24 ธันวาคม 2549 18:08 น.
แก้วกาญจนา
หลังผ่านคืนวันอันรันทด
โศกสลดหยดน้ำตารินไหล
ใจน้องถูกบีบรวบรัดรั้งให้
จำใจลาจากเพราะรักร้าว
นึกถึงช่อรักเร่สุดเสน่หา
พี่ให้มาพร้อมว่ากล่าวคำหวาน
จะรักน้องคนเดียวยั่งยืนนาน
แต่พอกาลผ่านไปรักแปรผัน
ช่อรักเร่จากคนเร่รัก
ทำน้องอกหักมิทันหมาย
ว่าจู่จู่รักสวยหรูต้องมลาย
รักสลายใจเศร้าทุกโมงยาม
พี่ไม่รักทำไมไม่บอก
หลอกน้องให้ช้ำใจหนักหนา
ช่างระทมขมขื่นฝืนอุรา
ยามเห็นหน้าพี่ที่หลอกลวง
ช่อรักเร่จากคนเร่รัก
น้องอกหักขอลืมรักจางหาย
โยนรักเร่ทิ้งไปจนไกลตา
ทิ้งความหลังฝังใจกับรักเร่
17 ธันวาคม 2549 18:11 น.
แก้วกาญจนา
ถึงวันที่ยี่สิบห้าธันวา
ฝรั่งถือสิ้นทุกข์เริ่มสุขสันต์
วันเยซูบังเกิดกำเนิดพลัน
ทั่วโลกนั้นน้อบรับยินดีตาม
ครั้นวันที่หนึ่งมกรามาถึง
ทั่วโลกจึงขึ้นศักราชใหม่
พาเฉลิมฉลองยินดีให้
ปีเก่าไปปีใหม่มาชื่นใจจริง
จะปีใหม่ฝรั่งหรือไทยนั้น
ไม่สำคัญว่าเป็นวันไหน
เพราะปีใหม่วันใหม่อยู่ที่ใจ
เริ่มต้นใหม่วันไหนไม่สายเกิน
29 พฤศจิกายน 2549 20:27 น.
แก้วกาญจนา
ครั้นตะวันฉายแสงแรงกล้า
ถึงคราวครานกกาบินออกรัง
กางปีกโผบินเรื่อยไปไม่หยุดยั้ง
ยิ่งกว่าผู้ทรงพลังบนเวหา
มองกลับลงที่ตรงเบื้องต่ำ
เห็นสาวงามนั่งคร่ำครวญร่ำหา
น้ำตาสาวพานรินไหลทุกเวลา
ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาพาโศกี
หยาดน้ำตามิทันจะจางหาย
ความเศร้าไม่ทันคลายจาง
เห็นดอกชบาบานบนรั้วข้าง
แดงแกมแสดแผดสีน่าช้ำใจ
นึกถึงคำรำพันทุกค่ำเช้า
บอกรักเจ้าแม่นางชบาฉาย
เดี๋ยวนี้กระไรนี่รักมลาย
ชบาฉายกลายเป็นชบาช้ำ
หน้าส่วนตัว
896
