28 กันยายน 2555 12:29 น.
แก้วประภัสสร
เมื่อวานเย็นขณะที่กำลังยืนจับราวบนรถเมล์สาย 147
ด้านหน้า รถเข้าเลนซ้ายเพื่อไปจอดที่ป้ายฝั่งตรงข้าม
เดอะมอลท่าพระ รถเก๋งพุ่งออกมาจากซอย
รถเมล์เบรคอย่างแรง
แก้วฯมองเห็น เพราะยืนใกล้ทางลง
ร้อง "ว้าย ว้าย ว้าย " แล้วหันหน้ามาทางคนนั่งเยอะแยะ
หลับตาปี๋
สักพัก"โครม ....."
รู้สึกแรงกระแทกทำให้เหวี่ยงร่างอันบอบบาง( แฮ่ะๆ)
จะกระเด็นไปทางกระจกหน้ารถ คิืดว่าตายแน่เรา
สักพักมีมือหนึ่งดึงแขนกลับไปแล้วถามว่า "เป็นอะไรมั้ยครับคุณ"
แก้วฯไม่ได้มองหน้า รู้แต่ว่าเป็นผู้ชาย " ไม่ ไม่ ไม่ค่ะ .."
ตอนนั้นยังตกใจอยู่
และสายตาเหลือบไปเห็นควันหน้ารถเก๋งคันนั้นกำลังพ่นสีขาวๆออกมา
รวบรวมสติ
แล้วบอกคนขับว่า " ช่วยเปิดประูตูให้ผู้โดยสารลงก่อนด่วนค่ะ"
แก้วฯรีบเดินลงจากรถ แต่ก็ยังตกใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรก
ที่รถชนกันขณะตัวเองอยู่บนรถ
( ไม่นับรวมที่ตัวเองเคยถอยรถชนแท๊กซี่ เหอๆๆ )
พอเดินลงมาก็ผละออกจากเหตุการณ์ทันที เพราะฝนกำลังตก
จนลืมขอบคุณผู้ชายคนที่รีบคว้าแขนแก้วฯขณะรถเบรคและชนกัน
ถ้าไมไ่ด้เขา แก้วฯคงจะบาดเจ็บ หรือไม่ก็ล้มกระแทกบนรถ
แก้วฯไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ขอบคุณคุณจริงๆ
แม้จะเป็นการช่วยเหลือเพียงเล็กน้อย
แต่สำหรับคนที่อยู่สถานการณ์เช่นเมื่อวาน
มันยิ่งใหญ่และมีความหมายมากค่ะ
ขอบคุณจริงๆนะคะ
7 กันยายน 2555 16:19 น.
แก้วประภัสสร
เมื่อคราวที่ฉันเป็นเด็ก ไม่ว่าอยากกินอะไร
ด้วยความรักของแม่ ลำบากแค่ไหน แม่จะหามาให้
เมื่อฉันโต .แม่ก็เข้าสู่วัยชราถึงวันหยุดกลับบ้าน
แม่อยากกินอะไร ฉันก็จะรีบหามาให้ ทำเหมือนที่แม่เคยทำให้ฉันตอนเด็กๆ
หลายปีก่อน แม่อยากกินมะพร้าวเนื้ออ่อน ฉันเดินไปเอาต้นเตี้ยๆหลังบ้าน ปอกเปลือกแล้วผ่า คว้านเอาเนื้อให้แม่กิน
แม่ถามฉันว่า "หนูไม่กินเหรอลูก"
ฉันบอกว่า "แม่กินเถอะหนูยังไม่อยากกิน"
ฉันคอยมองดู เมื่อกินหมด แม่ส่งกะลามะพร้าวมาให้ฉันแล้วพูดว่า " เอามั้ยลูก เห็นชอบทำงานฝีมือ "
ฉันมองกะลาที่ถูกผ่าด้วยมือที่ไม่ชำนาญของฉัน
มันไม่ได้ผ่าครึ่ง แต่แตก และแหว่งไม่สวยเลย
ฉันบอกแม่ว่า
" เอาค่ะ อะไรที่แม่ให้หนูเอาหมดค่ะ " แม่หัวเราะแล้วพูดว่า
" แต่มันไม่สวยนะ เอาอันใหม่มั้ยสวยๆเยอะแยะ"
ฉันบอกว่า " ไม่เอาค่ะ หนูจะเอาอันนี้แหละ สวยแล้ว"
ฉันหยิบกะลาขึ้นมาแล้วพูดกับตัวเองว่า
" แม่ไม่ได้ยื่นแค่กะลาให้ลูก แต่แม่ยื่นความรักให้ลูกต่างหากค่ะ"