13 มีนาคม 2548 22:36 น.
แก้ว กรุงเก่า
อยากเขียนกลอนหวานหวานให้อ่านเล่น
หาประเด็นถูกใจยังไม่ได้
จะนั่งนอนเล่นเล่าก็เปล่าดาย
เสียเชิงชายเชี่ยวชาญชำนาญกลอน
บรรจงจับแก้วใสเลือกใบสวย
รินใส่ด้วยน้ำอำพันอันหวานอ่อน
รินน้ำสิงห์ซ่าทุกหยาดไม่ขาดตอน
แดดอ่อนอ่อนตอนบ่ายสบายใจ
จึงจัดแจงก่อนเมา...มะพร้าวคั้น
ชอบหวานมันแยกหัวหางจัดวางไว้
แป้งข้าวเหนียวยกมาอย่าร่ำไร
นวดเข้าไปกับน้ำร้อนก่อนปั้นกลม
เม็ดที่หนึ่ง...ว่าความตามท้องเรื่อง
เข้าในเมืองเดินผ่านร้านขนม
เม็ดที่สอง...กลิ่นหอมหวนลอยทวนลม
จึงหยุดดมประสาซื่อไม่ซื้อกิน
เม็ดที่สาม...เจ้าของร้านคนพาลเขลา
จึงว่าเจ้าไม่ซื้อขนมแต่ดมกลิ่น
เม็ดที่สี่...ต้องจ่ายตังค์เหมือนนั่งกิน
เมื่อได้ยินตกใจไม่มีตังค์
เม็ดที่ห้า...โชคร้ายเขาไล่จับ
โทษถึงกับจำจองในห้องขัง
เม็ดที่หก...โชคดีมีคนฟัง
ด้วยเขานั่งสังเกตุดูเหตุการณ์
เม็ดที่เจ็ด...คนนั่งฟังหยิบตังค์ให้
บอกเอาไปละลายน้ำสักสามขัน
เม็ดที่แปด...เป็นค่าขนมที่ต้มกัน
เจ้าของร้านงงงันด้วยงกเงิน
เม็ดที่เก้า...ภรรยามาสะกิด
บอกพี่ทิดอย่าช้าทำท่าเขิน
ให้รีบรีบปั้นแป้งเดี๋ยวแห้งเกิน
อย่ามัวเพลินจิบน้ำสีอำพัน
ปั้นแป้งเสร็จยกไปให้ยอดรัก
แล้วนั่งพักรอท่าหน้าครัวนั่น
กลิ่นหอมกรุ่นลอยมาตรงหน้าพลัน
นัวเนียกันหน้าครัว....ชิมบัวลอย
13 มีนาคม 2548 11:09 น.
แก้ว กรุงเก่า
สายลมเย็นยามบ่ายพัดคลายร้อน
เอนหลังนอนพิงคันนาหลับตาฝัน
สงบเงียบแอบนอนตอนกลางวัน
เป็นของขวัญปลอบใจให้ตัวเอง
ในโลกแห่งความจริงแม้ยิ่งใหญ่
กลับอ่อนไหวเหมือนไร้ค่า...ใครว่าเก่ง
พวกเพื่อนฝูงยกย่องให้ใจนักเลง
กลับกลัวเกรงภรรยาเป็นอาจิณ
น่าเสียดายชายไทยใจไม่กล้า
ชาติอาชาตกม้าตายอายเขาสิ้น
ได้แต่ก้มหน้าสู้มองดูดิน
ใครได้ยินพูดไม่อายได้แต่งง
แต่...ในโลกแห่งความฝันอันยิ่งใหญ่
ที่ชายไทยคนหนึ่งพึงประสงค์
มีสาวงามแนบกายคลายพะวง
ความเหงาคงพลิกฟื้นเป็นชื่นชม
บทอัศจรรย์...
ได้อิงแอบแนบกายคงคลายร้อน
หอมอ่อนอ่อนนางแย้มที่แซมผม
เหมือนใจเราลอยไปกับสายลม
แล้วตกจมหายไปในสายชล
กลายเป็นเรือลำน้อยลอยเล่นน้ำ
คลื่นกระหน่ำเกือบล่มไปก็หลายหน
ผ่านเกาะแก่งเรียงรายราวค่ายกล
หลงเวียนวนลอยลำในถ้ำธาร.....
บทอัศจรรย์กว่า...
...แอบไปเมาที่ไหนนะ...ไอ้แก่
ถ้าพบแม่..จะรับขวัญด้วยสันขวาน
เสียงให้พรตอนบ่ายไม่ได้การ
เธอเป็นมารแม้ในฝันที่ฉันมี
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแก้ว กรุงเก่า
หน้าส่วนตัว
1793
