9 พฤษภาคม 2548 09:37 น.
แก้วนีดา
ไม่มีแล้ว ความผูกพัน
ใครคนหนึ่งบอกกับฉันว่า
ชีวิตคนเราเหมือนกับกระดาษสีขาว ที่ยังรอคอยสีสัน มาแต่งแต้ม
ครั้นเราได้ขีดเขียนความหมายของอักษร ของชีวิตลงไปได้สำเร็จ
ไม่นานริ้วรอยของความรู้สึกนั้น ก็จะลบเลือนไปกับกาลเวลา
และเหลือเพียงกระดาษใจที่ว่างเปล่า ที่ยังรอคอยการกลับมา
สำหรับการค้นหาที่ไม่อาจสิ้นสุดของใจ ได้เลย อีกครั้ง.
ฉันจะก้าวผ่านเส้นทางเดินแห่งความเหงา
ฉันจะก้าวจากเส้นทางสายเก่า ทีทำให้ฉันอ่อนไหว
เธอบอกฉันใช่ไหม ว่า นอกหน้าต่างยังมี มีฟ้าที่กว้าง ทะเลไกล
เธอใช่ไหม ที่ฉันจะกุมมือไปตลอดเส้นทาง.ของสองเรา
แล้วใย เธอเอ่ยคำลา ในวันที่ฟ้าของฉันเป็นสีเทา
โลกที่ไม่มีเธอมันเงียบเหงาเหมือนตะวันได้ลาหาย
ฉันนั่งอยู่ในวงล้อมของแสงดาวที่ทอประกาย
แต่ในหัวใจฉันเดียวดาย พร่างพรายด้วยน้ำตา
เพราะว่า * ไม่มีแล้วความผูกพัน * ฉันและเธอ .
ชื่อเพลง/Title : ผู้หญิงลืมยาก
เธอเป็นผู้ชาย เธอก็คงจะไม่ลำบาก
คงไม่ยากเย็น กับการลบเลือนเรื่องของเรานั้น
เพียงแค่ข้ามคืน อาจลืมร้อยพัน วันที่ผ่าน
แค่เธอนั้น ได้พบใครอีกคน
กับตัวฉันเอง ตรงข้ามกัน กับเธอทุกอย่าง
เพียงแค่วูบเดียว ที่ฉันคิด ถึงเรื่องวันนั้น
ก็มีน้ำตา ยังเสียใจ อย่างนี้มานาน
อาจมีใคร ที่ดีผ่านเข้ามา ก็ยังไม่ลืมบางคน ที่คุ้นตา
* เธอคงไม่รู้ ว่าผู้หญิง ที่จริงแล้ว ลืมยาก
ถ้าลองรักใครมาก ก็มักจะฝังใจ
อยากทำให้ได้ เหมือนอย่างเธอ
ไม่รู้วันไหน ต้องรอถึงเมื่อไหร่
หรือต้องรอถึง วันตาย จะลืมเธอ
อาจเป็นเพราะเธอ มีหัวใจ เพื่อวันข้างหน้า
แต่ตัวฉันเอง วางหัวใจ ไว้กับความหลัง
ภาพที่เห็นกัน ดูเหมือนฉัน ดีขึ้นทุกอย่าง
แต่ความจริง ไม่ใช่เลย รอยยิ้มอย่างเคย ที่มีมันหายไป
(*,*)
6 พฤษภาคม 2548 15:33 น.
แก้วนีดา
วัน เวลา ของ สองเรา
วันนี้ เธอยังดี กับฉันอยู่
แต่ไม่รู้ พรุ่งนี้ จะเปลี่ยนไหม
คำถามนี้ คงยาก เกินตอบไป
เกินที่ใคร จะหยั่งรู้ ถึงเรื่องราว
หากวันหนึ่ง เธอหมดรัก ในตัวฉัน
ในสักวัน เธอพบใคร ที่ใช่กว่า
วันข้างหน้า มีเหตุการณ์ ต้องร้างลา
วันเวลา ทำให้เธอ แปรเปลี่ยนไป
ฉันคงเจ็บ เก็บมาคิด จนวุ่นวาย
ยังมีคลาย ความกังวล พ้นจากใจ
กลัวเธอไป หนทางเดิน ต้องเริ่มใหม่
อยู่เช่นไร ไม่มีใคร ไม่มีเธอ
ขอบคุณนะ ขอบคุณ กำลังใจ
เธอมอบให้ แทนห่วงใย เป็นที่ตั้ง
ให้ฉันมี กำลังใจ แรงพลัง
สร้างฝัน สร้างความหวัง ได้อีกครา
โปรดเถอะ โอบกอด ฉันไว้อย่างนี้
ขอเธอคนดี อย่าพึ่ง จากไป
ให้ฉันได้เก็บ วันเวลา นี้ไว้
ตราตรึงใจ ให้ยาวนาน แสนนาน.
