28 กันยายน 2554 11:32 น.

เมื่อไหร่น้ำลด ?



น้ำมามากหลากล้น..........เกินพอ
ลำบากเหนือใต้หนอ.........ชัดร้าย
ธรรมชาติไม่รีรอ............ พัดกระหน่ำ จริงนา
เหลือจักหยุดยักย้าย.........เก็บข้าวหนีตายฯ

น้ำมาเห็นหลากล้น... เริ่มสับสนกันเกินพอ
ลำบากกันแล้วหนอ...  ทั้งเหนือใต้อีสานตาม

ธรรมชาติไม่ปราณี... กระหน่ำตีทั่วสยาม
ทำนบพังลงตาม.... ได้แต่มองแสนตรองตรม

เถิดหนาธรรมชาติ... เจ้าเคยวาดภาพสวยสม
สายน้ำและสายลม... เคยพลิ้วไหวหายหมดกัน

เจ้ากวาดเอาทุกสิ่ง... ไหลแรงยิ่งจนโศกสันต์
เป็นเพราะเหตุใดกัน... หรือพิโรทโกรธใครมี

ขอวอนและกราบไหว้... ให้ทั่วไทยเย็นสุขขี
ใต้ร่มพระบารมี .....   แผ่ทั่วทิศพิชิตภัย
            

    บทส่งใจ :  เมื่อไหร่ที่น้ำลด ตอคงผุดอีกมากมาย
                   เพราะบางมุ่งทำลาย ธรรมชาติเกินคาดเดา

                    * แก้วประภัสสร *

1555

love

comment

21 กันยายน 2554 13:30 น.

ร้อยฝัน

แก้วประภัสสร




หากวันใดรู้สึกท้อ
ไร้แรงพอจะร้อยฝัน
จงแหงนมองดวงตะวัน
ที่เจิดจ้าทุกวันไม่มืดมน

แสงจะส่งตรงใจนี้
ให้สว่างฤดีทุกแห่งหน
วันใดที่เหนื่อยเมื่อยกมล
จงมองเม็ดฝนที่หล่นมา

ความเย็นเข้าแทนที่
คลอบคลุมชีวีให้หายล้า
แสงแดดอ่อนอุ่นจะนำพา
ทดแทนคำว่าอยู่เดียวดาย

แลดูมวลไม้ดอก
ที่บานเบ่งบอกถึงความหมาย
ดอกแย้มรอคนยลมากมาย
แม้รู้สุดท้ายต้องโรยลา

แต่ดอกยังงามตระการ
และคงแบ่งบานอย่างรู้ค่า
ยังคงแบ่งบานณ ลานตา
ตลอดเวลางามที่ใจ

1634

love

comment

20 กันยายน 2554 16:40 น.

กล่อม..ขวัญ

แก้วประภัสสร

ฝัน....ว่าขวัญอยู่ข้างเรียม
เพราะไม่เจียมใจตนบนความเหงา
ฝัน...ว่าขวัญอยู่คู่เรา
แต่ต้องเศร้า เพียงฝัน..ขวัญไม่มี

ฝัน...ว่าขวัญกล่อมน้องนอน
ห่วงอาวรณ์คอยปัดพัดแมงหวี่
ฝัน...ว่าขวัญมอบมาลี
ที่คอนี้ก่อนพับนอนหลับตา

ฝัน...ว่าขวัญร้องเพลงกล่อม
อยู่ในอ้อมกอดแขนเหมือนแผ่นฟ้า
ฝัน...อบอุ่นเหลือคณา
อุ่นวิญญาคืนหนาวท่ามดาวเดือน

ฝัน...ว่าขวัญอยู่ใกล้ใกล้
อบอุ่นใจก่อนฝันพลันลบเลื่อน
ฝัน...จางหายมลายเลือน
สุดจะเอื้อน..เรียกขวัญนั้นกลับคืน

1462

love

comment

14 กันยายน 2554 14:05 น.

ปลายทาง

แก้วประภัสสร




ทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้น..........ดับไป
ลอยล่องดั่งควันไฟ.......หมดเชื้อ
โปรยปลิวลิ่วลมไหว.....ไร้แก่น...จริงนา
เร่งรุดทำดีเอื้อ..............ปลดสิ้นพันธนาการฯ

จากจุดเราเริ่มต้น.....หวังสืบค้นหาความหมาย
หนทางมีมากมาย.....ให้เลือกก้าวกันยาวนาน

บ้างหวังเพื่อครอบครอง...ตอบสนองพันธนาการ
ดึงจิตและวิญญาณ.......  ตกสู้ห้วงบ่วงอาวรณ์

ไร้กรอบและขีดกั้น.......ยิ่งไหวหวั่นภาพสะท้อน
สิ้นแสงตะวันรอน .......พลันสิ้นแสงแห่งความจริง

สุดท้ายที่ปลายทาง........เหลือความว่างไม่ไหวติง
แปรเปลี่ยนเป็นหยุดนิ่ง...ทิ้งเพียงซากก่อนจากลา

                * แก้วประภัสสร **