ดาวดวงนั้น...ในใจฉันดวงนี้

แก้ว กรุงเก่า

เขียนบันทึกบทใหม่ให้ชีวิต
เป็นลิขิตความฝันในวันเหงา
ความหม่นมัวอ้างว้างห่มร่างเรา
แฝงด้วยเงามายาในอารมณ์
 
เริ่มจากร้อยเรียงฝันในบันทึก  
ณ ยามดึกอ่อนล้าใต้ผ้าห่ม    
สลับเสียงเรไรกับสายลม       
สอดผสมเสียงพร่ำสนรำพัน    
 
คืนข้างแรมเดือนดับดาวอับแสง  
โศกแสลงค่อยสร่างเริ่มสร้างฝัน   
ในความมืดพลันสว่างดั่งกลางวัน
 ดาวดวงนั้นสว่างไสวในใจเรา
 
แม้ไม่เคยพบหน้าสบตาน้อง
แต่ใจร้องเรียกหาพบหน้าเจ้า
คืนข้างแรมเดือนแฝงไร้แสงเงา
แต่ใจเรามีเธอแฝงเป็นแสงดาว
 
ดาวกระพริบยวนใจเราไหวหวั่น
ในความฝันพรมพร่างน้ำค้างหนาว
สะท้าน-อก สะท้อน-ใจ หลายเรื่องราว
เหมือนหมอกขาวกั้นใว้ตรอมใจตรม
 
ไม่อยากหยุดเขียนฝันเป็นบันทึก    
แม้จะดึกอ่อนล้าใต้ผ้าห่ม       
แม้จะหวาดหวั่นไหวในอารมณ์   
เพียงได้ชมดาวดวงนั้นคงฝันดี