3 ธันวาคม 2553 18:39 น.
แก้วประเสริฐ
คนึงหวน
ครั้นแสงสิ้นเดือนดาวพรั่งพราวไสว
ละอองไหวพรายพริ้งอิงสิ่งสนอง
สิ่งพรรณรายใยเยื้อเหลือยากปอง
ที่ผุดผ่องล้วนสล้างแสนห่างไกล
ระยิบระยับพริ้มแสงแฝงเศร้า
โชยกลิ่นเคล้าพร่างพรมระบมไฉน
คำนึงครวญคราวกรุ่นอุ่นพราวไอ
หวามวิไลปลาบปลื้มยากลืมนาง
รัชนียากเทียบเปรียบนวลน้อง
งามสีผ่องพราวพร่างกลางแก้มใส
ชวนระรื่นสำเนียงเอียงแก้มวลัย
พิศยวนไสวไออุ่นกรุ่นแนบทรวง
รังสิมันต์ฉายแสงแฝงสิ่งหม่น
ระริกวนรินหลั่งฝังแนบสรวง
ฟ้าไฉนลวงข้าแยบแสบสิ้นยวง
ดุจดั่งห้วงแตกสลายคลายกวิน
หยดน้ำค้างพรมพร่างกระจ่างแสง
ล้วนอาบแฝงพริ้มพรายละลายสิ้น
เหมือนมวลสิ่งเคยถนอมออมชีวิน
เหลือบแลพิณเคยก้องผองเมฆา
ระริกแผ่วทรวงอกสะทกไหม้
ยากสิ้นไร้หนทางสร้างหวนหา
แผ่วสำเนียงแคนก้องล่องโชยมา
พานน้ำตาชวนหลั่งพรมพร่างใจ
นั่งเหม่อมองมวลเมฆเฉกเช่นข้า
ล่องลอยมาแล้วคลายในสิ่งไสว
เทียบสิ่งหรือดั่งหญ้าหาเกรียงไกร
ยากย่อมไร้ในสิ่งอิงปรนเปรอ
หอมกลิ่นจางดอกไม้ขจายกลิ่น
ภมรมวลบินคลุกเคล้าเฝ้าสู่เสมอ
แต่อกเอยเปลี่ยวเปล่าเฝ้าละเมอ
รอเฝ้าเธออยู่เสมอเผลอคร่ำครวญ.
* แก้วประเสริฐ. *
20 พฤศจิกายน 2553 15:39 น.
แก้วประเสริฐ
๏ แสนรักสุดชัง ๏
๏ รำลึกซึ้งสุดสล้าง ไป่หวน จริงนอ
รัดบ่มซ่านพะนอ หวนซึ้ง
ระยิบสั่นเคล้าคลอ บ่งซ่าน นางนา
พึงพรากขาดยากขึ้ง เหลือไร้วิญญา.๚ะ๛
๏ งามสงวนรำลึกซึ้งคนึงเจ้า
บ่มคลอเคล้าสุดสล้างงามฉวี
ระยิบยลคละคลุ้งผ่านเทวี
ดุจมารศรีพราวพร่างสว่างภิรมย์ฯ
๏ พวยฟุ้งซ่านฝากไว้ในดวงจิต
หวนลิขิตซ้อนเร้นเด่นทางขม
นอกเนื้อในหอมหวนล้วนเชยชม
เหลือแต่ลมผ่านกายไร้แลมองฯ
๏ พินิจหนึ่งผ่านไปสะท้านห้วง
รอนลิดบ่วงเร้นรอบชอบสนอง
รำพึงคิดจิตตวัดประวัติครอง
เคยเรืองรองห้วงรักมาปักทรวงฯ
๏ แสนจะรักหมุนวนผ่านชนขอบ
เรียงรายรอบแสนสวาทพลาดสิ่งหวง
เร้นหลีกหนีหายลับเปลี่ยนปรับดวง
ร้อยเป็นบ่วงคลายพรากมาจากไกลฯ
๏ สิ่งที่มอบกลับกลายสลายสิ้น
ดุจพื้นดินแตกหักยากแก้ไข
เหลือเพียงสิ่งสะสมบ่มอาลัย
สะท้อนใจเปลี่ยนสลับนับวกวนฯ
๏ อกหนออกเปล่าเปลี่ยวเปลี่ยนเลี้ยวลด
เหมือนวกกตสลับสล้างสร้างสิ่งฉงน
เปลี่ยนจากรักเป็นชังมาฝังตน
อวลระคนฟุ้งซ่านผ่านวิญญาฯ
๏ เปลี่ยนจากรักเป็นชังดังขึงกรอบ
เฝ้ารอบคอบหลีกเร้นมิเน้นหา
ปล่อยละทิ้งฝากไว้ไม่นำพา
ให้วาสนาพรหมลิขิตติดตรอมฯ
๏ อันชีวิตคนเราเพียงเท่านี้
รักที่มีอย่าหลงพะวงหอม
ดุจดั่งฉันฝันเพ้อละเมอพยอม
สู้เฝ้าถนอมคงได้คล้ายหมอกจาง.๚ะ๛
* แก้วประเสริฐ. *
9 พฤศจิกายน 2553 20:54 น.
