30 มิถุนายน 2552 16:33 น.

คิดถึง

แก้วประภัสสร

พ่อสอนลูกทุกคนให้สุภาพ
ห้ามพูดหยาบวาจาพาอ่อนหวาน
คนเก่งต้องอ่อนน้อมถ่อมตามกาล
ไม่เป็นเช่นคนพาลระรานใคร

คอยชี้แนะเล่นกีฬาอย่าเกเร
เที่ยวเสเพลดื่มเหล้าเจ้ารู้ไหม
สิ่งเสพติดอบายมุขที่ปลุกใจ
จงสำรวมกายไว้ให้พึงจำ

อีกหลายอย่างพ่อวางเพื่อปลอบปลุก
ท่ามกลางยุคพัฒนาอย่าเพลี่ยงพล้ำ
ก่อนจะคิดการใดให้ค่อยทำ
คำพูดย้ำซ้ำซ้ำก่อนจำลา

จำคำสอนทุกข้อก่อนพ่อจาก
น้ำตาพรากอีกครั้งยังหวนหา
เหลือแต่รอยอาลัยไม่คืนมา
กับวาจาก้องหูไม่รู้ลืม

1470

love

comment

25 มิถุนายน 2552 17:04 น.

วันนี้ยังมีกัน

แก้วประภัสสร

เกาะเกี่ยวแขนกันเดินเพลินแสนสุข
ปลดเรื่องทุกข์คลายใจไร้ปัญหา
ส่งดอกไม้กลิ่นหอมแทนวาจา
ส่งสายตาอาทรวอนอ้อนจันทร์

วันใดเธอหายไปใจคงแป้ว
คงไม่แคล้วรั้งฉุดหยุดความฝัน
ไม่มีเสียงหัวเราะเสนาะกัน
มีแต่วันเงียบเหงาและเศร้าทรวง

ในวันนี้ยังมีเธอเคียงข้าง
ไม่อ้างว้างสองเราเฝ้าห่วงหวง
ยังคงรักคนดีมิเคยลวง
เป็นเหมือนบ่วงผูกพันธ์กันมานาน

วานสายลมพัดพาไปอ้อนพี่
มอบสิ่งดีเพื่อเพิ่มเติมความหวาน
ส่งหัวใจทักทายให้เบิกบาน
แม้วันวาน วันนี้ มิเปลี่ยนไป

เพราะเธอเป็นคนดีที่ฉันภักดิ์
จงประจักษ์รักมั่นอย่าหวั่นไหว
แม้ดาวเลือนเดือนดับลับห่างไกล
เกี่ยวดวงใจเราสองครองคู่กัน

1572

love

comment

22 มิถุนายน 2552 14:37 น.

หมดรักหมดรส

แก้วประภัสสร



ความงามของหนุ่มสาว
หมดแพรวพราวเมื่อโรยรา
เหลือไว้เพียงกายา
เนื้อมังสาห่อหุ้มพลัน

เมื่อรักทุกอย่างสวย
รวยไม่รวยใช่สำคัญ
คบไปพอนานวัน
คุ้นเคยกันไม่เกรงใจ

หมดรักก็หมดรส
คำพูดคดหมดสดใส
ความดีที่ตรึงใจ
ไม่มีให้เหลือทรงจำ

จึ่งช้ำน้ำตาร่วง
เป็นเหมือนบ่วงคอยตอกย้ำ
ทุกท่วงทำนองคำ
เหมือนซ้ำซ้ำยังจำทน

กล้าแกร่งฝืนแรงยืน
ทั้งกล้ำกลืนด้วยใจหม่น
สุดท้ายพ่ายเล่ห์กล
เศร้ากว่าตนคือมารดา

ลูกทุกข์แม่ทุกข์เท่า
คอยบรรเทาเฝ้ารักษา
คำพูดปลอบลูกยา
เพื่อก้าวพานำทางไป

กลับฟื้นยืนอีกครั้ง
พร้อมพลังความหวังใหม่
คำพูดออกจากใจ
รักอื่นใดเท่าแม่ตน