* วัน เวลา ของ สองเรา *
ชื่อเพลง/Title : สัญญาศิลปิน/Artist : ศิรศักดิ์ อิทธิพลพาณิชย์
อยู่ไกลเพียงไหน ... ก็อยู่ใต้ฟ้า
ยังเห็นดาราบนฟ้าดวงเดียวกัน
ลมอาจเปลี่ยนแปลง ... เมฆอาจเปลี่ยนเปลี่ยนผัน
ความรักเรายังมั่นคงไม่เปลี่ยนไป
ตัวอยู่ห่างไกล ... ใจอยู่ตรงนี้
ร้อยล้านนาที ... ไม่มีวันห่างหาย
อดใจรอฉันอีกหน่อยได้ไหม
รอรักคนไกลคืนอ้อมใจของเธอเหมือนเคย
* สัญญาจะกลับมาหาเธอคนดี
คิดถึงทุกที่เมื่อยามที่ลมรำเพย
รอยตักเคยหนุน ยังอุ่นอยู่ไหมทรามเชย
วันรักเราลงเอย จะขอชิดเชยให้อุ่นหัวใจ
** อยู่ไกลเพียงไหน ... ก็อยู่ใต้ฟ้า
ยังเห็นดวงตา ส่งมาข้ามขอบฟ้าไกล
บอกว่าฝันหา บอกว่าห่วงใย
รอรักคืนใจ คนอยู่ไกลหัวใจคงเดิม
(*,**)
รอรักคืนใจ คนอยู่ไกลหัวใจคงเดิม
6 พฤษภาคม 2548 10:55 น.
แก้วนีดา
. ปล่อย .
เหมือนดัง คนลอยคอ อยู่กลางน้ำ
ฝนกระหน่ำ ช้ำเจ็บ ให้เหน็บหนาว
คลื่นลมแรง แฝงเหงา เศร้ารวดร้าว
เคว้งคว้าง ว่างเปล่า ไร้จุดหมาย
ครั่นพบเจอ ขอนไม้ ลอยมาใกล้
คว้ากอด แนบแน่นไว้ ให้รอดตาย
ถึงแม้เหนื่อย แค่ไหน เกาะไม่คลาย
กลัวหลุดหาย ถ้าปล่อย ลอยจากมือ
เป็นที่พึ่ง เป็นที่พัก เป็นที่พิง
คือทุกสิ่ง ดังใจ ให้ยึดเหนี่ยว
แม้ต้องรอน แรมร้าง ตัวคนเดียว
ความอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว กัดกินใจ
ลอยเคว้งคว้าง ลำพัง มาเนินนาน
มองเห็นฝัง ลิบลิบ อยู่ไม่ไกล
จัดความหวัง ดังประกาย เริ่มต้นใหม่
ให้หัวใจ มีพลัง ยังยืนยง
มรสุม ลมฟ้า มาย้อนซัด
ลมสะบัด โหมพัด คลื่นฝนพัง
ปล่อยขอนไม้ ลอยคว้าง เกินฉุดรั้ง
ทุกข์ประดัง เจ็บช้ำ ซ้ำเติมใจ
ไม่เหลือแล้ว หมดแล้ว หมดทุกสิ่ง
เหมือนถูกทิ้ง หนาวเหน็บ ให้เป็นไป
ปล่อยตัวเอง ปล่อยว่าง ปล่อยหัวใจ
ล่องลอยไกล ปล่อยไป ตามชะตา.
เพลง สายชล
เหม่อมองดูสายน้ำวน เหม่อมองสายชลช่างไหลริน
เหม่อมองดูนกผกผิน บินลับไป
ยามเหงาเราถอนใจ บินไปไม่กลับมา
เปล่าเปลี่ยวจริงหนอหัวใจ
อยากจะรักใครเศร้าใจทุกครา
หมดแรงกำลังอ่อนล้าและหลงทาง
เจ็บนั้นยังเจ็บมิจางอ้างว้างดั่งสายชล
แม้ใจจะเจ็บเก็บมาคิดๆ อดีตยังงามล้ำล้น
มิเคยลืมภาพเราสองคน มิเคยลืมยังหลอกลวงตน
มิเคยลืม ว่าเคยรักเธอสายชล หลั่งรินไหลวนมาพานพบเจอ
เหตุการณ์ผ่านไปยังเผลอพะวงทุกวัน
อกเอยขมขื่นตื้นตันจากกันหรือฝันไป
4 พฤษภาคม 2548 14:31 น.