แก้วประเสริฐ
๏ ซึ้งตลึงโฉม ๏
๏ เพ่งพิศนางหยาดฟ้า พรรณราย จริงเอย
ดุจดั่งนางฟ้ากราย แช่มข้อย
ลีลาช่างพริ้งพราย เอวอ่อน ไหวแฮ
สองกรร่ายเรียงร้อย วาบซึ้งปวงฤดี ฯ
๏ ทำนองคลอเสนาะพริ้ง ดนตรี สนานแฮ
ฉากผ่านเมฆเปรมปรีดิ์ ม่านฟ้า
ปานประหนึ่งเกษมศรี ลอยล่อง นภาเฮย
นางร่างพลางโยนคว้า มณีแก้วแพรวพราย ฯ
๏ โฉมงามโยนรัตน์พลิ้ว ระยับ งามนอ
ปุยขับผ่านรองรับ สราญแก้ว
สายฟ้าป่วนผันจับ แสงรอบ ขับเฮย
อสูรเขม่นหวังสิ่งแพร้ว โลดคว้าใฝ่สนอง ฯ
๏ เอวอ่อนไหวเพริศพริ้ง ล่อหลอก โยนแฮ
รัศมีประกายหยอก สู่ฟ้า
ระยับจับผ่านนอก เกิดก่อ แสงแฮ
วนรอบรำส่องคว้า ม่านแก้วเปล่งฉวี ฯ
๏ สนานเสนาะดนตรีไซร้ กังวาน ซ่านนา
เย้าหลบม่านขาวกานต์ คละคลุ้ง
ลี้หลีกผ่านฉาดฉาน แสงสี ยั่วแฮ
เปล่งปลั่งประดุจฟุ้ง ผ่านฟ้าธาตรี ฯ
๏ อสูรเต้นผ่านยั่วเย้า โฉมงาม หมายแฮ
ล่อหลอกมิเกรงขาม ฤทธิ์เจ้า
ร่ายรำยั่วหยอกหยาม มิก่อ เกรงนา
หลบหลีกสู่ม่านเคล้า ผ่องแผ้วยั่วสนอง ฯ
๏ ขวานฟ้าหลากสีคลุ้ง กำจาย แสงเฮย
ฟ้าฟาดแทบแตกสลาย สุดสิ้น
นวลนางออกยั่วพราย แก้วมณี งามแฮ
อนงค์เพ่งพลางแลบลิ้น ยั่วเย้าโยนมณี ฯ
๏ สีสันแก้วส่องฟ้า เฉิดโฉม งามนา
รำร่ายดั่งประโลม หยอกเย้า
เบี่ยงหลบอสูรถลาโถม หนีหลบ เมฆา
สิ้นสุดการแสดงเคล้า เทิดไว้มณีโฉม.๚ะ๛
* แก้วประเสริฐ. *
4 พฤศจิกายน 2553 23:00 น.
