31 พฤษภาคม 2552 12:00 น.
แก้ว กลางไพร
ในที่สุดวันอำลาก็มาถึง
แม้จะดึงรั้งอย่างไรไม่เป็นผล
ด้วยเราสองต่างจิตความคิดตน
สุดท้ายผลต้องแยกทางระหว่างกัน
ด้วยเราเป็นเส้นขนานกันนานแล้ว
ไร้วี่แววจะบรรจบพบสุขสันต์
เราต่างคนต่างเดินขนานกัน
มีเส้นกั้นระหว่างเราเข้ากั้นกลาง
ขอให้เธอโชคดีในชีวิต
เป็นนิมิตชีวิตใหม่ไม่ขัดขวาง
ขอเธอเดินทางดีดีอย่าหลงทาง
ขอทุกอย่างเธอโชคดีในชีวา
สำหรับฉันอยู่อย่างนี้ที่เธอเห็น
ฉันขอเป็นฉันอย่างนี้อย่าห่วงหนา
สิ่งต่างต่างในชีวิตที่ผ่านมา
เป็นตำราเล่มใหญ่ใหญ่ฉันได้เรียน
ขอขอบคุณเธอมากที่ฝากไว้
บทเรียนใจเธอฝากไว้ให้อ่านเขียน
ขอขอบคุณเธอมากกับบทเรียน
ฉันขอเขียน...ว่าอำลา...อย่าอาวรณ์....
หน้าส่วนตัว
1412
