
สู้แปรเปลี่ยนชีวิตคิดเดียวดาย.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หวิววาบหวาม
ลมผ่านพลิ้วซึมหทัยภายในซ่าน
วับแวววามพล่านซึ้งตรึงใจฉัน
ฉัพพรรณรังสีพริ้มแสงแห่งพรรณ
สะท้อนอนันต์ผ่านฤดีรัตติกาล
วาระหวานไฉไลหทัยหวาม
ระยับงามมวลแฝงแห่งเฉิดฉาน
เสียงขับขานสานเสนาะไพเราะนาน
ทอทาบอนันต์แสงน้ำยามจับจันทร์
สะท้านห้วงดวงใจให้ตรึงหวิว
ผิวขาวปลิวละอองปองเสกสรร
บังเกิดผ่านแสนคนึงตลึงกานต์
วาบหวานผ่านวังหนึ่งพึงเชยชม
พบนางฟ้าพิลาสประหลาดหนอ
งามลออพราวพรรณสวรรค์เสกสม
ยามอรชรย่างเยื้องเมลืองอารมณ์
แสนภิรมย์หวาดหวั่นครั้นปราณี
หวนย้อนกลับครานี้ยากมีแล้ว
เหลือแต่แว่วคลื่นลมบ่มแสงสี
พล่านแฝงวาวขาวนวลป่วนชีวี
เปลี่ยวฤดีพล่ามไปฤทัยครวญ
นรกหรือสวรรค์นำมาคราประชด
แม้นบรรพตเทียบวังยังกำสรวล
แสงแห่งจันทราแนบแอบสิ่งยวน
สร้างปั่นป่วนหวนซึ้งรำพึงนาง
มาดเนิ่นนานผ่านแล้วอนิจจาเอ๋ย
เคยชิดเชยซาบทรวงล่วงจนสาง
ยืนคอยจนทะเลเห่ครวญคราง
สุดเปลี่ยวว้างฝากห้วงดวงใจเรา
หลับตาพริ้มลิ้มรสประกายแผ่ว
ที่เพริศแพร้วงามซึ้งตรึงร่างเขา
งามแย้มยวนพักตร์อิ่มยิ้มใจเบา
เพียงเหลือเงาฝากซึ้งซ่านตรึงใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
พรายพิศวาส
เสียงคีตกาลสานเสนาะไพเราะเสียง
วิเวกเคียงพฤกษ์ไผ่คล้ายขับขาน
อวลอบหอมย้อมกลิ่นรัตติกาล
สู่ซาบซ่านดนตรีศรีพฤกษ์พนา
นกแสกร้องแว่วก้องคะนองป่า
สองนัยน์ตาเค้าแมวส่องค้นหา
กึ่งราตรีหอน้อยพลอยครวญมา
อยู่กลางป่าวังเวงเพลงล่องลอย
ชะเง้อมองสองตาพาเบิกกว้าง
ต้องเบิ่งค้างเพ่งพิศคิดเลี่ยงถอย
ห้วงหนึ่งอยากใคร่รู้หวังสู่คอย
ลบร่องรอยหมายแลชะแง้มอง
หญิงชายงามยิ่งนักประจักษ์เทพ
เฝ้าพึงเสพย์ภิรมย์สมสิ่งสนอง
มิเหมือนเราสาวบ้านผ่านสิ่งปอง
มวลละอองหยากไย่มากมายนัก
บุรุษหนุ่มแต่งกายคล้ายหน่อเชื้อ
มวยผมเอื้อเกล้าสูงเป็นพุ่มขยัก
เผดียงสาวงามอรชรอ่อนช้อยนัก
แสนประจักษ์อาภรณ์ซ่อนซ่านใจ
พริ้มพักตร์มลโกสุมพุ่มพวงอร่าม
ซึ้งวาบหวามอรอนงค์หลงสดใส
ล้วนตาแลมองหมายคล้ายซ่านใน
หวามวิไลทรวดทรงบรรจงขจาย
ท่ามกลางเขาพฤกษ์ไพรกลายฉะนี้
ล้วนเคยที่พวกพ้องท่องเที่ยวหลาย
รัตติกาลพลันแทนแสนพลิกกลาย
หลากผีพรายมวลเทพอเนกภิรมย์
แว่วคลอเคล้าพิศวาสบาดสิ่งสรวล
สู่เสียงครวญครางซ่านผ่านเสพย์สม
พลันถอยกลับต้องหวนป่วนชื่นชม
ซึ้งหวิวพรมเพลิงสวาทพิลาสหวาม
มาคนเดียวเปลี่ยวฤทัยให้วาบหวิว
กลางพฤกษ์ทิวเขาไพรให้เกรงขาม
แม่นางไม้หรือพรายเยี่ยมกรายงาม
บรรจงหยามก่อภาพฉาบห้วงหทัย.
*** แก้วประเสริฐ. ***
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
Lovings
แก้วประเสริฐ เลิฟ 13 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
Lovings
แก้วประเสริฐ เลิฟ 0 คน
