ครั้นตะวันฉายแสงแรงกล้า ถึงคราวครานกกาบินออกรัง กางปีกโผบินเรื่อยไปไม่หยุดยั้ง ยิ่งกว่าผู้ทรงพลังบนเวหา มองกลับลงที่ตรงเบื้องต่ำ เห็นสาวงามนั่งคร่ำครวญร่ำหา น้ำตาสาวพานรินไหลทุกเวลา ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาพาโศกี หยาดน้ำตามิทันจะจางหาย ความเศร้าไม่ทันคลายจาง เห็นดอกชบาบานบนรั้วข้าง แดงแกมแสดแผดสีน่าช้ำใจ นึกถึงคำรำพันทุกค่ำเช้า บอกรักเจ้าแม่นางชบาฉาย เดี๋ยวนี้กระไรนี่รักมลาย ชบาฉายกลายเป็นชบาช้ำ
หน้าส่วนตัว
1675
