28 มกราคม 2547 16:42 น.
แก้วนีดา
คุณรู้สึกถึงกระแสอบอุ่นแห่งรักใหม่
เป็นแรงผลักดันอันยิ่งใหญ่กว่าดวงตะวันทอฟ้า
ความรักจะนำรอยยิ้ม มาลบรอยน้ำตา
จะนำช่วงชีวิตที่มีคุณค่ามาสู่ใจ
จะแทนที่ความหนาวด้วยไออุ่น
หอมหวานละไมละมุนกว่าดอกไม้
สุกสกาวยิ่งกว่าดาวบนฟ้าไกล
อิสระเกินปีกใดใดบนฟากฟ้า
เหตุเพราะทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนมีคู่
ถึงแต่ละส่วนจะอยู่ห่างไกลจนสุดหล้า
ความรักคือแรงดึงดูดที่จะนำพา
ให้หัวใจสองดวงที่อยู่คนละฝั่งฟ้ามาพบกัน
ด้วยเพียงคำว่ารัก
ไม่อาจทำให้รู้จัก ได้ลึกซึ้งเหนือกว่านั้น
เมื่อความรักแท้จริงวิ่งเข้าสู้หัวใจในสักวัน
คุณจะพบว่าไม่มีสิ่งใดมหัศจรรย์..เท่า..รัก..เลย.
28 มกราคม 2547 16:36 น.
แก้วนีดา
ในความรู้สึกที่ลึกที่สุด อยากจะหยุดเวลาเอาไว้
หลายสิ่งเปลี่ยนผันตามกาล วันวานไม่ย้อนกลับมา
วันนี้จึงทำได้เพียงเอ่ย ที่ผ่านเลยไม่เคยได้รักษา
ครั้งเธอลับไปไกลสุดสายตา มารู้ค่าของเธอเมื่อช้าไป
เวลานี้จึงทำได้เพียงบอก ให้คำนั้นตอกย้ำตนไว้
บ่อยครั้งไป ที่เข้าใจผิด บ่อยครั้งไปที่เถียงกันสุดชีวิต
แบบยอมไม่ได้ แต่เราก็อยู่บนเหตุผล
ว่าต่างคนก็ต่างใจ เถียงเสร็จเราก็กลับมาคุยกันใหม่
เถียงแล้ว เถียงไปช่างมัน ไม่มีชัยชนะหรือพ่ายแพ้
จะไม่มีวันนี้แน่ ถ้ามัวแต่คิดแค่นั้น
โกรธกันก็ขัดใจ แต่ก็ไม่เคยงอนกันได้ ข้ามวัน
นี่แหละเคล็ดลับสำคัญ ที่ทำให้ความผูกพันธ์ อายุยืน
เพราะระหว่างเรา มีความผูกพันธ์ เชื่อมเราไว้ด้วยกันไม่หวั่นไหว
แม้ว่าทั้งโลกจะหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงไป แต่มิตรภาพในหัวใจ จะคงเดิม
28 มกราคม 2547 16:28 น.
แก้วนีดา
รู้ไหมว่าใจมันหวิว เมื่อตอนที่เธอบอกลา
ว่าฉันโหยหา เมื่อตอนที่เธอจากไป
ว่าฉันคิดถึง รู้ไหมว่าฉันห่วงใย
รักมากแค่ไหน หัวใจฉันมีแต่เธอ
ว่าคนคนนี้ มันเฝ้าแต่พร่ำแต่เพ้อ
จะกินก็เห็นแต่หน้าเธอ จะนอนก็นอนไม่ได้
รู้ไหมเมื่อเราใกล้ชิด ชีวิตไม่ต้องการสิ่งใด
แต่ตอนนี้เธอจากไป ใจเธอคงสับสนเหมือนๆกัน
ไม่รู้จะหนาวหรือร้อน ไม่รู้จะอ้อนกับใคร
จะคิดถึงฉันบ้างไหม เมื่อใจเปลี่ยวเหงา..ไม่รู้เลย.
28 มกราคม 2547 16:17 น.
