12 เมษายน 2547 02:15 น.

--* วันแห่งเกียรติยศ --*


          วันนี้เป็นวันที่น่าภูมิใจที่สุดในชีวิตของผม ผมตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัว แต่งเครื่องแบบชุดขาวที่หลวงแจกให้ตั้งแต่สมัยชั้น 1 หวีผมประมาณ 5 ครั้งเห็นจะได้ มือขวาถือกล้องถ่ายรูปเก่าๆ ที่ขอยืมเพื่อนมา ออกจากบ้านแต่เช้าไปที่โรงเรียน เพื่อไปทำพิธีประดับดาวและรับปริญญาบัตรสำเร็จการศึกษา หลังจากที่ใช้ความอุตสาหะศึกษามาจนสำเร็จ พร้อมที่จะออกไปรับใช้ชาติ 

          ทีแรกผมคิดว่าจะไม่บอกพ่อแม่ด้วยซ้ำ เพราะตั้งแต่เรียนมาพ่อกับแม่ท่านไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่า ผมเรียนอะไร ฝึกมาหนักหนาสาหัสแค่ไหน เฝ้าแต่ถามว่าผมจะจบเมื่อไหร่ แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจ เมื่อรู้สึกว่าถ้าเป็นตัวเราเองจะรู้สึกอย่างไรที่ลูกชายที่ตัวเองส่งเสียมา ไม่เชิญพ่อแม่มาร่วมเป็นเกียรติในวันแห่งเกียรติยศนี้ ซึ่งมันน่าภูมิใจมิใช่หรือ

          ผมเข้าพิธีประดับดาวฯ อย่างน้อยใจกับตัวเองเพราะนอกจากรุ่นน้องกับเพื่อนๆ ที่ผมมีอยู่ไม่กี่คนแล้ว คนในครอบครัวผมก็ยังไม่มีใครมาสักคน ผมออกจากห้องประชุมมาร่วมถ่ายรูปกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ อยู่นาน โดยกล้องในมือของผมยังไม่เคยได้ถ่ายแม้แต่ภาพเดียว ผมถ่ายรูปอยู่นานสายตาก็พลางมองหาพ่อแม่พี่น้องของตัวเองเพื่อหวังจะให้ท่านได้ชื่นชมกับความสำเร็จของผม ให้ท่านเห็นว่าผมรับผิดชอบต่อสิ่งที่ท่านเคยมุ่งหวังไว้เพียงใด แต่จนเป็นนานสองนาน ผมก็ยังไม่เห็นท่านทั้งสอง

          ผมกำลังจะเดินกลับอยู่แล้ว พลางสายตาเหลือบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่ง แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม แต่เมื่อมองหน้าและรองเท้าที่สวมใส่ ก็มองออกได้ว่าเป็นคนบ้านนอกอย่างชัดเจน พ่อของผมสวมเสื้อซาฟารีสีเทา กางเกงสีน้ำเงิน รองเท้าแตะสีน้ำเงินแบบหนีบ มีผ้าขาวม้าพาดบ่า มือถือถุงน้ำอัดลมที่ถูกดูดเหลือประมาณครึ่งถุง ส่วนแม่นุ่งซิ่นสำเร็จสีน้ำเงิน เสื้อเข้ารูปสีน้ำเงิน สวมสร้อยทองเส้นเล็กๆ เส้นเดียวที่มี มือถือกระเป๋าใส่ของเก่าๆ ท่านทั้งสองนั่งหลบในมุมหนึ่ง ผมเข้าใจดีว่าท่านคงอายพ่อแม่ของคนอื่นๆ ที่แต่งตัวมีผิวพรรณดี ดูมีการศึกษา มีรถขับ มีเครื่องประดับสวยๆ ใส่ ท่านคงกลัวเพื่อนๆ จะล้อผมได้ว่าพ่อแม่จนนัก ไม่สมเกียรติยศของลูก ก็มิใช่เพราะชายหญิงบ้านนอกชาวนาคู่นั้นหรือ ที่ส่งเสียให้ผมจบการศึกษาให้มีเกียรติยศในวันนี้
	
          ผมตรงเข้าไปหาท่าน กราบเท้าคนทั้งสอง พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า ท่านยิ้มด้วยน้ำตาแห่งปีติ ผมมอบปริญญาบัตรให้แก่ท่าน เอียงดาวบนบ่าให้ท่านดู และบอกกับท่านว่า ผมทำให้พ่อกับแม่สำเร็จแล้ว จากนั้นกล้องในมือของผม ก็ให้น้องที่เดินผ่านมาช่วยถ่ายจนหมดเกลี้ยง


*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.

แก้มเจอบทความนี้ .. ในหน้าเวบของ นรต. อ่านแล้วรู้สึกดี แก้มเลยขอมาโพสให้เพื่อนๆ ในไทยโพเอมได้อ่านกัน

แก้มว่า .. ให้ความรู้สึกที่กินใจมาก .. หวังว่าคงจะมีความเห็นและความรู้สึกคล้ายๆ กับแก้มนะคะ 

ส่วนนายแบบ .. แบบว่าขอยืมมาโพส อิอิ 

*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.