27 กุมภาพันธ์ 2552 14:08 น.
แก้วประภัสสร
เมื่อดอกไม้ในป่าเริ่มเหี่ยวเฉา
เจ้าก็เอาซุกซ่อนไว้หม่อนผา
จับดอกใหม่ไว้อวดโฉมประโลมตา
ดอกไม้ป่าก็หมดสิ้นไร้กลิ่นพลัน
เมื่อตื่นเต้นเห็นของแปลกแยกไม่ออก
เด็ดเอาดอกไม้ใหม่ไว้แซมนั้น
เฝ้าถนอมหลงไหลได้ปลื้มพลัน
เห็นสีสันสวยสุดสะดุดตา
แต่ดอกไม้ที่เห็นอาจเป็นพิษ
อุตพิดร้อยเล่ห์เสน่ห์หา
กลีบเย้ายวนพิศวาทสวยบาดตา
เจือมายาสารพัดรัดตรึงใจ
เมื่อมนต์คลายตาสว่างอำพรางเร้น
ก็พลันเห็นกลิ่นเน่าคละเคล้าให้
ลมสติก็พัดปัดเป่าใจ
กลับแจ่มใสแต่ใจเดาะเพราะลวงตา
พอนึกถึงดอกไม้ป่าก็ลาลับ
ไม่หวนกลับล่วงหล่นบนภูผา
แม้จะเอื้อมสุดมือยื้อกลับมา
ดอกไม้ป่าก็ลอยลับไปกับลม
เมื่อมีรักจงฟูมฟักถนอมไว้
อย่าหมายเด็ดดอกใหม่ให้ขื่นขม
อย่าปันใจปันกายให้ใครชม
เพียงเพราะสมอารมณ์หมายก็หน่ายพลัน
25 กุมภาพันธ์ 2552 15:14 น.
แก้วประภัสสร
น้ำอุ่นอุ่นไหลพร่าจากตาฉัน
แสนตื้นตันดีใจหาใดเหมือน
ด้วยเมื่อเช้าโทรหาแม่มิลืมเลือน
ไม่แชเชือนทุกทุกวันนั้นโทรไป
พี่บอกว่าตามหาแม่ไม่พบเห็น
ใจเนื้อเย็นแทบขาดสุดข่มไหว
ก่อนตอนเช้าแม่นั่งทานข้าวไป
แต่ตอนสายละสายตาหาแม่กัน
พี่ตะโกนไร้เสียงจนแผ่วเบา
เรียกพี่พี่ของเจ้าด้วยหุนหัน
ยกโทรศัพท์ถึงหนูให้รู้พลัน
แม่เรานั้นหายไปทำไงดี
เราเอื้อนเอ่ยบอกพี่พี่มีสติ
ขอหน่อยสิโทรหาก่อนนะพี่
ยกโทรศัพท์ไร้สายโทรทันที
แม่รับสายสุดยินดีแสนปรีดา
สวัสดีลูกแก้วประภัสสร
แม่เนื้ออ่อนเนื้อเย็นเป็นไรหนา
ถึงโทรหาแม่นั้นผิดเวลา
ไม่ทำงานหรือลูกยาไหนบอกที
แม่คนดีอยู่ที่ไหนบอกลูกด้วย
พี่พี่รอคนสวยที่บ้านนี้
คิดว่าแม่หายไปทำไงดี
ใครมารับแม่หนูนี้ออกชานกัน
แม่หัวเราะสดใสแล้วขยาย
แม่เยื้องกายหลังบ้านทักเพื่อนนั้น
แม่ลุกขึ้นเดินได้ในฉับพลัน
ไปพร้อมเหล็กสี่ขานั้นลูกส่งมา
ฟังไม่ถนัดขอชัดชัดอีกสักครั้ง
หนูอยากฟังอีกครั้งคุณแม่ขา
บอกให้ลูกดีใจเล่นหรือเปล่านา
แม่เดินได้เพราะสี่ขานั้นพาไป
ถูกแล้วลูกของแม่
คงแย่แน่หากนอนเตียงไม่เคลื่อนไหว
แม่ของหนูลุกสู้ขึ้นทันใด
ด้วยหัวใจจากลูกลูกนั้นส่งมา
ขอบใจลูกทุกคนที่รักแม่
ยามเจ้าแก่ขอคุณพระนั้นรักษา
ด้วยกตัญญูรู้คุณลูกทำมา
ขอลูกข้าจงมีสุขทุกคนเอย
22 กุมภาพันธ์ 2552 21:44 น.