แก้วนีดา
เก็บซ่อนน้ำตาไว้
เมื่อวานฉันยังยิ้มได้
เมื่อวานฉันยังหัวเหราะเสียงสดใส
เมื่อวานฉันยังฝันไปไกลแสนไกล
เมื่อวานฉันยังได้รับไมตรีจากใจให้กับเรา
แต่มาวันนี้ฉันกลับเป็นตรงกันข้าม
แต่มาวันนี้ฉันกลับต้องมานั่งทำหน้าเศร้า
แต่มาวันนี้ฉันกลับต้องมานั่งเงียบเหงา
เพราะวันนี้ฉันกลับไม่มีเขาอยู่ในใจฉันอีกต่อไป
ก็..เรื่องมันเศร้าเพราะฉันคนอ่อนไหว
วันนี้ฉันอยากจะร้องไห้แต่ฉันต้องเก็บซ่อนน้ำตาไว้
เพราะฉันไม่กล้าร้องไห้ให้ใครๆเห็น.
28 มกราคม 2547 16:01 น.
แก้วนีดา
ถ้าหากมองดู..ท้องฟ้า..ก็จะเห็นเมฆขาว
แต่เราก็รู้ว่า..เธอฝากความรักมา..กับสายลม
ถ้าหากมองดู..ท้องฟ้า..ก็จะเห็นสีฟ้า
แต่เราก็รู้ว่า..เธอฝากความรักมา..กับแสงตะวัน
ถ้าหากมองดู..ท้องฟ้า..ก็จะเห็นว่า
เธอมอบความรักมาครอบคุมทั่วหล้าและตัวฉัน
เธอมอบไมตรีส่งมาให้เราทุกเวลา..ทุกวัน
เธอคือเพื่อนฉัน..โอเจ้าฟ้าสีคราม
เรานั้นหรือ..เราคือเพื่อนใหม่ของฟ้า..
เราคือเพื่อนแท้..เพื่อนที่รักฟ้าไม่มีข้อแม้ใดใด
เราคือเพื่อน..ถึงแม้จะอยู่แสนไกล
แต่รักของเรานั้นไซร้..มีให้ฟ้ามากมายไม่มีพอ
เรามีรักส่งมาให้ทุกลมหายใจของเธอ..นะฟ้า
โปรดรู้ไว้เถอะว่า..รักของเรานั้นยิ่งใหญ่
แม้เทียบได้มากกว่า..ภูผา..นภากาศ..นะเจ้า
อีกเย็นฉ่ำ..ดื่มด่ำ..ล้ำลึกมากกว่ามหาสมุทรใด
เรารักเธอมาก..จนถึงมากที่สุดของปายฟ้า
ที่สุดขอบฟ้า..นั้นหละคือจุดสิ้นสุด..รักของข้า
ความรักของข้าที่จะมีให้กับเพื่อนยา
เพื่อนที่ชื่อ..ฟ้าสีคราม..สีของฟ้าที่ข้ารัก
สีที่ข้ารักเจ้า..เป็นหนัก..เป็นหนา
โอ้เจ้าฟ้าสีคราม..ฟ้าสีครามเจ้างามตา
นามของเจ้ารู้ไหมว่า..จับใจข้าตลอดมา
อีกลำนำบทกลอนที่เจ้าส่งเข้ามา
ทำให้ข้าทราบซึ้งเป็นหนักหนา
ทำให้ข้ามองเห็นเจ้ามีไมตรีมา
ทำให้ข้าเฝ้าพวงหลงคำนึงนึกถึงหา
โอ้เจ้าเพื่อนยา..เพื่อนข้า..ฟ้าสีคราม
เรานั้นขับลำนำได้น้อย..ไม่ค่อยไพเราะ
อาจไม่เสนาะรืนหู..อีกดูขัดนัยตา
โปรดอภัย..ให้เราด้วยเถอะนะฟ้าสีคราม
เราจะพยายามขับลำนำ..ให้เจ้าฟัง
ลำนำความรัก..ของเราที่มีมอบให้ต่อเจ้า
ลำนำของเรา..อาจสู้ลำนำของเจ้าไม่ได้เลย.
หน้าส่วนตัว
915