แก้วประเสริฐ
อัลมิตรา
อัลมิตราป่วยแล้วเจ้ายอดหญิง
เธองามยิ่งอรรถรสจรดภาษา
ร้อยอักษรสำเนียงเพียงรจนา
ล้วนลักขณาหาเทียบเปรียบใดปาน
อัลมิตรานอนเคล้าเฝ้าโดดเดี่ยว
แสนใจเปลี่ยวอดทนมิบ่นขาน
รอผ่าตัดเนื้อร้ายสลายรำคาญ
สุดทรมานปวดร้าวเผาดวงจินต์
อัลมิตราเจ้าเอยมิเผยกล่าว
หรือบอกเล่าแก่ใครใจแทบสิ้น
หวังไทยกลอนสุขเกษมเปรมชีวิน
เพียงหวังถวิลหมู่เหล่าอย่าเศร้าใจ
อัลมิตราผ่านพ้นอันตรายแล้ว
เธอคลาดแคล้วด้วยบุญหนุนสดใส
แม้นเสียเนื้อหน้าอกฟกช้ำหทัย
หวังมิให้ใครห่วงบ่วงไทยกลอน
อัลมิตรานอนคิดจิตประสาน
โรงพยาบาลเลิศสินถิ่นสถาน
เป็นห่วงคนในเวปฯมิเบิกบาน
อกสะท้านแม้นป่วยด้วยร่างกาย
อัลมิตรายอดหญิงแม่มิ่งมิตร
ทุกคนสนิทพี่น้องทั้งสองฝ่าย
ให้เกียรติคนทั้งหลายไม่เลือกราย
ดุจเพื่อนตายเคียงข้างสร้างสิ่งงาม
อัลมิตราแม่เอ๋ยเจ้ามิ่งขวัญ
ดวงจิตนั้นมิหวั่นครั่นเกรงขาม
เธอจงหายจากโรคามาคุกคาม
เลื่องลือนามดุจเก่าพวกเราพนอ
อัลมิตราจงหายโรคร้ายสิ้น
สู่คืนถิ่นไทยกลอนวอนเถิดหนอ
จงหายป่วยสิ้นโศกโรคภัยพอ
เทพไท้ขออำนวยช่วยเธอคลาย.
* แก้วประเสริฐ. *
2 พฤศจิกายน 2553 19:48 น.
แก้วประเสริฐ
ตรึกภวังค์
รุ่มร้อนลึกยอกย้อนสะท้อนห้วง
ความรักดวงฤดีแม่ศรีสมร
อมรรัตน์จรัสไว้แฝงใจวอน
แฝงออดอ้อนทั่วฟ้าสุดธานี
โลมรำลึกซาบซ่านสะท้านจิต
ฝันสิ่งคิดหวนหาแม่มารศรี
เคยยุ่งเหยิงหยามไว้สู่ในฤดี
ปานชีวีตกต่ำเหยียดย่ำเรา
ทั้งดูถูกแสนหม่นระคนเศร้า
โอ้มองเราอัปลักษณ์เจ้าจักเฉลา
ผ่านเพียรหลบซ่อนลี้ซ่านหนีเอา
ฝากความเขลาโง่งมสุดขมฤทัย
มุมานะพากเพียรเพื่อเขียนอ่าน
สร้างตำนานเลื่องลือระบือไสว
มุ่งเกียรติยศปลดเปลื้องจากเรื่องใจ
หมายมุ่งไว้มิหยามประณามเรา
สอบเลื่อนชั้นที่สามจนนามก้อง
ความหมายปองไปทั่วกลับกลัวเขา
ความเจ็บช้ำซ่อนเร้นดุจเน้นเงา
มาดแม้นเฝ้าคลุกคลีต้องหนีไกล
อายุฉันตอนนั้นย่างฉกรรจ์นัก
เขารู้จักไปทั่วเกรงกลัวไฉน
ยี่สิบห้าตำแหน่งหนแห่งใด
ใจหนีไปนายรั้งอยู่หวังปอง
ถึงอัปลักษณ์อย่างใดมิได้หวั่น
แม้นมาดสั่นหัวใจยากใคร่สนอง
หากความจำฝังลึกยามตรึกตรอง
เธอเฝ้าปองเพียงเกียรติใจเหยียดเรา
มองภาพถ่ายหัวใจสุดให้ปวด
ดุจดั่งลวดแหลมแทงสัตว์แฝงเขา
อดีตกาลผ่านพ้นประปนเยาว์
เหลือเพียงเถ้าธุลียากพลีหทัย.
* แก้วประเสริฐ. *
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
หน้าส่วนตัว
947
