13 พฤษภาคม 2550 19:49 น.
แก้ว กลางไพร
เธอลืมฉันใช่ไหมไม่ส่งข่าว
หรือเรื่องราวพร้อมจดหมายได้ห่างเหิน
เธอเงียบไปใจฉันนั้นเศร้าเกิน
เธอหมางเมินบอกบ้างอย่าร้างรา
ไหนเธอบอก...ว่าไม่ลืมไม่ลืมฉัน
สัญญามั่น....สัญญาใจ...ไม่หนีหน้า
แต่บัดนี้เธอจากไกลไม่หวนมา
โอ้แก้วตาลืมแล้วหรือสื่อสัมพันธ์
13 พฤษภาคม 2550 19:47 น.
แก้ว กลางไพร
เสียงหรีดหริ่งเรไรซ้องร้องประสาน
ราตรีกาลดาวกระจ่างกลางเวหา
สายลมโชยโรยระรื่นชื่นอุรา
โสมส่องหล้านภาพราวสกาวนวล
ธรรมชาติยามราตรีมีมนต์ขลัง
เสียงลมสั่งพัดกระโชกวิโยคหวน
เสียงหริ่งหรีดเรไรร้องก้องรัญจวน
คิดถึงนวลคนที่รักเขาจากไกล
13 พฤษภาคม 2550 05:05 น.
แก้ว กลางไพร
แสนเพลิดเพลินเดินชมป่าพนากว้าง
สองฝั่งทางสวยสดงดงามยิ่ง
ทั้งพืชพรรณธัญญางามตาจริง
ล้วนแต่สิ่งชวนชมที่สมใจ
มวลดอกไม้มากมายหลายหลากสี
เขียวขจีกลางพนาพาสดใส
ดอกพุฒซ้อนหอมระรื่นแสนชื่นใจ
แย้มดอกใหม่บริสุทธิ์บุษบา
แดงระเรื่อเจือขาวพราวสะพรั่ง
ประดุจดังเมืองสวรรค์ชั้นเวหา
เหลืองอร่ามงามระยับจับนัยน์ตา
โน้มระย้าห้อยระย้อยสร้อยราตรี
ภูมรินทร์บินดอมดมผสมเคล้า
ดูดดื่มเอาน้ำหวานพาลบินหนี
จากดอกหนึ่งสู่ดอกหนึ่งซึ้งฤดี
อิ่มเต็มที่บินเริงร่าถลาลม
ยิ่งล้ำลึกเดินมาในป่ากว้าง
มองข้างทางช่างสดใสไร้ขื่นขม
ทั้งขุนเขาลำเนาป่าล้วนน่าชม
เสียงระงมวิหคซ้องร้องเรียกกัน
แสนเพลิดเพลินเดินหลงทางกลางป่าใหญ่
ฉันตกใจ...ตื่นภวังค์...นั่งใจหวั่น
ความสว่างของดาวเดือนและแสงจันทร์
ปรากฏฉัน...ฝันกับเขา...เท่านั้นเอง
13 พฤษภาคม 2550 05:02 น.
แก้ว กลางไพร
เราเข้าเรียนพร้อมกันชั้นประถม
มัธยมก็อยู่ใกล้ได้สุขสันต์
เรียน ว.ค. ก็เรียนอยู่เรียนคู่กัน
ความสัมพันธ์ที่ดีเริ่มมีมา
ใจต่อใจให้แก่กันมั่นดวงจิต
พร้อมทั้งคิดสรรค์สร้างทางคุณค่า
อนาคตสดใสใบปริญา
ต่างสัญญาว่าจะรักและภักดี
แต่ฉันจนขาดคนหนุนทุนรอนหมด
แม่รันทดพ่อผ่ายผอมยอมหมองศรี
ฉันเป็นลูกรู้หทัยแก่ใจดี
ควรหรือที่เรียนต่อแสนท้อใจ
ฉันออกมาเป็นครูอยู่บ้านนอก
เพื่อนมาบอกว่าคนดีมีคู่ใหม่
ทุกเช้าเย็นเห็นเคียงอยู่คู่กันไป
หญิงคนใหม่ลูกอาเสี่ยเตี่ยค้าทอง
ฉันยืนสอนนักเรียนเพียรศึกษา
ด้วยวาจาที่สั่นเทาใจเศร้าหมอง
ฟ้าสีเปลี่ยนเวียนละมุนหมุนทั่วห้อง
น้ำตานอง ปล่อยชอล์กก้ม ล้มทั่งยืน
13 พฤษภาคม 2550 04:58 น.
แก้ว กลางไพร
ฉันไม่ใช่คนกลอกกลิ้งหญิงคนนั้น
ฟังรำพันเธอว่าพาหวั่นไหว
เธออย่าพึ่งตัดรอนอ่อนหทัย
ขอโปรดได้ฟังถ้อยร้อยกลอนมา
เธอถูกหญิงคนหนึ่งซึ่งรักมาก
เขาตีจากไม่คะนึงพึงหวนหา
ปล่อยเธอให้นั่งเศร้าเหงาอุรา
เขาไม่มาปล่อยเธอเดี่ยวอยู่เดียวดาย
พิษของความผิดหวังฝังดวงจิต
เธอจึงคิดเกลียดชังหญิงทั้งหลาย
ด้วยพิษรักหนาวเหน็บเจ็บทั่วกาย
ใจสลายด้วยพิษรักปักเกาะกิน
ฟังทางนี้หน่อยนะฉันจะเฉลย
ฉันก็เคยรักสลายมลายสิ้น
ทั้งเจ็บแสบแปบกมลจนชาชิน
น้ำตารินหลายหนจนชิงชัง
ฉันก็ยังยิ้มรื่นอย่างชื่นจิต
เพราะฉันคิดโลกนี้ยังมีหวัง
เธออย่าพึ่งท้อแท้แพ้พลัง
เจ็บเพียงครั้งเธออย่าหลบอย่าซบเซา
ฉันนี้แหละคือคนจริงหญิงคนนี้
จะช่วยชี้ไม่หนีห่างเหมือนอย่างเขา
จะรักษาแผลใจให้บรรเทา
แล้วสองเราช่วยกันสร้างทางสุขเอย .
หน้าส่วนตัว
866
