9 มีนาคม 2547 12:03 น.
แก้วนีดา
พระโคดมมุนีศรีศากยะ
ตรัสรู้อนุตตรอริยสัจ
สัมพุทโธโลกวิทูรู้วนวัฏ
เพราะสละอัตตาละตัวตน
อวิชชาอาสวะวัฎฎะภพ
รู้เจนจบละภพสามไปตามผล
หยุดวัฎจักรข้ามโอฆะละวังวน
จิตหลุดพ้นวิบากกรรมเป็นสัมมา
เสวยวิมุติสุขหมดทุกข์โศก
อยู่เหนืโลกสวรรค์พรหมบรมค่า
โคนโพธิพฤกษ์ริมธารเนรัญชรา
พิจารณาพระธรรมนำสอนคน
เปรียบดอกบัวสี่เหล่าทรงเอาคิด
ดุจเข็มทิศชี้ทางสร้างมรรคผล
อาจรู้ได้เร็วพลันขั้นบุคคล
เฉกเช่นดอกอุบลโผล่พ้นธาร
อุคฆติตัญญูรู้เห็นง่าย
เปรียบกันได้เหล่าที่หนึ่งซึ่งแก่นสาร
รอสุรีย์สาดแสงก็เบ่งบาน
งามสคราญสวยสล้างกลางสระบัว
สองวิปัจจิตัญญูอยู่เคียงน้ำ
ต้องสอนธรรมนำทางอย่างถ้วนทั่ว
วันต่อมาก็จะบานบนก้านบัว
ต้องฝึกตัวเตือนตนอดทนทำ
เหล่าที่สามเนยยะจะสอนยาก
เวลามากล้มแล้วลุกช่วยปลุกปล้ำ
ลึกนิดหน่อยใต้ชลธารก้านไม่ดำ
เหง้าไม่ช้ำรอจะบานกาลต่อไป
สี่ปทปรมะบัวอาภัพ
อยู่ติดกับโคลนตมจมธารใส
บัวเน่าเปล่าเหยื่อเต่าปลามากินไป
ทรงเปรียบไว้บัวสี่เหล่าที่กล่าวมา
แนวดำริที่พระองค์ทรงต้นคิด
หวังประสิทธิ์ประกาศศาสนา
สาวกพุทธหยุดฉุกคิดพิจารณา
ประเมินค่าว่าตัวเราบัวเหล่าใด
23 กุมภาพันธ์ 2547 16:28 น.
แก้วนีดา
คืนนี้มีแต่แสงดาว
ขาดจันทร์เจ้าทอแสง
เหมือนเราคนสิ้นแรง
ขาดแสงแห่งความศรัทธา
ยามเช้าไร้ไออุ่น
ขาดกลิ่นกรุ่นมวลผกา
ฟ้าขาดแสงสุริยา
โดนเฆคาเจ้าบดบัง
ลมฝนมืดมนฟ้า
พายุพัดกระหน่ำมา
หนาวเน็บเจ็บอุรา
ลมฝนฟ้าคึกคนอง
เช้ายันค่ำฟ้ามืดม่น
ดังชีพคนขาดหลักไช
ล่อยลอยนาวาไป
ไร้จุดหมาย แห่งปลายทาง
23 กุมภาพันธ์ 2547 16:12 น.
แก้วนีดา
ชีวิตคนเราก็เหมือนละคร
บางตอนก็มีความสุข
บางตอนก็มีแต่ความทุกข์
คละเคลากันไป
ดังเช่นละครชีวิตฉัน
บางวันมีสุขมากมาย
ในบางวันเศร้าตรมใจ
ขาดคนห่วงใยดูแล
โอ้..อนิจาน้ำตาไหลริน
หัวใจฉันมันโบยบิน
เสาะหาถิ่นที่พักพำนักใจ
จะมีใครบ้างไหมให้พักพิง
ละครในชีวิตฉัน
ในบางวันสุขทุกข์ปะปน
ฉันมองหาใครสักคน
ก่อนสิ้นลมจากไปไกล
ละครของบทสุดท้าย
จะจบลงกันอย่างไร
ทุกคนล้วนคงจะเข้าใจ
คือ..หนีไม่ได้..ตายทุกคน
23 กุมภาพันธ์ 2547 15:55 น.
แก้วนีดา
เพียงแค่เปลี่ยนความคิด
ชีวิตก็เปลี่ยนแปลงได้
แล้วด้วยเหตุอันใด
เราถึงไม่ตัดใจเสียที
ความรักนั้น คือทุกข์
หรือมีความสุขสมฤดี
ชีวิตใครถ้าโชคดี
มีคู่ดีก็สุขสมปอง
รักแล้วเป็นทุกข์
ไม่มีสุขร้องไห้
เราจะโทษใคร
อยู่ที่ใจเลือกเอง
18 กุมภาพันธ์ 2547 14:29 น.
แก้วนีดา
วันใดใจเปลี่ยน
ขอเพียงบอกฉัน
จะไม่รำพัน
ด้วยฉันเข้าใจ
เธอสุขฉันสุข
เธอทุกข์อ่อนไหว
ฉันเองโธ่ใคร
ทุกข์ใหญ่กว่าเธอ
ขอเพียงบอกนิด
ว่าคิดจากไป
ไม่รั้งเธอไว้
ไม่ใช่ไม่แคร์
แต่นี้คือ รัก
รักของคนแพ้
จะคอยเฝ้าแล
ความสุขของเธอ
หน้าส่วนตัว
1968
