พม่าเวลาก่อน

เฮาชาวดอย

              แดนแห่งดอยพม่าไทยใหญ่
เสียงปืนเปรี้ยงแหกป่า  แสกกลางหน้าปานห่าผี
ฮวบล้มลงทันที      กับชีวิตที่ปลิดไป

ทรุดฮวบบ่มีฮ้อง      ลั่นร้องก้องจากปืนไผ
ร้อนผ่าดังห่าไฟ     เพียงตาเหม่อที่เก้อมอง

หนูน้อยหลุดมือพ่อ     สองมือนอที่เคยป้อง
พ่อมีสีเลือดนอง     เต็มใบหน้าตาคู่นั้น

แม่วิ่งมารับลูก      ก็ต้องถูกกระสุนปั่น
อกแม่แลเลือดพรั่น      กอดลูกท่าวทาวกับดิน

หนูน้อยกลางดอยรก     ต้องโผผกนกน้อยผิน
กลางดอยขุดกลอยกิน     ได้ใดเล่าด้วยเยาว์วัย

ทารกกลางรกป่า      ด้วยเดียงสาจะหาไหน
สงครามก่อจากใคร      แล้วไฉนเด็กรับกรรม

ไทยใหญ่กับพม่า     ยังต้องหาความเป็นธรรม
ดงดอยที่หมกดำ     ยังดื่นดาชั่งตาปี   
				

น้ำฝนปนน้ำตา ....พม่าตรม

เฮาชาวดอย

                      สงสารพม่า
    เหมือนฝนจะบ้าคลั่ง     เซ็นสาดถั่งลงผืนดิน
ปานฝนหล่นลงหิน     ปลดโซ่สานที่นานมา

   ดั่งฝนหล่นร่วงสาด     ดังฟ้าขาดไร้อุษา
ฝนฟ้าประดังดา     พัดกระหน่ำให้ช้ำใจ    

   สงสารหมู่เฮานอ     ผักกาดจอน้ำมั่งใส
กับข้าวยังหอมไอ    ยังบ่ได้ลองรสกิน

    พม่ามาย่อยยับ     เกินจะนับทุกเขตขิน
พายุมาป่วนปิน     หลังคาจากเลยพังเพ

    น้ำป่าพัดกวาดป่า     พัดน้ำตาเฮาหลั่งเห
เลือดคนหลั่งลงเท     พินาศสิ้นไร้ชิ้นดี

   กองกูณฑ์พูนเศษซาก     เป็นเศษกากคนหลีกหนี
หนูน้อยแห่งดอยนี้     จะได้ที่พึ่งที่ใด

   สายน้ำพัดพ่อแม่     ได้แต่แลหนูร้องไห้
แทนลาว่าอาลัย     แต่ลิบลับกับสายน้ำ

    เหม่อมองร้องหาแม่     เพียงแลแลจนเย็นย่ำ
มองหน้าทุกคราคำ     นั่งเบิ่งหน้าครามื้อเย็น

    เด็กน้อยคอยอีกมาก     ความอดอยากโปรดเล็งเห็น
ก้อนเกลือเหงื่อกระเซ็น      ยังหายากลำบากแท้

				

กาฬสินธุ์ เมืองอุทยานโลก

เฮาชาวดอย

มนต์รักลูกทุ่ง

เฮาชาวดอย

          มนต์รักลูกทุ่ง
  คิดถึงดอยสูงเลียดเสียดปุยฟ้า
เคยเอื้อมมือคว้าเมฆาอยู่ไหวไหว
แสนคิดถึงสายลมห่มอบไอ
เคยสุขใจสำราญสถานคีต์

  กล้วยไม้เอยเคยชูสายสยายช่อ
เม็ดหมากก่อแตกกล้าท้าแสงสี
คิดถึงเอยใบหน้าตาคู่นี้
ได้แต่ลี้หลบหน้าหลีกมาไกล

  กาลเวลาผันเปลี่ยนเกินเวียนกลับ
เกินจะนับเวลามาหลับใหล
อยากจะหวนเวลาก็อาลัย
จึงฝากร่ำคำนัยเตือนใจตน

  คิดถึงถิ่นดินแดนแผ่นฟ้าฟาก
เอื้อมมืออยากไขว่คว้าก็หาหน
ภาพวิมานปานเขียนไหวเวียนวน
ได้แต่จนหัวใจเราเพียงเท่านั้น
				

สินค้าคน

เฮาชาวดอย

   
  กรงเหล็กตระหง่านอ้า   โอถวิล
นี่คนขายคนกิน      กัดเนื้อ
น้ำใจใช่น้ำริน     อย่างฝน
แม่หญิงเอยใครก่อเกื้อ    กว่าสิ้นวิบากกรรม

      เป็นธรรมอยู่แผ่นพื้น   ผืนไหน
ตกเขียวยังระบาดไป    ไป่สิ้น
เปิดบริสุทธิ์ในเมืองไทย     ทุกถิ่น
อาเสี่ยยิ่งเหลือบริ้น       เหลือบยุง

     เป็นบ่อนซ่อนซ่องไว้     หว่างใน
เสียงโอดครวญเสียงใด         ด่าวดิ้น
กฎหมายมัวหลับใหล       ลืมตื่น  ฤานา
สูงจรดฟ้าจวบต่ำสิ้น         เสพกิน
     
  ภูหินตระหง่านท้า     ลมทวน
วารหนึ่งแพ้ลมหวน      หากเร้า
ภูหินหากเรรวน        ราถล่ม
จมจ่อมดั่งฝุ่นเถ้า      ธุลีผง