แก้วประภัสสร
อ่านหนังสือทุกอย่างวางตรงหน้า
ทั้งตำรา เรื่องตลก ผกผันนั้น
เพิ่มความรู้ให้สมองอยู่ทุกวัน
จุดพลิกผันในชีวิตไม่คิดพา
สุขง่ายง่ายสบายสบายสไตล์ฉัน
อาจร้องไห้เป็นบางวันที่อ่อนล้า
หรือหัวเราะครึกครื้นบางเวลา
ขยับแข้งขยับขากำลังกาย
ชอบมีเพื่อนเยอะแยะรวมแป๊ะด้วย
ยามฉันม้วยขอทุกคนอย่าห่างหาย
วางพวงหรีดขายหัวเราะให้ข้างกาย
ส่งวิญญาณด้วยจดหมายเป็นกลอนนำ
นึกอะไรไม่ออกบอกฉันได้
จะส่งใจจากสวรรค์มาช่วยขำ
เพราะเป็นเหมือนเพื่อนสนิทคอยจดจำ
จึงอยากทำหน้าที่นี้ต่อไป
ฉันจะขับกล่อมธรรมบนฟากฟ้า
ส่งตรงมาถึงทุกคนอย่าหวั่นไหว
วันมงคลจะจุดดอกไม้ไฟ
จากเทพไท้ในสวรรค์นั้นลงมา
แต่ตอนนี้แค่คิดผิดไหมท่าน
แค่ประเมินสถานการณ์ไว้ล่วงหน้า
อีกไม่นานหากฉันนั้นจากลา
ซับน้ำตาเพื่อฉันนั้นด้วยกลอน
ภาพโดย แก้วประภัสสร
ถ่ายวันที่ 22/02/09
ดอนหอยหลอด และไปปล่อยชีวิตโคกระบือที่วัดเจริญสุขาราม
19 กุมภาพันธ์ 2552 21:04 น.
แก้วประภัสสร
หวานใดจักเทียบเทียม เอื้อนคำ
หวานจากใจลึกล้ำ ยามยิ้ม
หวานจากตาซึ้งตา หมายปอง
หวานน่าหยิกเนื้อนิ่ม จิ้มลิ้ม น่ายล
จนอยากเกี่ยวก้อยน้อง พาเดิน
จนอยากเที่ยวเพลิดเพลิน สุขล้ำ
จนเกิดคิดบังเอิญ อยากพบ น้องแล
จนเกือบปล่อยใจถลำ จิตนี้ ลอยตาม
อยากแผลงศรอ้อนรัก ปักใจ
อยากโปรยเสน่ห์ลงไป ให้รู้
อยากติดตามน้องไป ทุกแห่ง
อยากอิงแอบแนบคู่ เชิดชู้ ชูใจ
จะรักไม่แปรเปลี่ยน เจ้าเอย
จะใช้แขนแทนเขนย แนบน้อง
จะหยอกเย้าคู่ชิดเชย ไม่ห่าง
จะถนอมรักเพียงสอง ไป่สิ้น ดินโรย
รักจึงถอดสลักจิต คลายใจ
รักจึงเฝ้าห่วงใย ประดับร้อย
รักจึงอยากอยู่ใกล้ เสมอชีพ
รักจวบจนหมดถ้อย กล่าวล้ำ คำใด
แก้วประภัสสร
19/02/09
17 กุมภาพันธ์ 2552 20:52 น.
แก้วประภัสสร
จะกลัวอะไรความว่างเปล่า
ในเมื่อเรายังไม่พบกับปัญหา
มีช่องว่างก็ยังมีซึ่งปัญญา
เมื่อเผชิญกับปัญหาค่อยว่ากัน
จะกลัวอะไรความมืดมิด
แค่เพียงจิตใต้สำนึกลึกลึกนั้น
พรุ่งนี้เช้าก็สว่างกระจ่างพลัน
ย่อมเห็นทางสุขสันต์ในวันดี
จะกลัวอะไรกับขวากหนาม
เมื่อทุกยามมีสตินำล่องนี้
หนามที่ทิ่มตอกย้ำช้ำฤดี
หมายถึงมีประสบการณที่กล้าควร
จะกลัวอะไรกับอารมณ์
ในเมื่อข่มดวงจิตมิผันผวน
เมื่อขุ่นมัวข่มใจไม่เรรวน
ก็คงพลอยสันต์สรวลและเฮฮา
จะกลัวอะไรกับคำคน
พาสับสนฟุ้งซ่านมากปัญหา
เมื่อปล่อยวางก็สุขอยู่ทุกครา
คำนินทาไร้เหตุเกิดเภทภัย
จะกลัวอะไรต้องถอยหลัง
ทั้งที่ยังไม่ก้าวเฝ้าสงสัย
มีกำแพงกั้นขวางหรืออย่างไร
จึงคิดได้เพียงท้อขอยอมแพ้
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟแก้วประภัสสร
หน้าส่วนตัว
2186
