รอยราคิน

แกงเขียวหวาน

ด้วยความจนยากไร้จึงไกลทุ่ง
เข้าเมืองกรุงดุจสวรรค์ดั่งคำเอ่ย
จากครอบครัวอบอุ่นคนคุ้นเคย
เคียงเขนยชิดใกล้ต้องไกลกัน

จึงดั้นด้นหางานชานเมืองใหญ่
หวังรายได้จุนเจือเพื่อสานฝัน
จะส่งเงินที่เหลือเพื่อแบ่งปัน
พ่อแม่ฉันน้องพี่ที่รอคอย

เพราะความรู้เราน้อยพลอยเป็นเหยื่อ
เราหลงเชื่อคาดไม่ถึงจึงเศร้าสร้อย
สิ่งที่เราวาดฝันนั้นหลุดลอย
ได้สามร้อยต่อคืนต้องฝืนทน

ใช้กายาเข้าแลกแขกทั้งหลาย
เขาหวังกายเรานั้นฉันหมองหม่น
ไฟสลัวกลางราตรีที่มืดมน
ชายหลายคนแก่หนุ่มรุมวนเวียน

บนถนนสายช้ำย้ำว่าผิด
เป็นตราบาปชีวิตลิขิตเขียน
ถูกสังคมรังเกียจและเบียดเบียน
ยามลมเปลี่ยนทิศทางช่างอาดูร
 
ฝันที่วางวาดไว้มลายหมด
อนาคตย่อยยับต้องดับสูญ
ใครจะมาช่วยเหลือและเกื้อกูล
ที่เพิ่มพูนสูงหนาคือราคิน