เพลงใบไม้

แก้ว กรุงเก่า

ไม่เหลือแล้วเรี่ยวแรงจะแข็งขัด
เพียงลมพัดก็จะปลิวจากทิวป่า
ก้มดูดินทนอยู่สู้ชะตา
แหงนมองฟ้าจุดหมายดูไกลเกิน

ครั้งชูช่อแรกวัยเป็นใบอ่อน
สายลมวอนวนพัดไม่ขัดเขิน
สะบัดใบไม่เบื่อเหมือนเชื้อเชิญ
จนจำเริญมั่นคงแตกวงศ์วาร

จากเขียวเข้มอร่ามเรืองเป็นเหลืองกรอบ
ผ่านแดดฝนหลายรอบล่วงเลยผ่าน
ทั้งดีร้ายรุมเร้ามาเนานาน
ผ่านเรื่องราวร้าวรานและร้อนรน

ผ่านวันสุขวันเศร้าคืนหนาวเหน็บ
ปล่อยใจเจ็บละลายกับสายฝน
โอบน้ำค้างครอบครองเป็นของตน
แฝงความหม่นมืดดำของค่ำคืน

แล้วก็คงร่วงไปไม่ไกลต้น
ทับถมปนเกลื่อนไปกับใบอื่น
รอเวลาเปื่อยผุวันลุคืน
ซึมซับความชุ่มชื่นเพื่อผืนดิน

เป็นเศษเสี้ยวความดีพอมีบ้าง
ถมแทนร่างแทนกายที่ตายดิ้น
ไม่สูญเปล่าแม้ไร้ใครยลยิน
เพื่อแผ่นดินทำไปเถิดใบไม้