แก้วนีดา
กระท่อมน้อยไม่ขาดราชินี
กระท้อมน้อย...กลางดงพงป่า
ทุกค่ำเช้า....สองเราสุขอุราหาไหน
เย็นฉ่ำ....ดื่มด่ำดังสวรรค์เรไร
เสียงนกไพร....ร้องก้องไปไพรพนา
สุขจริง...สุขใจในเราสอง
กระท้อมน้อย....ดังวิมารสุขสม
มีธารน้ำใส....ไหลรินถิ่นอุดม
ชั่งงามสม....กระท้อมน้อยของสองเรา
นั่นเสียงนก....อะไรมาร้องกู่
เจ้าโฉมตรู....ไม่รู้ บอกได้ไหม
นกน้อย....คงจะบอกถึงความใน
กลางพงไพร....ชั่งน่าอยู่คู่สองเรา
สุขจริงกระท้อมน้อย...ดังวิมาน
แสนสรานสุขใจ....ได้ครองคู่
สองเราในวิมาน...เอื้อนเอ็นดู
กระท้อมน้อยที่น่าอยู่...กลางพนา..ดังวิมาน
กระท้อมน้อย....ดังเวียงวังที่กว้างใหญ่
คือดินแดน....ของเราสองคู่ครองใจ
มีเธอเป็นราชา...ผู้ยิ่งใหญ่
ครองครองวิมานใจในกระท้อมน้อย
4 พฤษภาคม 2548 10:11 น.
แก้วนีดา
คนดีของฉัน
หากวันหนึ่งเธอนั้นแหงมองมองฟ้า แล้วพบกับความว่างเปล่า
หากถนนที่เธอเดินไป พบเจอแต่หมอกควันอันทึบเทา
หากความรักที่กอบเก็บมาเนิ่นยาว ถึงเวลาต้องสูญหายไป
ฉันจะกุมมือและบอกกับเธอว่า..ฉันยังอยู่ข้างข้างเธอนะ คนดี
อย่าผูกเปลแห่งความเหว่ว้า ในห้องเหงาอันหวั่นไหว
กลับมาบนเส้นทางแห่งความหมาย อันเป็นนิยามของคำว่าลมหายใจ
โลกนี้ช่างกว้างใหญ่เธอไม่ใช่คนแรก และคนสุดท้ายที่เสียน้ำตา
เปิดหน้าต่างของชีวิตออกมาดูโลกภายนอก ซิจ๊ะ แล้วเธอจะเห็น
ดวงตะวันกระซิบบอกเรียกความฝันของเธอกลับมาหา
สายลมขับกล่อมจิตวิญญาณที่บอบช้ำบนกาลเวลา
รัตติกาลได้นำพาความสงัดคลุมกายเธออย่างแผ่วเบา
เพียงแค่ช่วงชีวิตที่สะดุดแต่ยังไม่หยุดลง ของลมหายใจ
การเริ่มต้นยังคงรอคอยแม้แต่ผู้ซึ่งเรียกขานตัวเองว่าว่างเปล่า
ความฝัน ความหวัง โบกมือเรียกเธอตลอดเวลาใต้ฟ้าสีเทา
ความปวดร้าว ในวันเก่า เพียงแค่ริ้วรอยของกาลเวลา
ที่ไม่นานก็ผ่านไป.คงเหลือไว้แต่ความทรงจำ
ยื่นมือมาที่ฉันนะ.คนดี
แล้วฉันคนนี้จะพาเธอก้าวผ่านช่วงเวลาความเศร้านี้ไปพบกับความสดใส
หัวใจดวงหนึ่งที่พร้อมจะเติมเต็มให้.อาจไม่กว้างใหญ่เท่าผืนฟ้าไกล
แต่จะโอบล้อมเธอด้วยความห่วงใย.จากดวงใจที่มีมอบให้
เพื่อพาเธอก้าวไปพบวันใหม่ที่งดงาม.ด้วยกันนะคนดีของฉัน
ชื่อเพลง/Title : ตราบสิ้นลมหายใจ
(ช) เหมือน..ดังพรหมชะตาขีดไว้
(ญ) กำหนดใจสองเราให้คู่กันมา
(ช) ใจ..สองใจผูกพันแน่นหนา
(ญ) อยู่ไกลลับฟ้า ยังมาพบกัน
* (ช) แล้วสิ่งใดที่เคยขาดหาย
(ญ) ก็กลับกลายสมใจดังว่าเสกสรรค์
(ช)ลอยล่องในภวังค์แห่งฝัน
(ญ)ต่อเติมรักนั้นจนเต็มหัวใจ
** (พร้อม)เธอเพราะเธอคือคนสำคัญ
ที่ใจของฉันจะรักจะคอยห่วงใย
ตราบที่ฟ้าและดินสูญสิ้นมลายลงไป
ตราบที่ลมหายใจของเราสิ้นสุด
(*,**,**)
ตราบที่ฟ้าและดิน สูญสิ้นมลายลงไป
ตราบที่ลมหายใจของเราสิ้นสุด
หน้าส่วนตัว
922
