11 พฤษภาคม 2550 06:37 น.
แก้ว กลางไพร
ร้อยอักษรเป็นคำกลอนวอนไปถึง
ใครคนหนึ่ง...อยู่บ่อพลอย...ฉันคอยหา
ด้วยคารมคมคายนักปักอุรา
ด้วยภาษา...วิจิตร...ประดิษฐ์ความ
ทั้งสำนวนชวนให้ซึ้งตรึงดวงจิตร
อยากเป็นมิตรกับคนไกลใจวาบหวาม
อยากรู้จักทักทายได้ทุกยาม
นิรนาม...เพื่อนนักกลอน...วอนถึงเธอ.
11 พฤษภาคม 2550 06:30 น.
แก้ว กลางไพร
จากบ้านนามาศึกษาหาความรู้
หวังเชิดชูความก้าวหน้าพาสุขสันต์
ทิ้งบ้านป่านาดงพงษ์ไพรวัลย์
พ่อแม่นั้นต่างนิยมชมว่าดี
หวังเรืองรุ่งมุ่งศึกษามาเมืองหลวง
สิ่งล่อลวงมากมายให้หมองศรี
หลงระเริงลืมท้องนาป่าพงษ์พี
หลงแสงศรี..ลืมปริญญา..น่าเศร้าใจ
11 พฤษภาคม 2550 06:28 น.
แก้ว กลางไพร
เขาเป็นใครไม่สำคัญเมื่อฉันรัก
คนอื่นจักว่าอย่างไรฉันไม่สน
สิ่งสำคัญอยู่ที่ใจใฝ่กมล
สุขเหลือล้นเพียงแต่เราเข้าใจกัน
อายุนั้นเป็นแต่แค่ตัวเลข
เป็นเรื่องเล็กอยู่ที่ใจใคร่สุขสันต์
หากรักแล้วสิ่งอื่นใดไม่สำคัญ
ใครว่าฉันรักคนแก่ไม่แคร์เลย.
10 พฤษภาคม 2550 06:23 น.
แก้ว กลางไพร
มองเวหาฟ้าสว่างที่กลางหาว
มองดวงดาวเดือนเด่นเห็นสุกใส
มองภูเขาลำเนาป่าพนาไพร
หริ่งเรไรวิหคซร้องร้องเรียกกัน
มองดูห้องหอเราเศร้าดวงจิต
เพราะมิ่งมิตรไม่กลับมาพาโศรกศัลย์
ช่างเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวเสียวชีวัน
โอ้ตัวฉัน..อ้างว้าง..เหมือนอย่างเคย.
10 พฤษภาคม 2550 06:21 น.
แก้ว กลางไพร
ให้เปล่าเปลี่ยวเสียวฤดีชีวีหมอง
หัวอกต้อง ทุกข์ระทม ตรมหมองไหม้
ใช่ว่าฉันอยากจะพรากอยากจากไกล
แต่เพื่อให้เธออยู่เคียงคู่กัน
ฉันต้องจากเธอไกลแม้ใจรัก
สุดห้ามหักอาลัยใจโศรกศัลย์
ขอให้เธอรักรวมร่วมนิรันดร์
สำหรับฉัน..ขออำลา..แม้อาลัย
หน้าส่วนตัว
891
